“Hallo allemaal. Mijn naam is Rusya en ik ben 19 jaar oud. Ik ben een gewoon meisje uit Odessa. Ik ben Oekraïens.” Dat schrijft Ruslana Danylkina in een bericht op Instagram. Het meisje besloot op 18-jarige leeftijd het leger in te gaan om haar land te verdedigen toen de Russische president Vladimir Poetin een jaar geleden haar land binnenviel.

Toen Ruslana zich aanbood om haar land te verdedigen kreeg ze eerst administratieve taken toebedeeld. Ze moest informatie verzamelen en moest daarvoor ook geregeld naar het front. Maar na een tijdje besefte ze dat ze daar liever wou blijven. Een keuze die velen niet begrepen. Haar familie vreesde dat haar iets zou overkomen, hoewel ze begrepen dat “het haar leven was” en dat ze “voor zichzelf” moest kiezen. Haar baas zag het eerst ook niet zitten. Hij vond haar te jong en wou de verantwoordelijkheid niet nemen in het geval dat er haar iets zou overkomen. De jonge vrouw gaf niet op en bleef aandringen dat ze aan het front wou blijven, tot ze uiteindelijk toestemming kreeg.

Ze ging aan de slag als communicatie-operator in het informatiecentrum, waar ze alle bewegingen op het slagveld moest melden. “Je kunt je niet voorstellen hoe opgewonden ik was toen ik onze mortiermannen de coördinaten van de orcs (de Russen, red.) gaf”, vertelt ze over een aanval op Russische soldaten.

“Ik wou het niet accepteren”

Maar op 10 februari 2023 ging het mis. De Russen lanceerden een grote luchtaanval en Ruslana en haar medesoldaten probeerden in een auto weg te geraken, maar werden geraakt. “Ik dacht dat mijn leven voorbij was. Ik was doof, ik hoorde alleen een vreselijk gezoem. Er hing ook een vreselijke geur van buskruit en vlees en ik voelde dat ik veel bloed verloor.” De vrouw werd door een medische ploeg, die toevallig achter hen reden, gered. “De pijn was ondraaglijk. Ik voelde hoe ik wilde slapen, hoe mijn hele lichaam gevoelloos werd en mijn kracht verdween. Ik begreep dat mijn lichaam zich uitschakelde”, vertelt ze.

Dokters moesten uiteindelijk het been van de jonge vrouw amputeren. Een realiteit die voor Ruslana bijna onmogelijk was te accepteren. De eerste drie dagen in het ziekenhuis weende ze non-stop. “Ik kon mezelf niet aankijken. Ik wou het niet accepteren. Ik wou niet meer leven.”

Nu, een aantal weken na de initiële schok, lijkt Ruslana opnieuw moed te hebben gevonden. “Mijn familieleden huilden veel. Het deed pijn om hun tranen te zien. Toen besefte ik dat ik mezelf bij elkaar moest rapen en verder moest gaan, hoe symbolisch het ook mag klinken!”