Jane Birkin (76), zangeres, actrice en muze van Serge Gainsbourg overleden

Jane Birkin werd dood aangetroffen in haar woning door haar persoonlijke verpleegster, dat melden Franse media. Ze kampte al een tijdlang met gezondheidsproblemen en moest eerder al concerten afgelasten. In 2002 kreeg Birkin de diagnose van leukemie, waarvoor ze verschillende behandelingen onderging. In 2021 kreeg ze een beroerte. Het is nog niet duidelijk waaraan Birkin is overleden. 

Jane Mallory Birkin wordt geboren op 14 december 1946 in de gezellige Londense buurt Marylebone. Ze is de dochter van David Birkin, een Royal Navy luitenant die tijdens WO II samenwerkte met het Franse verzet, en Judy Campbell, een knappe actrice. 

Al op jonge leeftijd wordt ze gecast door de Engelse muziekschrijver John Barry voor zijn musical "Passion flower hotel". Ze omschrijft hem als "de eerste man die van haar hield, op haar 17e". De man heeft de soundtrack van menig James Bondfilm op zijn palmares staan en op haar 19e trouwt ze met hem. In april 1967 krijgen ze samen een dochter Kate Barry. Amper een jaar later eindigt de relatie.

In datzelfde jaar zet Jane haar eerste echte stappen in de filmwereld met kleine rollen in de film "Blowup" en in de psychedelische film "Wonderwall". Daarna trekt ze als 22-jarige naar Frankrijk om auditie te doen voor de vrouwelijke hoofdrol in de film "Slogan", met de 40-jarige Serge Gainsbourg als tegenspeler.

Gainsbourg is op dat moment al een wereldster in Frankrijk en rouwt om zijn breuk met Brigitte Bardot. De Franse acteur pakt Jane tijdens de auditie hard aan. Wanneer ze in tranen uitbarst, keurt hij dat af, maar geeft hij wel toe "dat ze goed kan wenen voor een camera". Hoewel Birkin helemaal geen Frans spreekt en haar tegenspeler niet kent, krijgt ze de rol toch te pakken.

Op de set van "slogan" ziet de romance tussen Jane Birkin en de achttien jaar oudere Serge Gainsbourg het licht, al kent de relatie geen vanzelfsprekende start. Na haar eerste ontmoeting met de Fransman vertelt Jane nog over hem: "Hij is voorbestemd om mijn lief te worden, maar hij is ook een arrogante snob die me ongelofelijk minacht."

Op de eerste avond dat ze alleen zijn, neemt Gainsbourg haar mee op een toer in de Parijse clubs, waaronder ook een travestietenclub, en valt dronken in slaap. Ze worden een koppel. Hun romance groeit uit tot een levende legende, en Birkin tot de veelbezongen muze van acteur, regisseur en zanger Gainsbourg.

In 1969 brengen ze samen een tweede versie van het door Gainsbourg geschreven erotische nummer "Je t'aime moi non plus" uit. De eerste versie was opgenomen met de Franse actrice Brigitte Bardot, maar die vond de opname achteraf te gewaagd om uit te brengen. Gainsbourg vraagt de jonge Jane om met hem een tweede versie op te nemen en ze zegt toe, vooral omdat ze "wou vermijden dat hij het met iemand anders zou zingen".

De single is controversieel door zijn expliciet seksuele aard. "Je t'aime..." klinkt zo overtuigend dat de geruchten de ronde doen dat het koppel het nummer echt heeft opgenomen tijdens een vrijpartij. En hoewel het de jaren 60 zijn en de hippies iedereen proberen te overtuigen dat seks niet des duivels is, weigeren sommige radiostations het te draaien. De BBC brengt alleen zijn eigen orkestversie en ook het Vaticaan spreekt zijn misprijzen uit. Toch wordt de single een hit in veel Europese landen. In 1971 krijgt het succeskoppel een dochter: Charlotte.

In het begin van de jaren 70 richt Birkin zich vooral op haar filmcarrière, onder meer als lesbische geliefde van Brigitte Bardot in "Don Juan 73" van Roger Vadim. In de tweede helft van de jaren 70 neemt ze met Gainsbourg een aantal albums op waaronder "Lolita go home" en "Ex-fan des sixties". Haar platen zijn vooral in Frankrijk heel succesvol.

Toch groeit Jane ook uit tot een internationaal mode-icoon. Zonder obsessief modieus te willen zijn, zette ze met haar persoonlijkheid en haar nonchalance de toon voor vrouwelijk Parijs en ver daarbuiten. 

Op een vlucht van Londen naar Parijs ontmoet ze de baas van het modehuis Hermès. Als ze haar handbagage in het vak boven hun hoofden wil wegstoppen, valt haar tas er weer uit en komt de inhoud ervan op de grond van het vliegtuig terecht. Ze zucht tegen de man dat het moeilijk is om een mooie leren tas te vinden. Een paar jaar later ontwerpt Hermès een zwarte leren tas voor haar: de Birkin Bag. De tas wordt enorm bekend en is ook nu nog zo gegeerd dat er lange wachtlijsten voor bestaan.

In 1980 verlaat Birkin Gainsbourg na een relatie van 12 jaar. Ze begint een relatie met de Franse regisseur Jacques Doillon, met wie ze in 1982 haar derde dochter krijgt: Lou. Onder de vleugels van Doillon schittert Birkin in de films "La fille prodigue" en "La Pirate". Na lichter werk in de Agatha Christiefilms "Death on the Nile" en "Evil under the sun", zijn het haar eerste serieuzere rollen en de critici zijn onder de indruk.

Maar Gainsbourg en Birkin verliezen elkaar niet uit het oog. De Franse zanger lijdt erg onder de breuk en schrijft "Baby alone in Babylon" voor Jane. Zij heeft intussen genoeg zelfvertrouwen gewonnen om als zangeres op de planken te staan en in 1987 geeft ze een show in Bataclan. Volgens de regisseur van die show "knipt ze haar haar kort, kleedt ze zich als een jongen en volgt ze zanglessen opdat Serge onder de indruk zou zijn". Gainsbourg zit elke avond in de zaal.

In 1990 draagt hij een nieuwe plaat aan haar op: "Amours des feintes". Het is zijn laatste, want op 2 maart 1991 sterft Gainsbourg. Voor Birkin is dit een bijna ondraaglijk verlies. Ze legt het knuffeldier dat ze altijd bij zich heeft, bij hem in de kist. Ook haar vader sterft een paar dagen later. Twee helden kwijt op drie dagen. In de jaren 90 gaat het koppel Doillon-Birkin uit elkaar, omdat, volgens sommige bronnen, Doillon niet kan omgaan met het verdriet dat Jane heeft om de dood van Serge.

Na de breuk blijft Birkin alleen. Ze richt zich op haar familie en haar drie dochters. Ze zet zich ook in voor goede doelen. Zo zingt ze voor Amnesty International en maakt ze een kortfilm voor de strijd tegen aids. Birkin gaat ook mee op humanitaire missies. Zo rijdt ze mee met een tank vol voorraad en literatuur naar de belegerde stad Sarajevo tijdens de oorlog in voormalig Joegoslavië.

Ze is ook voorvechtster van de democratie in Birma, dat nu Myanmar heet, en voert actie voor de vrijlating van de toen onder huisarrest geplaatste strijdster voor democratie in het land, Aung San Suu Kyi. Na de aardbeving in Japan en de nucleaire catastrofe in Fukushima neemt Birkin onmiddellijk het vliegtuig om in Tokio te zingen op een benefietconcert.

Pas in 1996 is ze klaar om de muzikale draad weer op te pikken. Haar fans blijven haar smeken om "Serge" te zingen voor hen. Uiteindelijk zwicht ze en neemt het album "Versions Jane" op, waar verschillende artiesten zoals Goran Bregovic vijftien tracks uit het repertoire van de jonge Gainsbourg voor hun rekening nemen.

In 1998 neemt ze "À la légère" op en in 2004 "Rendez-vous", een album vol duetten met onder meer Françoise Hardy, Bryan Ferry en Beth Gibbons. In 2008 neemt ze de plaat "Enfants d'hiver" op, waar voor het eerst de teksten van de nummers volledig door haar alleen zijn geschreven.

Privé krijgt Jane Birkin nog een zware klap te verwerken in de winter van 2013 als haar oudste dochter Kate sterft op 46-jarige leeftijd. Kate is de enige van de drie dochters die niet houdt van de spotlights en die kiest voor de anonieme kant van de lens: de fotografie.

Op 11 december 2013 valt ze uit de vierde verdieping van haar appartement in Parijs. Ze is alleen en er worden antidepressiva gevonden. Birkin kan deze tragische gebeurtenis niet te boven komen. Dag op dag een jaar later, december 2014, wordt ze zelf met spoed opgenomen in het ziekenhuis.

Jane Birkin heeft tijdens haar leven veel prijzen in de wacht gesleept. Zo is ze Officier in de Orde van het Britse rijk. In Frankrijk kreeg ze een officiële erkenning voor haar verdienste als actrice en zangeres. In 1985 krijgt ze de prijs voor beste actrice voor haar rol in de film "Dust" op het filmfestival van Venetië, en voor haar rol in de film "Leave all fair" op het filmfestival van New Orleans.