Hun beste show ooit, volgens de Parkway Drive-frontman, en wie zijn wij om hem tegen te spreken: de beste concerten op dag 3 van Graspop

Met omineuze muziek en fakkeldragers besteeg Parkway Drive (****1/2), de Australische moloch van de metalcore, gisteravond de North Stage. Een erg stevige knal zorgde ervoor dat iedereen die even dreigde in te dutten weer klaarwakker was. Opener ‘Glitch’ ging meteen ook gepaard met een royale portie vlammen. Rammstein hoeft zich nog geen zorgen te maken, maar de Australiërs weten ook aardig weg met vuur en knallen.

Parkway Drive trok een blik oudere songs open, van ‘Carrion’ over ‘Vice Grip’ tot ‘Crushed’ en ‘Atlas’, maar putte ook uit de laatste plaats, ‘Darker Still’. Bij het ingetogen titelnummer van die plaat gingen de gsm-lichtjes aan tot achteraan de wei. Mooi! Voor onder meer ‘Shadow Boxing’ had de band ook een setjes strijkers meegenomen. Ook mooi!

Parkway Drive en België hebben een lange geschiedenis samen. Wij zagen de band nog een zaaltjes van een paar honderd man, je kan het je nauwelijks nog voorstellen. De band kan steevast op veel bijval rekenen, en dat was op Graspop dit jaar niet anders. Zoveel bijval zelfs dat zanger Winston McCall het publiek in trok, zichzelf tot het middelpunt van een circle pit bombardeerde en nadien al crowdsurfend terug naar het podium trok. Na amper drie songs vermoedde McCall dat dit wel eens hun beste show ooit kon worden. Wie zijn wij om hem tegen te spreken. De sterren van de avond, als je het ons vraagt.

De herrijzenis van Pantera

Bibberen en beven was het voor heel veel fans van Pantera (***1/2). De band was niet minder dan legendarisch in de jaren 90. Toen zanger Phil Anselmo en bassist Rex Brown het plan opvatten om weer te gaan touren, zonder - uiteraard - de overleden broer Vinnie Paul en Dimbag Darrell Abbott, maakte dat heel wat los. Uitverkoop, lijkenpikkerij, de harde woorden werden niet geschuwd. En wie zou in godsnaam hun plaats innemen. Aan de drums werd dat Charlie Benante van Anthrax, op gitaar kozen Phil en Rex voor Zakk Wylde, vooral bekend van zijn werk bij Ozzy Osbourne.

De spanning was te snijden toen Pantera het doek liet vallen. Zowat iedereen op de wei was afgezakt naar de South Stage, om de herrijzenis mee te maken. De eerste songs klonken wat wankel, alsof een paar extra maanden in het repetitiehok geen kwaad hadden gekund, maar hoe verder in de set, hoe meer iedereen op dreef kwam.

Zakk Wylde neemt de gitaarpartijen van zijn goede vriend Darrell soms wat losjes over. De stem van Phil is ook niet meer wat ze geweest is. Maar wat een feest was het om kopstoten van songs als ‘I’m broken’, ‘Walk’, ‘Fucking Hostile’ en ‘Cowboys from Hell’ na 20 jaar nog eens live uit speakers te horen knallen. Over de motieven spreken we ons niet uit, maar de criticasters over de muziek hebben ongelijk.

Gekkenhuis

De headliner van de avond moest het alweer zonder zijn Clown stellen, die na een week touren met Slipknot (***1/2) toch weer naar huis vertrokken was om daar te zorgen voor zijn vrouw, die medische problemen heeft. Corey Taylor droeg daarom zelfs twee nummers aan hem op. Of de man aan de samples en het keyboard - Craig Jones - nu echt de band verlaten heeft of niet, is overigens nog steeds niet duidelijk. Onlangs postte de band een bericht dat Jones ermee stopte, maar verwijderde dat weer. Jones’ masker met de lange pinnen is wel verdwenen. Achter de draaitafels staat nu iemand met een ander masker. Is dat Jones of niet? Geen mens die het weet. Wij vragen ons af of hij zelf wel weet.

Misten ze hun clown te veel, of was het al wat laat op de avond? We hadden de indruk dat de band niet vol gas ging. Uiteraard is een gekkenhuis als Slipknot op een kwaaie dag nog steeds tig keer beter dan de gemiddelde band, dus ons hoor je niet klagen. De pure chaos en waanzin van het gezelschap uit Iowa blijven een feest voor oog en oor. Openen deed de band met ‘The Blister Exists’. Uit hun laatste plaat, ‘The End, So Far’, diepte Slipknot helaas alleen ‘The Dying Song (Time to Sing)’ en ‘Yen’ op. Uit debuut ‘Slipknot’ passeerden niet minder dan zes songs de revue. Die ‘golden oldies’ blijven het wel goed doen, want de dampen van bezwete lijven stegen lustig op uit de zone vlak voor het podium.

Bij afsluiter ‘Spit It Out’ moet Corey Taylor gedacht hebben: ‘Als die van Architects hier records proberen te vestigen, dan ik ook.’ En dus liet hij iedereen op de hurken zitten, om dan vervolgens bij een ‘jump the f*ck up’ synchroon recht te veren. Verbazingwekkend hoeveel veerkracht de gemiddelde Graspopper om halftwee ‘s nachts nog heeft!

Dansbaar

Tussen al het metalcore-geweld (Parkway Drive, Architects, The Ghost Inside en vele anderen) en nog andere boze mensen gisteren op allerhande podia, was daar ook Skindred (***1/2). De band van Welshman Benji Webbe - voorheen de voorman van het geweldige Dub War - bracht op de Stenehei een set vol potige rock, met snuif hiphop en royaal overgoten met reggae. Heel aanstekelijk, en enorm dansbaar.

Webbe predikte ook de liefde, wat in schril contrast stond met zowat alle andere frontmannen, die vooral hun zinnen hadden gezet op dood en verderf. Hoewel Webbe op zeker moment ook wel ‘Kill the power’ stond te brullen. Geen idee of dat een protestactie tegen energieleveranciers moest worden, of een aanzet tot burgerlijke ongehoorzaamheid. Plezant was het in elk geval wel.

Al dertig jaar aan de rol, en nog lang niet uitgerold, dat zijn de heren van Rancid (***1/2) tot slot. Met hun aanstekelijke punk waren ook zij gisteren wat een buitenbeentje op de grootste podia van Graspop - als we Skindred even niet meetellen. Dat kon de pret niet bederven, integendeel. De Amerikanen hebben met ‘Tomorrow Never Comes’ net een geweldige nieuwe plaat uit. En Rancid kan natuurlijk ook putten uit een rijke catalogus vol rake punksongs. Publieksfavorieten ‘Time Bomb’ en ‘Ruby Soho’ bewaarden ze tot op het eind. Dat vonden wij prima.