Veel emoties. Enorm warm. Overal pijn. Maar ook heel hard genoten. Zo zag de Ironman in het Zwitserse Thun eruit voor Evi Cuppers (43) uit Schulen. Het was haar papa Leon die onze krant trots belde om haar prestatie te melden. “Het is ooit begonnen met een weddenschap met mijn peter Jan”, vertelt Evi. “Samen zouden we onze eerste ­triatlon doen in Rijkevorsel. Dat was een achtste triatlon. Door ­medische redenen kon mijn peter niet meedoen, maar zelf finishte ik wel mijn eerste triatlon.”

Vanaf toen had Evi de smaak te pakken. “Ik nam deel aan 1/8ste, 1/4de en halve triatlons. Maar ik heb altijd gezegd dat ik geen volledige wilde doen”, lacht Evi, die aangesloten is bij de triatlonclub van Lummen. “Tijdens een etentje op restaurant met mijn man Patrick vorig jaar hadden we het over onze doelen voor het jaar erop. Ik had mijn oog laten vallen op de Ironman in Thun. Die zag er zo mooi uit. Mijn man verklaarde me gek, maar ik ben er toch voor gegaan.”

Opofferingen

In januari begon Evi te trainen voor de Ironman op 7 juli. “Vanaf maart liet ik ook alcohol links liggen en ging ik minder naar feestjes”, zegt Evi. “Voor mijn schema overlegde ik met mijn sportarts Jago, die ook in onze triatlonclub zit. Die raadde me aan om vooral op de hoogtemeters te oefenen. Ik zocht de juiste gellekes en koeken voor tijdens het sporten en lette ook in het algemeen op mijn voeding. De voorbereiding was misschien wel zwaarder dan de dag zelf. Je moet heel veel op­offeren. Ik werkte nog steeds 7 à 8 uur per dag en dan moest ik nog trainen. Dat gebeurde vaak in de weekends, maar daar moesten ­familie en vrienden vaak voor wijken. Mijn motivatie om toch door te gaan? Ik had al geboekt en betaald. (lacht) Maar ik wilde ook echt niet op­geven.”

Uiteindelijk finishte Evi de Ironman in 15 uur en 24 minuten. Binnen die tijd heeft ze dus 3,8 kilometer gezwommen, 180 kilometer gefietst en 42,2 kilometer gelopen. “Het zwemmen was zonder twijfel het moeilijkste onderdeel. Normaal is het een rustig meertje, maar net die dag was het water enorm woelig. Die eerste meters had ik meteen gedronken voor een hele dag, zoveel water kreeg ik binnen. Eens ik een ritme gevonden had, ging het wel. Ik had zelfs nog tijd over.”

Lopend over finish

En dan kwam het fietsen. “Iets wat ik normaal heel saai vind voor zo’n lange afstand. Het was zo’n 38 graden en op de hoogteteller stond zo’n 2.200 meter. Maar overal op het parcours stonden mensen die ons aanmoedigden, kinderen ­gaven high fives en zorgden voor verfrissing met een tuinslang… Dat trok mij er echt door. Daarna was het tijd voor mijn ­eerste marathon ooit. Ik heb af en toe gewandeld, maar uiteindelijk ben ik toch lopend over de finish ­gekomen.”

Nog een meevaller: over het hele parcours had Evi geen enkele keer pech. “Zelfs geen platte band! ­Gelukkig, want banden ver­vangen is de taak van mijn man. Als hij leert strijken, zal ik mijn ­eigen banden vervangen. (lacht) Ik had hier en daar wat schaafwonden, maar dat was alles”, zegt Evi. Haar mooiste moment tijdens de Ironman? “Dat mijn man Patrick de hele tijd aan de zijlijn stond, samen met onze hond. Hij liep zelfs een stukje met me mee. Zonder hem en alle andere supporters had ik het niet gehaald.”

En nu op naar het volgende sportieve doel? “Voorlopig ga ik gewoon halve triatlons blijven doen”, zegt Evi. “Daar kan ik iets meer van genieten dan van zo’n hele.”