Column. Jeroen over schaarsgeklede mensen op de terrasjes. “Er is weinig nodig om weggezet te worden als antiwoke”

Ik had laatst een heerlijke zaterdagavond, op twee Gentse zonovergoten terrassen. Goed gezelschap was mijn deel. Mijn disgenote en ik aten eerst Mexicaanse quesadilla’s en dronken een cocktail in een Mexicaans pop-upding en verkasten vervolgens voor een paar glazen rosé naar een ander etablissement, dat graag gefrequenteerd mag worden door hipsters. Ik ben zelf slechts matig trendy, maar net dat mag een mens er niet van weerhouden coole oorden op te zoeken. In een ijdele poging z’n hipheidsfactor een boost te geven.

Gezeten op een Gents plein, aan een rond tafeltje, omgeven door beau monde van alle leeftijden, deden wij elkaar enkele ontboezemingen – zoals dat past op zomerse avonden met rosé – terwijl we tegelijk onze ogen de kost gaven. Pal in mijn vizier zat een twentysomething met een boezem waar onmogelijk naast te kijken viel, wat ik niettemin toch krampachtig probeerde. Ik ben géén oude vetzak namelijk.

De schone deerne droeg een tanktop, wit, en bijzonder doorschijnend. Haar borsten werden niet omvat door enig textiel van ondersteunende aard, lees: een beha. Twee donkere kringen gaven aan waar haar tepels zaten. Ik zei tegen mijn gezelschap: “Ik vind dat iedereen moet doen wat ie wil, en dat vooral in alle veiligheid moet kunnen doen. Ik zal dus zedig wegkijken van datgene waar niet naast te kijken valt. Maar ik begrijp ook dat niet iedereen dat soort ouderwetse discretie aan de dag kan leggen. Het is een lastig gegeven.”

Het is – of we dat nu fijn vinden of niet – bepaald moeilijk om mensen in niemendallerige outfits niet te seksualiseren, en al zeker niet op zwoele zomeravonden. En dan heb ik het voor alle duidelijkheid niet alleen over vrouwen. Ik zag ook menige mannelijke jongeling zijn adonissenlijf uitspelen. Kom mij trouwens niet vertellen dat vrouwen daar onberoerd bij blijven.

Of andere mannen en andere gendervarianten, want we leven in het tijdperk van de panseksualiteit. Ik vind het allemaal prima, zolang het niet te absurd wordt. Waarmee ik bedoel: ’t is niet omdat ik mezelf straks mogelijk identificeer als politieagent dat ik ook echt het verkeer mag regelen. Die ‘zelfindentificatiegekheid’ wil al weleens doorslaan. Al slaat de slinger voorlopig toch vooral door aan de overkant van de oceaan. Amerika is altijd eerst, pas dan volgt de rest.

“O, dat jij hier in deze termen over schrijft, dat is echt weer iets voor een blanke cisman van bijna 50”, hoor ik een deel van de bevolking al opwerpen. Ik ben het daar niet mee eens. Met al die labels wringen we iedereen voortdurend in schuifjes. Ik hou niet van schuifjes. Op den duur mag je niets meer zeggen.

Riskante uitspraak, ik weet het, want er is dezer dagen weinig nodig om weggezet te worden als antiwoke. Maar als je niet naast tepelhoven en in shorts geprangde fallussen kan kijken, als ze zó prominent en in your face worden geëtaleerd, dan mag ik dat op z’n minst toch vaststellen? Meer is het niet. Maar ook niet minder.

COLUMN. Jeroen over de financiële druk op alleenstaande ouders. “Stenen kloten krijg ik ervan”

COLUMN. Journalist Jeroen over de nacht waarbij hij (bijna) ontmaagd werd. “Zij was een milf, nee cougar”