12 december 1995. Na een avond boordevol gin, wiet en PCP trekt de 16-jarige Bobby Bostic met zijn 18-jarige vriend Donald Hutson gewapend de straat op in Missouri. Ze stelen kerstcadeautjes voor kansarmen van een groep vrijwilligers van een goed doel, houden het pistool tegen het hoofd van een vrouw in een auto en openen het vuur op twee oude mensen, die gelukkig slechts gewond raken.

Voor die in totaal 17 misdrijven wordt Bostic veroordeeld tot maar liefst 241 jaar in de gevangenis. Dat had ook 30 jaar kunnen zijn als hij schuldig gepleit had, maar deed dat niet. Zijn vriend deed dat wel en moest voor 30 jaar naar de gevangenis.

Geen levenslang

De voorbije jaren begon Bostic langzaam te geloven dat hij wel eens vrij kon komen en ontstond ook een beweging die voor zijn vrijlating pleitte. Eerst werd in de VS beslist dat minderjarigen geen levenslange celstraffen meer konden krijgen als ze niemand vermoord hadden. Helaas voor Bostic kreeg hij geen levenslang, maar 17 kleine veroordelingen die in totaal tot 241 jaar leidden. Terug naar af dus.

Echte verandering kwam er pas toen Evelyn Baker, de rechter die hem destijds veroordeelde, begon te twijfelen aan haar oordeel. Zo noemde ze de straf van Bostic in The Washington Post “achterlijk en onrechtvaardig”. Haar steun in de rechtbank gaf de doorslag voor Bostic, die al meermaals naast vervroegde vrijlating gegrepen had ondanks zijn voorbeeldige gedrag en zijn schrijfwerk in de gevangenis. “Bobby was een 16-jarig kind dat ik behandeld heb als een volwassene, en dat was verkeerd. Ik ben heel close geworden met hem en zijn zus. Ik heb hem zien veranderen in een lieve en zorgzame volwassene. Hij is opgegroeid”, zei ze daar, met succes.

Vrijgelaten

Toen hij in november 2022 na 27 jaar de gevangenis mocht verlaten, stond de ex-rechter hem daar op te wachten met vrienden en familieleden van Bostic. Ze gingen eten, en daarna kotste hij de auto onder op de snelweg. “In de gevangenis rij je natuurlijk niet op de snelweg. 27 jaar lang. Ik was meteen wagenziek”, zegt de 44-jarige Bostic aan BBC, dat hem als vrij man heeft kunnen spreken.

Hij heeft zich sindsdien over heel veel zaken verbaasd, zegt hij. “Waarom praten al die mensen tegen zichzelf”, vraagt hij over mensen met draadloze oortjes. “Wat is Alexis”, over mensen die tegen hun smartphone praten. “Je zwaait met je hand en er komt water uit”, over drinkfonteintjes. De wereld is nogal veranderd sinds december 1995.

Vriendelijkheid

Maar het vreemdst van al vond hij de mensen. “Gek hoe vriendelijk ze allemaal zijn, vergeleken met de gevangenis. Je gaat een kruidenierszaak binnen en ze vragen of ze je kunnen helpen. In de gevangenis werd ja altijd kwaad bekeken en lastiggevallen. Ik moet nog gewoon worden dat mensen Hey, hoe gaat het? zeggen in plaats van Loop eens niet zo dicht bij mij. Buiten de gevangenis is alles goed. Mensen lachen, kindjes zwaaien naar je. Zo moet het leven zijn.”

De man huurt een appartementje, verdient geld aan de zeven boeken die hij geschreven heeft, zet zich in voor goede doelen en gaat hier en daar spreken voor groepen. “Ik heb het moeilijk om te overleven”, geeft hij toe. Maar hij zit vol hoop om zijn leven nog de juiste richting uit te duwen.

Zijn jeugdvriend Donald Hutson heeft die kans niet meer. Hij overleed in september 2018 in de gevangenis na een overdosis.