Australië laat na 20 jaar "seriemoordenares" Kathleen Folbigg vrij: "Haar baby's stierven aan genetische ziekte" 

Een verrassende wending in Australië: Kathleen Folbigg hoeft haar gevangenisstraf van 30 jaar niet langer uit te zitten. Na 20 jaar heeft ze de gevangenis verlaten als vrije vrouw. Ze verblijft momenteel bij een vriendin die alvast een "kamer voorzien had".

Folbigg werd in 2003 drie keer schuldig bevonden aan moord en één keer aan doodslag op haar kinderen. Patrick, Sarah, Laura en Caleb waren toen nog baby's. Maar Folbigg hield altijd haar onschuld staande. 

Uit wetenschappelijk bewijsmateriaal na nieuw grondig onderzoek blijkt echter dat er serieuze twijfels rijzen over haar schuld, en dat voor elk van de misdrijven.

De gouverneur-generaal van Australië verleent Folbigg nu gratie. Ze wordt gepardonneerd. Dat betekent niet dat haar veroordelingen worden ingetrokken, wel dat ze de rest van haar straf niet moet uitzitten. Folbigg heeft intussen de gevangenis al verlaten. "Ze is buiten, ze loopt in de zon", bevestigt een Australisch parlementslid.

Tussen 1989 en 1999 stierven vier baby's van Kathleen Folbigg. De leeftijden van de jongens en meisjes schommelden tussen de 19 dagen en 18 maanden. Ze zou drie kinderen gesmoord hebben (met geweld doen stikken).

Zowel Folbigg als haar entourage bleven hameren op haar onschuld en drongen aan op een nieuw gerechtelijk onderzoek met DNA-analyse. Twintig jaar later kwam dat onderzoek er. Uit wat ingevroren weefsels van de baby's, en van een baby zelfs uit het bloed van de hielprik dat nog op een kaartje werd gevonden, werd DNA gehaald en onderzocht.

Uit het nieuw DNA-onderzoek blijkt dat de kinderen mogelijk stierven aan een zeldzame genetische ziekte. Destijds werd die piste niet overwogen bij de autopsies en was de wetenschap nog niet ver genoeg gevorderd, vertelt geneticus Hilde Van Esch (UZ Leuven) in "De wereld vandaag" op Radio 1. "Het hele menselijke genoom kon toen nog niet gelezen worden", vertelt Van Esch. "En al hadden ze dat wel kunnen lezen, zou het gen niet herkend zijn, want die doorbraak kwam er pas in 2012."

In 2012 werd er een link gelegd tussen de mutatie in een bepaald gen, genaamd CALM2 G114R, en hartritmestoornissen. "Uit het DNA-onderzoek in de zaak van Folbigg blijkt dat haar dochters die genmutatie hadden, wat kan leiden tot levensbedreigende hartritmestoornissen of plotse dood", vertelt Van Esch.

Ook bij de twee zoontjes werden twee afwijkingen gevonden in de hersenen, van elke ouder een. "Die afwijkingen hebben mogelijk epilepsie veroorzaakt tijdens hun slaap", zegt de geneticus. 

"Uit het DNA-onderzoek blijkt dat het niet onmogelijk is dat alle kinderen voor de leeftijd van 1,5 jaar stierven", concludeert Van Esch. "Het is een enorm toeval dat net vier kinderen achtereenvolgens op die manier sterven in hun slaap."

En dat toeval speelde ook een grote rol in de veroordeling van de moeder. "Er werd geen enkel fysiek bewijs van verstikking gevonden", zegt Van Esch. Ook de dagboeken van Folbigg zouden tijdens het proces verkeerd geïnterpreteerd zijn. Aanklagers gebruikten haar woorden tegen haar. "Het bewijs suggereert dat het de woorden waren van een rouwende en mogelijk depressieve moeder", aldus nieuw onderzoek. De hoofdonderzoeker benadrukt dat Folbigg "niets anders was dan een zorgzame moeder".