Twee hersenbloedingen na amper drie dagen in de kinderopvang: ouders Arnaud doen voor het eerst hun verhaal in "Pano"

Na drie jaar zwijgen, doen ouders Céline en Jeroen vanavond in “Pano” voor het eerst het verhaal over hun traumatische ervaring in de kinderopvang. “We hebben nu eindelijk een manier gevonden om het te vertellen: voor ons is het belangrijk om het systeem aan te klagen. Onze grootste wens is dat er geen enkele andere ouder in dezelfde situatie terecht moet komen”, vertelt Jeroen. “Want ondanks alle aandacht in de media wordt hier nog altijd te laks mee omgegaan”, vindt Céline. 

De “situatie” waar Jeroen het over heeft, ontstaat in mei 2020. Hun zoon Arnaud is dan zes maanden oud. “Elke ouder vindt zijn kind natuurlijk het mooiste, en dat was bij ons ook absoluut het geval”, vertelt Jeroen over die periode. “Hij was perfect: hij at heel goed, was rustig en sliep goed. Een kalme baby én een mooie baby”, klinkt Céline vol trots.  

Na enkele maanden vinden ze een plek in de kinderopvang. “Kortbij en al 20 jaar aan de slag. Mocht er een probleem zijn, dan zou die toch al gesloten zijn?”, denken de ouders. Maar al na de eerste dag zitten Jeroen en Céline met twijfels. “Toen ik Arnaud ging oppikken, zeiden ze bij de opvang dat hij veel had gehuild en niet goed had gegeten. ‘Het was druk geweest, want er waren veel kinderen’, klonk het. Ik heb toen nog een berichtje gestuurd naar mijn zus: ‘Ik vertrouw het niet’.”, vertelt Céline. “Tegelijk denk je dat het wel losloopt, een opvang met zóveel ervaring.” 

De tweede dag bij de opvang, een vrijdag, verloopt ook effectief een stuk vlotter. “Arnaud had een betere dag. Dat was geruststellend”, vertelt Céline. “Maar ‘s avonds, toen we hem een badje gaven, zagen we dat hij twee blauwe plekken had, waarvan één op zijn slaap”, klinkt het. “Achteraf herevalueer je die dagen wel”, zegt Jeroen. “Uiteindelijk dachten we: maandag is er een nieuwe week, en misschien loopt het dan wel allemaal vlot.” Maar dat draait helemaal anders uit. 

“Ik ben hem maandagavond gaan halen om 17 uur. Dat was een koude douche: Arnaud lag in zijn Maxi-Cosi en was aan het ijlen”, vertelt Céline. “De opvang legde uit dat hij wat ziek was, dat hij drie keer had overgegeven en dat ze hem niet goed wakker kregen. Toen ik hem in de auto zette, ben ik met mijn hand over zijn hoofd gegaan en voelde een ‘bobbel’ waar zijn fontanel moest zitten. Toen wist ik dat er iets mis was.” 

Vanaf dan raakt alles in een stroomversnelling. Het gaat van de huisarts naar spoed en van daar naar intensieve zorgen. “Als je op spoed binnen de vijf minuten geholpen wordt, weet je dat het niet ok is”, zegt Céline. “Toen kwamen de vragen: is er een voorgeschiedenis van hersenbloedingen in de familie? Alles sloeg tilt in mijn hoofd”, herinnert Céline zich. Jeroen wordt erbij gehaald en ze krijgen de diagnose: Arnaud heeft meerdere hersenbloedingen gehad. 

Er volgt een maandenlang ziekenhuistraject. Arnaud belandt in een kunstmatige coma. Jeroen en Céline vrezen het ergste. “Als hij in die staat zou blijven, moeten wij een begrafenisondernemer contacteren. Zo ver waren we”, vertelt Jeroen. “Later schatte de neurochirurg in dat hij volledig verlamd zou blijven aan de linkerkant”, vertelt Céline. Maar voor een jonge baby van zes maanden is die evolutie moeilijk te voorspellen. 

“We hebben zo twee maanden in het ziekenhuis geleefd”, zegt de moeder, en stap voor stap komt Arnaud er terug door. Na twee maanden in het ziekenhuis mag Arnaud naar een revalidatiecentrum in het Antwerpse. Daar zal hij uiteindelijk nog anderhalf jaar verblijven. “24 oktober 2021”, herinnert Céline zich nog precies de datum waarop Arnaud voor het eerst terug naar huis mag. “Je bent ontzettend gelukkig. Uw hart loopt vol, maar er is ook veel schrik: je neemt een porseleinen beeldje mee naar huis.”

De jongen, nu een flinke kleuter, stelt het intussen beter. Arnaud houdt epilepsie over aan het incident en heeft een jaar achterstand op school. “Een juf van het bijzonder onderwijs helpt hem in de klas", zeggen de ouders, en hij krijgt verschillende therapieën. “Vandaag de dag merk je het niet aan hem, maar als je hem naast een kind zet van dezelfde leeftijd met dezelfde taak, merk je dat er een cognitieve en motorische achterstand is”, zegt Céline. 

Parallel aan het hersteltraject begint de juridische lijdensweg. Jeroen en Céline hebben het gevoel dat er van in het begin naar hen wordt gekeken. “In het ziekenhuis kregen we te horen dat het Vertrouwenscentrum Kindermishandeling zou worden ingelicht”, zegt Céline. “En toen ik aankwam in het ziekenhuis, vroegen ze meteen of ik mijn kind iets had aangedaan”, zegt Jeroen. “Ik ben toen wakker geworden op de grond. Flauwgevallen, van de shock.” Verder benadrukken Céline en Jeroen vooral de goede zorgen in het ziekenhuis. 

De ouders moesten binnen de week op gesprek bij het Vertrouwenscentrum Kindermishandeling, op een moment ze vooral bij hun zoon in het ziekenhuis wilden zijn. “Dat was een ontzettend beschuldigend gesprek”, vertelt Céline. “Wat heb je je kind aangedaan? Hoe heb je je kind geschud? Dat waren de vragen”, herinneren ze zich. Daarna legden ze meteen klacht neer bij de Leuvense politie tegen de kinderopvang en nemen ze een advocaat onder de arm. Er wordt een onderzoeksrechter bij de jeugdrechtbank aangesteld. 

Jeroen en Céline vragen verslagen van de kinderopvang op bij het Agentschap Opgroeien, bij veel mensen beter bekend als Kind en Gezin, maar krijgen te horen dat die er niet zijn. “De eerste week hebben we ook de koepel van de kinderopvang nog gehoord via de telefoon, maar daarna niet meer. Tijdens het telefoongesprek zeiden ze dat ze nog nooit problemen hadden gehad met de opvang.” 

Bronnen bij het gerechtelijk onderzoek bevestigen dat er op dat moment al acht klachten waren ingediend tegen de opvang. “Er waren drie klachten bij de politie, de rest was bij Kind en Gezin. Elke keer ging het om slagen en verwondingen. En één van de klachten bij de politie ging ook om een ‘shaken infant’, een heel gelijkaardig verhaal aan dat van ons”, zegt Céline.  

Jeroen en Céline zijn “woedend” over de beperkte informatie die ze kregen na het incident, ook niet toen ze ernaar vroegen. “We begrijpen niet hoe dat kan”, zegt Céline. “Wat kan je nog meer doen als ouder?”, vraagt Jeroen. Ze kijken daarvoor naar het Agentschap Opgroeien. “Het dossier van Arnaud had 100 procent vermeden kunnen worden. Als het agentschap zijn job had gedaan, dan was die opvang al jaren dicht geweest”, zegt Céline. “Het agentschap is absoluut medeplichtig, door schuldig verzuim.”

“We zijn zelf nooit gecontacteerd door het agentschap”, zegt Céline. “Er had toch op z’n minst een verslag of opvolging kunnen zijn?”, zegt Jeroen. “Fouten toegeven, dat zal wel te ver gaan. Iemand die toegeeft dat ze gefaald hebben, dat zal niet gebeuren. Maar begrip, een gesprek, dat had al veel verschil gemaakt.” 

De strafrechtelijke procedure om aan te tonen dat het voorval effectief bij de kinderopvang plaatsvond, gaat verder. De onderzoeksrechter stelde dat er te weinig bewijzen zijn, maar Jeroen en Céline gingen in beroep. Tijdens de procedure werden Jeroen en Céline anderhalf jaar uit hun ouderlijk gezag gezet, maar dat hebben ze ondertussen teruggekregen. Voor de rechtbank is er aangetoond dat zij niet verantwoordelijk waren voor het voorval met hun zoon. De kinderopvang is gesloten sinds september 2020.