Topspeelsters, teamspirit en weten wat winnen is: dit is het succesrecept van de Belgian Cats

"Alle puzzelstukjes vielen op dit toernooi op de juiste plaats", concludeert Arvid Diels, basketbalcoach van kampioen en bekerwinnaar Kangoeroes Mechelen. "De Belgian Cats zijn zowat door dit toernooi heen gesurft met mooi en dominant basketbal. Tegelijk zijn alle spelers nauw betrokken gebleven bij het team. Die dominantie hebben ze tot in de halve finale doorgetrokken."

Vergelijk je dat met andere toplanden, zoals Spanje, dan zie je dat zij al eens een nederlaag moesten slikken in het begin van het toernooi. "Dan kruipt er misschien wat meer twijfel in dat team."

Belangrijk daarbij is dat de sleutelspelers van de Belgian Cats - onder meer Emma Meesseman, Julie Vanloo en Julie Allemand - op topniveau speelden. "Bij andere toplanden zitten ze op dat vlak momenteel misschien wat meer in een overgangsfase", ziet Diels.

En dan was er de finale, die volgens Diels "moeilijk" was, "maar met een ideaal wedstrijdverloop". "We lieten Spanje niet te ver uitlopen en dan was het wachten op een goed moment om toe te slaan. Onze sleutelspelers deden vervolgens de wedstrijd kantelen."

De Franse coach Rachid Méziane (43) nam amper een jaar geleden over van zijn landgenoot Valéry Demory en kan nu al een Europese beker op zijn palmares schrijven. Hij combineert zijn rol als bondscoach met die van clubcoach bij Villeneuve d’Ascq. "Hij heeft ook een zeer goed seizoen achter de rug op clubniveau", weet Diels. "Maar opvallend: met de Belgian Cats speelt hij een heel ander soort basketbal, veel beweeglijker en frivoler."

Dat is exact de basis van dit succes, denkt Diels. "Hij heeft getoond dat hij zich perfect heeft kunnen aanpassen aan het type spelers dat hij voorhanden heeft." Bovendien heeft hij daarbij rekening gehouden met het verleden en de ervaringen van dit team. "Ik vind het verstandig dat hij de spelers veel verantwoordelijkheid heeft gegeven. Dat heeft gewerkt."

"Er was een eerste periode - tussen 2003 en 2007 - dat de Belgian Cats probeerden te schitteren op grote toernooien, met Ann Wauters als topspeelster", herinnert Sporzacollega Kris Meertens zich in onze podcast "Het kwartier". "Maar dat is toen niet echt gelukt en dat is nadien wat afgegleden. Er was geen structuur en ook geen geloof meer in het team. Dat is zo jaren blijven aanmodderen."

Een nieuwe coach, Philip Mestdagh, die veel van de jonge, opkomende speelsters kende, pompte rond 2016 nieuw leven in de nationale vrouwenbasketbalploeg. "Hij was de geschikte man om opnieuw vuur te brengen in dat team en hij heeft Ann Wauters er weer bijgehaald. Uiteindelijk zijn ze op het EK in 2017 beland, zonder te veel verwachtingen. Daar hebben ze brons gehaald." Dat kunstje herhaalden ze nog eens in 2021. "Enkele van die jonge speelsters van toen zijn nu op de top van hun kunnen."

Tegelijk staat de omkadering - de medische staf, de logistiek - rond de ploeg eindelijk op punt, benadrukt Meertens. "De vaders van dit project - Sven Van Camp en Koen Umans - hebben de voorbije jaren ook leergeld moeten betalen, maar hebben dat nu goed voor elkaar gekregen."

En dan nog: je moet het toch maar waarmaken als speelster op dat grote toernooi. "Maar veel van deze meisjes weten wat winnen is. Zowat de helft van hen is in jongere reeksen al eens Europees kampioen geweest", stelt Diels. "Dat ze dat nu ook op seniorniveau kunnen waarmaken, is als het ware de logische volgende stap."

Veel Belgian Cats komen uit de opleidingen van topsportscholen, dat speelt volgens sportief manager Sven Van Camp een belangrijke rol. Maar parallel daarmee is al vroeg voor enkele talenten, zoals Meesseman, ook buiten de sportscholen een pad uitgestippeld. 

"We zijn op een gegeven moment deze groep rond onze basisvijf - Meesseman, Delaere, Vanloo, Allemand en Linskens - gaan bouwen", weet Van Camp. "Met het team met en rond Emma haalden we zilver op het EK voor de U16 in 2009 en goud bij de U18 in 2011. We hebben destijds met de federatie een team met de beste spelers opgericht en hen Europees in het circuit geplaatst."

"We zijn constant bezig met het aaneenrijgen van internationale topervaringen, zodat nieuwe generaties klaargestoomd worden voor het grote werk. Dat is het grote verschil met vroeger: toen hielden we vast aan oudere spelers, maar nu wordt daar niet meer over gediscussieerd. Ze moeten plaats ruimen voor de jongeren zodat zij ervaring kunnen opdoen en voorbereid worden op de toekomst, zodat het treintje kan blijven lopen."

Dat gezamenlijke verleden heeft dan weer effect op de ploegsfeer en het teamgevoel. "We zijn een klein land, dus al op zeer jonge leeftijd komen talenten elkaar tegen in regionale of nationale selecties", ziet Diels. "In deze Belgian Cats zie ik een viertal generatiegroepjes samenkomen die samen succes hebben gehad. Zij zijn dus geen vreemden voor elkaar in de nationale ploeg. Als zij samenkomen, komen die positieve jeugdherinneringen naar boven."

Met teambuildingactiviteiten of zwaar bevochten spelletjes UNO houden ze die sfeer op peil. "De coach gaat daarin mee", merkt Meertens op. "Hij weet dat er grootse dingen mogelijk zijn als de sfeer goed blijft. Je merkt dat op elke training, op elke verplaatsing met de bus, als ze met journalisten praten: ze hebben er echt zin in. Die levensvreugde vertaalt zich in spelvreugde en dat zie je op het terrein."

Dat ze nu ook op het hoogste niveau succes hebben, zal dat positieve gevoel alleen maar versterken, verwacht Diels. "Je neemt op toekomstige toernooien nu eenmaal heel vaak die ervaringen uit het verleden mee. Dat succes helpt daarnaast ook gewoon om interessantere lotingen te krijgen. Ik heb daarom al gezegd dat ik de Belgian Cats vanaf nu de komende 10 jaar finales zie spelen."