Wanneer deze Axl Rose zo hard door de mand valt, kan dat niet meer worden rechtgetrokken: de pijnlijke afgang van Guns N’ Roses

Over Guns N’ Roses (*) op Graspop valt heel veel te vertellen. Maar het voornaamste is dat Axl Rose pijnlijk vals zong. Zijn stem was dan ook nog eens frontaal in de geluidsmix gezet. Zodat er geen ontsnappen aan was. Hoe wanhopig je dat ook probeerde. De zanger was nochtans naar de diëtist geweest en rende zich rot. Zoals hij bij de eerste incarnatie van GN’R al deed.

Hij had geen cowboyhoeden, sjaaltjes of andere tierlantijntjes aan om de Amerikaanse rockster uit te hangen. Een glitterbroek en een wisselende verzameling hemdjes en shirts volstond. Axl naakt, zeg maar. Weerloos en kwetsbaar. Pijnlijk kwetsbaar.

Vooral de hoge noten haalde hij het niet meer. Nee, we liegen. Na ruim twee uur concert volgde er welgeteld één degelijk gezongen versie van ‘Civil War’. Net toen je dacht: we zijn er, verklootte de frontman het opnieuw. ‘November Rain’ werd luidkeels door de uitdunnende massa meegebruld, maar dat kon niet verhelen dat de zanger het zelf niet haalde. Het daaropvolgende ‘Locomotive’ was een zoveelste kaakslag.

Het jammere is dat de rest van de band wel in (top)vorm was. Duff en vooral Slash speelden de sterren van de hemel. Moeten we dan niet milder zijn? Ne zanger is een groep, wist Wannes Van de Velde al. Wanneer deze Axl Rose zo hard door de mand valt, kan dat niet meer worden rechtgetrokken. De marathonsessie hielp ook niet. Drie uur van dit GN’R was te veel. Zelfs al zat er met ‘Walk All Over You’ een cover van AC/DC (dat andere hobbygroepje van Axl) tussen de vele zijsprongetjes. En werd ‘Anything Goes’ na 35 jaar van onder het stof gehaald. De Stenehei liep alsmaar meer leeg.

Welke toekomst heeft Guns N’ Roses nog, vroeg je je af na dit concert? Groen was het gras niet in afsluiter ‘Paradise City’. Het licht stond op rood. Gelieve niet door te rijden.

Tom Morello (**) kreeg eerder op de dag al bezoek van Slash. Met een baseballpetje op kwam die ‘Interstate 80' even voorzien van enkele zoete gitaarnoten. Het was fraai om te zien hoe de twee iconen hun gitaarspel tegen elkaar op bouwden. Helaas hadden we daarmee ook meteen het beste gehad. Morello noemde zichzelf een ‘One Man Revolution’, om duidelijk te maken dat de drie muzikanten die hij bij had slechts voor vulsel zorgden. De Meester op Zes Snaren had een zingende gitarist bij die nog slechter kon zingen dan Axl Rose gisteren.

Morello probeerde het dan maar met een medley vol Rage-songs en ‘Like a Stone’, dat werd opgedragen aan Chris Cornell. Morello had met de overleden Soundgarden-zanger nog samengespeeld bij Audioslave. We kregen het er niet warm van. Met een cover van Jimi Hendrix (‘Voodoo Child’) en eentje van Bruce Springsteen (‘The Ghost of Tom Joad’) toonde Morello dat hij een uitmuntend gitarist was, maar geen frontman.

‘Veritas’ stond er op zijn petje. We moesten vooral aan de winkelketen denken. Ook zijn ode aan Patrice Lumumba oogde te geforceerd (“Belgium sing for Patrice!”). Aan het slot van zijn set kreeg Tom-met-de-pet nog even de massa mee. Tijdens een snedig ‘Killing in the Name’ (van Rage Against The Machine) liet hij de zang wijselijk over aan het publiek. Enorm veel middenvingers gingen de lucht in. En dat was heus niet alleen uit liefde voor de gitarist.

Sterke frontvrouwen

Graspop heeft ook dit jaar veel sterke frontvrouwen op de vele podia staan. En die waren niet allemaal van hetzelfde allooi. Over het prachtige Spiritbox leest u elders. Maar ook Arch Enemy (***) overtuigde andermaal op de openingsdag. De Zweedse melodische death metal-band is al lang een welgekomen gast op Graspop. Frontvrouw Alissa White-Gluz heeft een stalen strot als geen ander. Zelfs zonder micro in de knuisten kon ze volgens ons makkelijk het einde van de wei bereiken. De songs van Arch Enemy brachten en gaven energie.

Hun concert was van een heel ander kaliber dan Butcher Babies (*), dat eerder op de dag in de Marquee speelde. Dat optreden klonk als een draaiende betonmolen. De gitaren bromden meer dan ze vonkten, de drummer oogde futloos en Heidi Shepherd en Carla Harvey, de twee frontdames, waren haast onverstaanbaar. Hun Amerikaanse groove metal kwam in de gigantische Marquee-tent (een Sportpaleis onder een plastieken dak) niet verder dan de eerste rijen.

Cashloos hopeloos

Graspop moet als festival nog geen herbruikbare drinkbekers gebruiken. Dan maar een cashloos systeem invoeren om te tonen dat we mee zijn, dachten de organisatoren. Maar daar stak Satan een stokje voor. Het systeem haperde urenlang. Duizenden mensen konden hun drankkaart, waar je ‘skullies’ op moest zetten, niet opladen.

Of ze konden dat wel, maar het systeem registreerde het niet. Om dat euvel te verhelpen werd je naar de infostand doorverwezen. Waar het tot twee uur aanschuiven was. Wie hoopte op een frisse pint, kreeg aan de dranktogen te horen dat het biepje niet werkte. En werd naar de toiletten verwezen, waar er gratis waterpunten waren. De Belgian Beer Bar bleef tot een stuk in de namiddag gesloten hierdoor.

En (nog erger!) zelfs de persbar werd tijdelijk afgesloten, omdat niets lukte. Donderdag op Graspop 2023 zal de geschiedenis in gaan als de dag dat iedereen dorst leed. Tegen de vooravond was het systeem gelukkig wel behoorlijk stabiel en bleef het actief.

Wolk van mist

Om de hitte tegen te gaan had Graspop gigantische generatoren geplaatst, die een wolk van mist over het publiek spuwden. Te hoog om er je hoofd even in te hangen. Maar het zorgde er voor dat de lucht boven de massa aan de hoofdpodia wat werd afgekoeld. Dat mocht ook wel, want op de witte plastic tegels die over het gras waren gelegd weerkaatste de hevige zon genadeloos.

Het was zoeken naar een plekje in de schaduw. Of vluchten in één van de tenten waar werd opgetreden. Gelukkig kwam er af en toe een wolk boven de Stenehei hangen, waardoor je even op adem kon komen. Tijdens de avondlijke uren koelde de temperatuur snel af. Tot opluchting van velen.