“Hoe het gaat? Een beetje gestresseerd voor wat komen gaat. Ik heb mezelf graag de illusie gemaakt dat er niets over zeggen het minst erge was, of zo. Maar dan vreet het jezelf op? Blijkbaar. Het gaat om het soort publieke geheim dat iedereen al lang denkt te weten, maar waar jij nog mee worstelt? Ja, zoiets. Het is... Ja, hoe moet ik dat zeggen? Kijk, normaal gezien kom ik goed uit mijn woorden, maar als het over jezelf gaat... Het is iets waar iedereen alleszins graag over speculeert. En waar ik nu zelf toch al zeker een jaar of drie mee worstel. En zeker als iedereen daar continu naar vraagt. Want ‘het is geen issue hoor, maar we willen het wel weten’. Of ‘het is geen issue hoor, maar je moet het wel zeggen’. Dat gaat een jaar, dat gaat twee jaar, dat gaat drie jaar. Maar ik merk nu dat het voor mij op een punt is gekomen waarbij me dat enorm verlamt.”

“Dat ik ooit gezegd heb dat ik een ‘huisje, tuintje, vrouwtje, keukentje’ wou? Ik denk niet dat ik ooit het woord ‘vrouw’ gezegd heb, dat moet je nakijken. Ik heb gezegd: ‘Ik droom van een gezin, en kinderen’. Maar ja, ik struggle met mijn geaardheid, sowieso. Op zich is dat – we zijn fucking 2023 – geen issue. Maar voor mezelf is dat iets waar ik het – het is al beter dan een paar jaar geleden – echt nog gigantisch lastig mee heb.”

“Gevochten met mezelf”

“Wat er op tegen is om te zeggen ‘Ik ben voor de mannen?’ Omdat ik eerst en vooral nog niet echt weet, wat ik ben. Ik vind het ook niet zo tof als mensen daar zo altijd een term op willen kleven, of in hokjes denken. Maar ik val minstens op de twee. En moest je mij dat vijf jaar geleden gevraagd hebben, zou ik dat niet gezegd hebben. Nu zeg ik dat wel. En ja, we zien wel hoe dat verder evolueert. Waarom ik dat nog niet publiek had gemaakt? Omdat ik dacht: ja, zolang ik ermee struggle, vind ik niet dat andere mensen daar een affaire mee hebben, eigenlijk. Ik vind dat nog altijd niet, maar bon... Ik ben daar nu vanaf. Waarom ik daarmee struggle? Omdat – ja, ik weet niet – het maakt het leven écht niet gemakkelijker, dat je niet volledig hetero bent. Op zijn zachtst gezegd, maakt het het leven niet gemakkelijker. Zeker als je niet weet waar het leven je nog naartoe gaat brengen, of wat er nog allemaal gaat veranderen, of wat het uiteindelijk wordt. Of als je zoals ik een sterke kinderwens hebt: dan maakt dat het ook niet allemaal makkelijker.”

“Dat ik met verzet tegen wat de natuur mij opdringt? Ja. Da’s waarschijnlijk ook de controlefreak in mezelf. Ik heb zo een hele lange periode – maar da’s nu iets beter – echt enorm gevochten met mezelf. Toen ik dat twee jaar geleden voor het eerst tegen iemand vertelde – tegen mijn beste vriendin – heb ik drie uur met haar aan tafel gezeten, zoals wij nu. En zij zei: ‘Maar wat is er nu?’ Ik zei: ‘Ik denk dat ik verliefd ben’. Zij zei: ‘Maar wat is daar het probleem mee, dat is toch keigoed?’ Maar ik zei: ‘Ik word er onnozel van, en ik wil het niet’. Ik dacht: ik zeg dat, en zij gaat direct zeggen ‘op een gast’. Maar zij zei dat niet, ze zei gewoon ‘Da’s toch tof?’ En ik zei: ‘Nee, da’s niet tof, want ik word er onnozel van’. En dan zei ze ‘Maar wat is het probleem?’. En ik zei: ‘Ik ben bekend, het is niet wederzijds, ik heb dat nog nooit gevoeld voor een gast. Ik weet niet...’.”

“Of ik hoop op begrip? Het enige dat ik daarover kan zeggen, is dat als er mensen zijn die daar ook mee strugglen: je bent niet alleen, en dat gaat uiteindelijk ook goed komen. Ik denk dat er bij mij nog extra druk is omdat je een publiek figuur bent. Maar ik denk ook dat wie geen bekend figuur is, daar best mee kan strugglen. Iedereen moet zijn eigen tempo kiezen, iedereen moet zijn eigen ding doen.”

Waarom nu?

“Dat ik het niet kan wegduwen? Neen. Mensen zullen vragen: ‘Waarom komt die daar nu plots mee af?’ Omdat ik een beetje het gevoel heb – en ik ben al claustrofobisch – dat ik in een klein lokaal sta waar de muren gewoon elke dag dichter tot bij mij komen. Dat ik ook de roddels hoor? Maar ja, ik hoor alles. Ik weet hoe mensen soms over mij denken, zonder dat ze het zeggen. Dat ik zou kunnen beslissen ‘Privé is privé’? Ja, en ik heb heel lang gedacht: ik ga dat doen. Tot we hier nu zitten, en ik me opgejaagd wild voel. Omdat heel veel mensen daarover speculeren. Omdat ik snak naar adem, en ik hoop dat dit mij op een manier terug wat adem kan geven, en wat mentale ruimte om met andere dingen bezig te zijn dan met dit.”

“Dat ik de voorbije maanden opgejaagd wild geweest ben? Ja, en dat kost energie, he. Ik werd gebeld: ‘Klopt het dat jij relatie hebt of hebt gehad met persoon X?’ Ik mag doodvallen, he: nog nooit van persoon X gehoord. Ik heb een jaar later by the way ontdekt hoe ik die roddel tot op een redactie is gekomen. Dat is om te lachen, he. Ken je ‘Chinees fluisteren’, we spelen dat soms op kamp? Je zit in een kring, en iedereen moet iets in elkaars oor fluisteren. En ik zeg die zin tegen het kind hier of daar, en dan moet de laatste in de rij zeggen wat de oorspronkelijke zin was. Da’s verschieten, hoor. Da’s een tof spelleke, maar da’s ook wat er met mij constant gebeurt.”

Gepest

“Dat de jongens of meisjes daar meestal mee kampen tijdens hun tienerjaren? Maar ik ga niet zeggen dat ik daar toen nooit over nagedacht heb, maar bij is dat toen heel autistisch bijna een doosje geweest dat dicht moest blijven. Omdat ik daar best wel heel slechte ervaringen mee gehad heb. En nu moet ik vertellen wat, zeker?”

“Toen ik dertien, veertien, vijftien was… Ik had altijd getennist, maar ik had eigenlijk maar één echt talent, en dat was dansen. Het is ook de eerste keer dat ik daar iets over vertel, omdat dat heel gevoelig ligt. Ik herinner mij nog de teleurstelling in mijn papa’s ogen toen ik naar de voetbal ging, en ik dat niet kon want ik heb twee linkervoeten, en ik zei: ‘Ik wil gaan dansen’. Dan herinner ik mij nog de teleurstelling in zijn ogen. Ik ben een kind geweest dat altijd wel heel goed dingen voelde. Mijn mama vond dat heel tof, maar ik ging geen ballet doen, of zo. Ik wou gewoon coole hiphop dansen, of funk dansen.”

“Ik ben daar toen op school gigantisch zwaar mee gepest. Niet zo – ik vind dat je tegen een stootje moet kunnen, dat daar een keer mee gelachen wordt, of zo – maar op een vrij ingrijpende manier, zeg maar. Dat je je daardoor heel eenzaam en heel donker voelt op een veel te jonge leeftijd. Ik heb toen heel slechte gedachten gehad, toen ik veertien jaar was, of zo. Om een voorbeeld te geven: toen we op bosklassen waren in het tweede of derde middelbaar, moesten we na het mountainbiken gaan douchen. En toen we allemaal onder douche stonden had men er niet beter op gevonden dan mij met een groep vast te houden en foto’s te nemen, en dan werden die toen al met van die brol-gsm’s bewerkt en mijn geslachtsdeel weggegomd, en dat werd dan naar de hele school rondgestuurd. En dat was dan voor mij zo even van… Ik ben de week daarna naar de dansschool gestapt, en ik heb gezegd: ‘Ik stop ermee’. En dan heb ik dat ook nooit meer gedaan.”

Verkiezingen

“Praat ik er onder andere over omdat ik anders door anderen geout zou worden? Ik weet dat het komende jaar zeer zwaar zal zijn, met de verkiezingen die eraan komen. En wil ik dit...? Ik heb altijd in mijn hoofd gedacht: na de verkiezingen... Ik focus me nu nog tot aan de verkiezingen op mijn job, en dan zal ik daar wel eens iets over zeggen, als ik dan nog meer weet wat ik juist wil weten, of wat ik juist wil: dán zal ik dat wel zeggen. Maar nu heb ik zoiets van: ik merk dat dat enorm aan mij knaagt en vreet. Ik weet niet… Heel eerlijk: uit iets van professionele verantwoordelijkheid, het is een te grote liability. Maar op zich denk ik van: wil ik het risico nemen dat het mij belemmert om de beste versie van mezelf te zijn op professioneel vlak? Neen. Ik hoop door daar duidelijk – het is nog niet eens allemaal duidelijk voor mezelf, he – maar door daar al een duidelijkheid over te geven, mensen mij op dat vlak terug met rust laten, of zo? Ik weet het niet...”

“Of ik het al tegen mijn ouders heb gezegd? Ja. Toch tegen mijn moeder op dit moment, ja. Hoelang geleden? Een week of twee, drie geleden. Of het veelzeggend is dat ik er zolang mee gewacht heb? Ja. Maar dat was eigenlijk een heel oké gesprek. Het moment dat ik daar met mijn vrienden over beginnen babbelen ben, is eigenlijk het moment dat mijn ergste periode voorbij was. Niet zo lang geleden? Maart 2021. Dat heeft wel veel opgelucht. Maar ik kan alleen maar de tip geven: niet iedereen moet een statement doen of zo, maar... Dat kan ik wel mensen verzekeren: dat heeft mij het meest geholpen van al.”

Politiek en pers

“Of er veel mensen binnen de partij weten dat ik hiermee naar buiten wil komen? Bitter weinig. Ik heb hier helemaal... Ik wil dat zoveel als mogelijk scheiden van de politiek. Dat heeft op zich niet te maken met mijn functioneren als voorzitter of als leider van een beweging, dus ja... Bitter weinig. Of er iemand binnen de politiek is met wie ik dit gesprek al heb gevoerd? Neen. Neen. Ik heb daar een heel goede professionele relatie mee, maar mijne privé ga ik daar niet mee bespreken. Bij deze wel? Efkes. Eén keer.”

“Of ik weet dat de focus nu niet langer is of Conner Rousseau gay is, maar zal verschuiven naar wie straks als eerste zal kunnen brengen: ‘Dit is de vriend van Connor Rousseau.’? Wat wil je dat ik daarop zeg? Dat is één van de afwegingen die ik gemaakt heb... Tja. Ik vind niet dat dit anderen een alibi geeft om constant over mijn privéleven te schrijven. Ik heb gezegd wat ik erover wil zeggen,en that’s it.”