Kinderen, dus vaarwel avontuurlijk leven? Deze ouders reizen met hun kroost: ‘De wereldkaart kennen ze beter dan hun leeftijdsgenootjes’

Elke Broothaerts en Wouter Thielemans reizen door Europa en willen hun kinderen de schoonheid van slow travel bijbrengen

“Voor Ella (5) en Oscar (7) er waren, maakten we verre reizen met de rugzak. Onze langste trip duurde één jaar. We reisden van Peru tot Vietnam. Die ervaring om samen eindeloos veel tijd door te brengen in de natuur wilden we delen met de kindjes”, vertelt Elke (38), die net als haar man in het onderwijs staat. Een jaar geleden trokken Elke, Wouter (41) en hun twee kinderen voor zes maanden met hun kampeerbusje door Europa. Afgelopen zomer verbleven ze zes weken in Noorwegen, en de volgende trip staat al op de planning. Deze keer gaan ze richting Italië en maken ze per boot de oversteek naar Griekenland. Via Albanië, Montenegro en Kroatië keren ze terug.

“Een eenvoudig leven, zonder drukte of veel spullen, brengt ons rust. De natuur vult sowieso veel in. We voelen beter wat we nodig hebben en zien de schoonheid van het leven sneller in”, legt Elke uit. “We zien natuurlijk niet alle dagen regenbogen en dolfijnen. Als er teleurstellingen of spanningen zijn, moet je die snel kunnen en willen oplossen. Je kan je niet verschuilen achter vrienden of het werk. Maar ik merk dat spanningen sneller verdwijnen dankzij het kader waarin we ons bevinden. Als we even afstand nodig hebben, zoeken we de stilte van de natuur op. Wouter springt op zijn fiets. Ik maak een wandeling naar de dichtstbijzijnde bergtop. Je leeft meer op elkaars lip en er is nooit een babysit in de buurt, maar je wordt als gezin wel hechter, omdat je meer op elkaars flexibiliteit leert te vertrouwen. De tijd die we samen doorbrengen, is onbetaalbaar.”

En dan is er nog het effect op de kinderen zelf. “De mentale groeispurt die ze doormaken, is echt opvallend. Ze lijken zoveel te leren van ons en van elkaar, maar ook van de mensen die we op ons pad tegenkomen. Ze stellen voortdurend vragen over de wereld die ze volop observeren, net omdat we zo traag reizen en ze zich er helemaal in kunnen onderdompelen. Van spinnensoorten tot het nestgedrag van gieren: we hebben al veel gegoogeld.” (lacht)

Voor het gezin geen verre vliegreizen meer, maar slow travel door Europa. “Je hoeft echt niet naar de andere kant van de aardbol. In Sardinië zagen we overweldigende natuur en prachtige kusten. Voor de kinderen is het ook fijner om met onze kampeerbus rond te reizen. Hun bedje is hun houvast. Uiteraard gaan ze niet elke avond om 7 uur slapen. Als de zon nog schijnt en er buiten veel te zien is, krijg je hen niet in slaap. Regels loslaten en leven op het ritme van de zon werkt het beste.”

Ook op financieel vlak zijn de reizen behapbaar. “We reizen vrij goedkoop, hebben ons eigen vervoer. We doen vaak aan wildkamperen en kiezen voor gratis activiteiten, zoals kajakken en zwemmen. We doen het bewust nu, want als de kinderen wat ouder zijn en meer gehecht raken aan vriendjes of hobby’s, zal het veel moeilijker zijn om hen mee te krijgen. Nu willen ze alleen maar dicht bij mama en papa zijn.”

Elisabeth Van Lierop, Tijs Delbeke en hun kinderen spenderen de winters graag in warmere oorden

“Tijdens de winter trekken we altijd een paar maanden weg uit België. Het liefst zou ik permanent naar de tropen verhuizen. Geen fan van druilerige dagen”, glimlacht Elisabeth (35). “Toen ik zeven jaar geleden in verwachting was van Nala, ons eerste kindje, dacht ik dat een weekend aan zee ons jaarlijks hoogtepunt zou worden. Maar toen ze één jaar was, zeiden we foert en trokken we zes weken door Indonesië. De eerste drie weken was ik er alleen met Nala, terwijl Tijs (38) met Warhaus toerde, nadien sloot hij aan. Vier jaar geleden maakten we onze langste trip ooit: honderd dagen met een campertje door Zuid-Europa. We planden niet veel op voorhand. Soms sliepen we op een idyllische plek op een berg, soms op een schrale parking langs een autostrade. Vorige winter zaten we dan weer in Noord-Spanje. Op Nieuwjaar zwommen we bij 27 graden in de zee. Vliegschaamte is ons deel, dus trans-Atlantische vluchten proberen we te vermijden. Verder is niet altijd beter.”

Deze winter woonden Elisabeth en Tijs met hun drie kinderen Nala (6), Iggy (3) en Oona (3 maanden) in Alentejo, een streek boven de Portugese Algarve, bekend om zijn natuur en desolaatheid. “We logeerden in een huisje in een vallei. De dichtstbijzijnde buren vonden we op 20 minuten wandelen. Kerstavond vierden we samen met de locals. ’s Avonds keerden we terug via het aardewegje, zaklamp in de hand”, vertelt Tijs. “Af en toe maakten we een uitstap met de trein, maar vertragen was het echte doel. Dat lukt alleen door geen geforceerd ritme te volgen en véél buiten te leven. We hadden ons afgezonderd plekje, wat heerlijk was, zeker met een baby’tje.”

Elisabeth: “We merken dat de kindjes die buitenlandse ervaringen echt absorberen. Nala vertelt zelfs over Indonesië, terwijl ze daar geen actieve herinneringen aan kan hebben. Ze pikt op wat wij erover zeggen. De kinderen zijn leergierig genoeg. Thuisonderwijs was tot nu toe geen must. Ze leren vanzelf de hele dag door.”

Om hun reizen financieel te bolwerken, verhuren ze telkens hun woning. “Voor ons vertrek is het altijd even hectisch. Poetsen, opruimen en inpakken voor vijf. Je geeft dan natuurlijk ook een stukje privacy op, maar voor ons klopt het wel zo.”

Elisabeth is freelance ecoblogger en Tijs is muzikant bij Balthazar en Warhaus. Hun leven valt sowieso niet in een standaard stramien te gieten. “We leven altijd in blokken. De voorbije maanden was ik heel veel thuis, maar in maart ben ik vijf weken weg en komt de zorg voor de kinderen volledig bij Elisabeth terecht”, legt Tijs uit. “Ik kijk er nu al tegenop om te vertrekken, maar eens ik weg ben, raak ik snel in die flow. Ons ritme is altijd wat offbeat, maar we zouden het niet anders willen. We zijn allebei bang om in een routine te vervallen.”

Ricardo Romero, Mieke Haentjens en hun kroost gingen zes maanden avonturen in Latijns-Amerika

In 2001 was Mieke (39) als uitwisselingsstudent al eens in Honduras, maar tijdens een stage in 2005 liep ze er Ricardo (39) tegen het lijf. De vonk sloeg over en drie jaar later woonde het koppel in België. In 2016 keerden ze samen met Luz (9) en Simon (8), toen nog peuters, voor tien maanden terug naar Ricardo’s geboorteland. Zeven jaar later lonkte het buitenland opnieuw. Ricardo nam tijdskrediet op en Mieke kon terugvallen op ouderschapsverlof. Hun trip startte vorige zomer en duurde zes maanden. Het startpunt was Ecuador. Daarna volgden Peru, Colombia, Aruba en Mexico. In december namen ze na een korte stop in Belize de ferry richting Honduras. “Snorkelen was onze hoofdbezigheid, maar we hebben ook zweterige dagtrektochten gemaakt door tropische wouden, besneeuwde vulkanen beklommen en ongelooflijk veel bijgeleerd over dieren en de lokale geschiedenis”, glimlacht Mieke. “Kerst en nieuw vierden we bij mijn schoonouders. In de keuken van mijn schoonmoeder heb ik tamales met bananenbladeren leren maken. En de kinderen, die spraken ondertussen vlot Spaans met hun neefjes en nichtjes.”

Het koppel verhuurde hun woning in België en verbleef in Airbnb-appartementen met één of twee slaapkamers en een keukentje. “We hadden geluk dat we net iemand kenden die voor een grote verbouwing stond en in ons huis even tot rust kon komen”, zegt Ricardo. “Met die huurinkomsten konden we een groot deel van de reis bekostigen, maar zo’n lange trip blijft duur, zelfs in een goedkope regio als Latijns-Amerika. Appartementen konden we gemiddeld huren aan 40 euro per nacht. Soms zat er een minder aangename verrassing bij: veel vocht of een gevaarlijke buurt, maar nog vaker waren het pareltjes en kregen we veel praktische tips van de verhuurders. En verder hebben we véél eieren met avocado’s gegeten. (lacht) Avocado’s kosten ginds 10 cent. Soms krijg je ze zelfs gratis mee. Maar dan nog hebben we ons spaargeld moeten aanspreken.”

Een nieuwe, lange trip is dan ook niet voor meteen. “Vergeet ook niet dat je het na zes maanden wel even beu bent om uit je koffer te leven. Die eerste keer dat je opnieuw in je eigen bed ploft: zalig! Anderzijds keert de sleur van het ‘echte’ leven verrassend snel terug. We kwamen op een vrijdag in januari terug en op maandag moesten we al naar het werk en de kinderen naar school. Plots was er de stress van het dagelijkse geregel: de autokeuring, de kindjes inschrijven voor zomerkampen... We gingen dan ook nog eens van dertig graden naar min vier. Best een grote aanpassing.”

“Je moet het echt doen als de kinderen klein zijn”, tipt Mieke nog. “Thuisonderwijs lukte perfect, een paar uurtjes per dag, maar ik zie me geen cosinussen uitleggen. (lacht) Ik wil in de nabije toekomst wel nog een zomervakantie overbruggen: de Filipijnen of Namibië of... Eens iets helemaal anders dan Latijns-Amerika.”

Bert Kempenaers en Bauke De Maeyer doorkruisen vier maanden lang Nieuw-Zeeland, samen met hun kinderen

‘We zitten voorlopig drie dagen in Napier, een kuststad op het Noordereiland. Logeren doen we in een motel, met uitzicht op de woeste golven van de Stille Oceaan”, vertellen Bauke (38) en Bert (39) vanuit Nieuw-Zee-land. “Vanmorgen gingen we kijken naar een kolonie jan-van-genten en vorige week deden we een meerdaagse wandeltocht. We sliepen toen in berghutten met een waanzinnig mooi uitzicht.” Bauke en Bert verloren hun hart twaalf jaar geleden aan de goudgele stranden en besneeuwde bergtoppen van het land van de kiwi’s. Ze besloten om terug te keren met hun kinderen. De voorbije vier maanden leefden ze aan een gezapig tempo met veel buitenlucht, fysieke activiteit, maar ook luie hangdagen. “De kinderen hebben hun grenzen leren verleggen. Soms wandelen we 20 kilometer op één dag. Maar we willen de dagen niet al te vol proppen. De bedoeling is net om minder gejaagd te leven. En dat lukt hier wonderwel. Omdat we onszelf vier maanden tijd hebben gegeven om het land te doorkruisen, hebben we ook geen ellenlange ritten met de huurauto. Amerikanen die ons pad kruisen, willen op twee weken alles gezien hebben, al zal dat vooral de binnenkant van hun auto zijn.”

Bert en Bauke namen tijdskrediet op bij hun werkgever. Hun kinderen Charlotte (11), Thomas (9) en Jasper (6) zijn nog steeds ingeschreven in hun school in België. Van mama en papa krijgen ze thuisonderwijs. “We hebben toegang tot schoolprogramma’s, namen digitale werkboeken mee en we weten welke leerstof ze moeten kennen tegen dat we terug thuis zijn”, legt Bauke uit. “Maar erg gestructureerd gaan we niet te werk. (lacht) Als het slecht weer is, zitten we met de kinderen een halve dag rond de tafel. De wereldkaart kennen ze ondertussen beter dan hun leeftijdsgenootjes en ook hun Engels is zeer goed. Ze leren veel bij op onconventionele manieren. En soms is het gewoon moeilijk om zelf die autoriteit aan de dag te leggen. Als ze moe zijn, zeggen we al snel: laat hen maar wat spelen. Maar voorlopig zitten we nog steeds op schema.”

Er rest hen nog drie weken reisplezier. Dan keren ze terug naar België. “We moesten afkicken van ons oude ritme, maar de terugkeer zal nog een pak moeilijker zijn. We genieten ervan om onze dagen zelf in te delen. Ons stressniveau staat laag, ook omdat de Nieuw-Zeelanders zo ongelooflijk relaxed en behulpzaam zijn. Maar de kinderen beginnen hun eigen bed te missen en ze klampen ondertussen elke Nederlander aan om hun eigen taal nog eens te horen en hun leven aan te vertellen – Belgen zijn hier dun gezaaid. We wilden hen een andere manier van leven leren kennen, en dat is gelukt. Stiekem dromen we al van een andere trip, het liefst naar Scandinavië. Maar eerst lang nagenieten.”

Lobke Van Den Berghe en Michiel Wauters huurden een busje en trokken met het gezin een halfjaar door Australië

Vijf maanden en 22.000 kilometer in een busje: een memorabele gezinstrip door Australië vervulde meteen ook Lobkes (30) jeugddroom. “Ik was dertien jaar toen ik voor het eerst foto’s zag van mistige watervallen in Cradle Mountain en woeste rotsformaties in Wave Rock”, blikt Lobke terug. “Als prille twintiger kocht ik een vliegticket, maar net voor mijn vertrek leerde ik Michiel (30) kennen. Ik annuleerde de reis en we besloten om ooit samen te gaan.”

Tien jaar en een pandemie later zouden ze niet met twee vertrekken, maar met vijf. In augustus vorig jaar stapte het gezin in hun busje. “Geen mobilhome, maar een krappe van. Het was dus belangrijk dat we zo veel als mogelijk buiten konden wonen, zeker met een baby’tje erbij”, vertelt Lobke, die net als haar man in het onderwijs staat. Van hun geplande route weken ze af. “We wilden in het noorden vertrekken, maar Australië voelt al twee jaar het effect van La Niña, een natuurverschijnsel dat het zeewater opwarmt en voor natte zomers zorgt. Om de regen te omzeilen, zijn we vertrokken ter hoogte van de oostkust en zo naar het westen gereden, tot in Perth.”

Lobke, Michiel, Robbe (6), Lars (4) en Gust (1) reden de vrijheid en vooral de overweldigende natuur tegemoet. “We ontbeten ’s morgens altijd samen met de kindjes. De oudste kreeg elke dag een uur thuisonderwijs. Als de baby sliep, gingen de twee andere kinderen zwemmen met papa. We hebben de meest waanzinnige dingen beleefd: zwemmen naast een schildpad, ontwaken op het strand van een regenwoud en vanop het toilet dolfijnen uit het water zien springen... Maar uiteraard waren er ook momenten waarop we merkten dat we meer ruimte nodig hadden. Denk aan de combinatie: zieke kindjes en geen elektriciteit op de camping. (lacht) Na 3,5 maanden in het busje hebben we een week een Airbnb gehuurd, zodat we er de laatste maand weer tegen konden. Volgende keer huren we sowieso een caravan. Dat is iets groter.”

Om hun verblijf in het buitenland te bekostigen, hebben ze lang gespaard. “Geen nieuwe gsm of chique wagen. We doen al jaren opofferingen, net omdat we die trip al heel lang wilden doen. Australië is bovendien geen goedkope bestemming. Onze van hebben we nog vrij goedkoop kunnen huren, omdat de grenzen net na de pandemie nog niet lang open waren, maar we betaalden er toch ook al 4.500 euro voor. Vandaag gok ik dat je het dubbele betaalt.”

Nog een moeilijkheid: als je zes maanden in de outback hebt gezeten, komt de vakantieblues des te harder aan. “Voor die reis hadden we weinig stress, of dat dachten we toch. Zodra we terug waren, leek het alsof we ons oude ritme intenser beleefden. Het leek alsof we overal achteraan holden. Ook onze jongste had er last van. Hij moest meteen naar de crèche. We moesten ons evenwicht terughalen, en daarvoor zochten we vooral elkaar op.”