Studenten bouwen kunst en podia op festival Horst in Vilvoorde: "Heel hard aan gewerkt, dit is ook een beetje van ons"

Een rond podium met daarboven een reusachtig "baldakijn" van plastic. "Je kan het afvalmateriaal noemen", zegt Kirsten, die druk in de weer is om zeilen op te hangen. "Big bags uit de bouw, oude baches van vrachtwagens of festivals. Daar hebben we een groot patchwork van gemaakt, samen met Grieks katoen waarop foto's zijn geprint."

De hele constructie wiegt zachtjes in de wind. "Je ziet dat het gebruikt is. Het moet een soort schip voorstellen", zegt Zahra. Dit is niet enkel een plek om te dansen, maar ook een kunstwerk. Het Horstfestival combineert immers "arts" en "music".

Het ontwerp is van het Griekse kunst-, design- en modecollectief Serapis. Maar de uitvoering was in handen van jonge kunstenaars, vaak nog studenten. Kirsten, Zahra, Flora, Sarah, Badi, Camille en vele anderen hebben twee weken gekampeerd op het terrein en zich uit de naad gewerkt. 

"Het was heel leerrijk om ervaring op te doen en met andere mensen samen te werken. Soms moest je wel uit je comfortzone gaan en kijken wie welke skills heeft. Dat iedereen uit een andere branche komt, heeft ook een positieve invloed. We zijn hier allemaal voor hetzelfde doel", zegt Zahra. 

Er klinkt ook trots door in de stem van Kirsten. "Het was spannend en we waren ook wat zoekend. Maar met het team hebben we ervoor gezorgd dat alles tot een goed einde kwam. Blij dat ik eraan meegewerkt heb. Het is ook een beetje van ons, toch?" Wie goed kijkt, ziet de handtekeningen van alle jonge kunstvrijwilligers staan op het plastic baldakijn, het collectieve kunstwerk dat de naam "Vesshcell" kreeg. 

Even verderop zijn architectuurstudenten in de weer met een enorme constructie. Dit wordt "Soleil rouge", een grote rode, ronde spiegel die schuin boven een podium hangt. Een ontwerp van het Parijse architectenbureau Bruther. Ook hier mee uitgevoerd door studenten en vrijwilligers uit binnen- en buitenland. En ook hier: hard werken, maar ook plezier maken en kamperen op de site. "Soms lijkt het wat op de scouts", lacht architectuurstudent Willem.

Mattias Staelens richtte het Horstfestival mee op. De vrijwilligers zijn onontbeerlijk. "Dit geeft een enorm fijne dynamiek. We merken dat deelnemers aan de workshops heel enthousiast zijn. Ze beschrijven het vaak als een life changing experience. Het vergt wel wat voorbereiding en het gaat niet altijd even snel als wanneer je met professionals zou werken, maar het is waardevol om een dergelijke educatieve ervaring te kunnen aanbieden. We staan ervan te kijken welke straffe mensen eraan deelnemen en hoeveel energie ze ervoor over hebben om mee te bouwen aan alle kunstinstallaties en podia."

Horst, dat is een hip driedaags muziekfestival, maar ook een kunsttentoonstelling, die de hele zomer loopt. Sommige installaties zijn bedoeld om te blijven staan. Met een draaiende betonmolen op de achtergrond legt Colin uit wat hij aan het doen is: "Dit wordt een adiabatische sculptuur. Een grote, natuurlijke airco. Het is een oud principe van natte terracotta waar wind doorheen gestuurd wordt, en dat brengt een natuurlijke afkoeling teweeg. Low tech. Zou hier zeker tien jaar moeten kunnen blijven staan."

Colin werkt voor het Instituut voor Volkswarmte, dat doorgaans warme kunstprojecten maakt, maar nu dus voor verfrissing zal zorgen, in combinatie met de monumentale tempel-achtige sculpturen van keramiste Sharon Van Overmeiren.

In en tussen allerlei oude militaire loodsen zijn alles samen tien kunstinstallaties of video's te zien. Farah al Qasimi bouwde "Buzz Pollinator", bestaande uit sprookjesachtige paddenstoelen en bloemen, ook met de hulp van vrijwilligers.

"Het is een patchwork van installaties, allemaal met een impact op het festival of op het verdere leven op deze plek", zegt curator Evelyn Simons. Sommige interventies blijven dus staan, terwijl de vroegere militaire Asiat-site van Vilvoorde in volle ontwikkeling is. "We zitten in de unieke situatie waar we kunnen experimenteren met een nieuw stadsdeel."

Simons noemt de expo "een eerbetoon aan alle mensen die vaak niet zo welkom zijn in de stedelijke ruimte". Vandaar de titel: "Where the wild things are", het kinderboek van Maurice Sendak, dat bij ons ook heel bekend is als "Max en de maximonsters". Over een "ongehoorzame" jongen die op zijn kamer wordt opgesloten en daar een nieuwe wereld ontdekt. Zoals hier, aan de rand van de Zenne in Vilvoorde.