Het eerste hoogtepunt van het concert vond al plaats toen Iron Maiden nog geen noot had gespeeld. Toen de UFO-song ‘Doctor doctor’ door de boxen knalde voor de groepsleden het podium zouden betreden, sprong een megafan van middelbare leeftijd vanop zijn zitplaats plots recht om te headbangen en op zijn helden te roepen. De man wist met zijn blijdschap geen blijf, nu Iron Maiden na 36 jaar eindelijk nog eens in de stad Antwerpen neerstreek.

De enthousiaste opwelling van deze heer is tekenend voor de toewijding van veel Maiden-fans voor hun groep. Wie door de stad wandelt, komt elke dag wel iemand met een t-shirt van Iron Maiden tegen. En bij de twintigduizend aanwezigen in het Sportpaleis zaten zaterdag zowel twintigers met hun eerste tatoeages, als rijpe vijftigers met het keurige uiterlijk van een boekhouder of belastingcontroleur. Ik zag zelfs kinderen die duidelijk nog op de lagere school zaten aan het handje van mama en papa het Sportpaleis binnenlopen. Met grote oorbeschermers, dat spreekt.

Prachtige gitaarsolo’s

Wie er zaterdag bij was, loopt nog minstens enkele dagen gegarandeerd met een brede glimlach rond. Want een concert van Iron Maiden is zowel op muzikaal als op entertainmentvlak een welgemikt schot in de roos. De gitaristen van de groep stonden als vanouds te glimlachen bij elk van de tientallen prachtige gitaarsolo’s die ze uit hun instrumenten toverden, en zanger Bruce Dickinson haalt nog steeds vlotjes de hoogste octaven.

Er waren ook minpuntjes. In het begin zat het geluid in het Sportpaleis niet helemaal goed. En Dickinson liep het hele concert zoveel kilometertjes op het podium, dat hij heel soms met zijn zanglijnen een seconde te laat kwam om de rest van de band te volgen. “Sorry jongens, het is ons eerste concert van de Europese tournee. Ik moet er weer even aan wennen”, verontschuldigde hij zich.

Maar dat zijn piepkleine smetjes op een optreden dat voor het overige van zo’n torenhoog niveau was, dat ik me begon af te vragen hoeveel prachtige melodieën er in één nummer kunnen zitten. Zo was het dertien minuten durende ‘The red and the black’ uit de jongste cd ‘The book of souls’ een song die zelfs de grootste metalhater zou kunnen bekeren. Het publiek brulde het ‘o-o-o’-refrein vlotjes mee, de groep leek de hele tijd een topwedstrijd met de allerbeste gitaarsolo’s ter wereld te organiseren en de tekst had – zoals altijd bij Maiden – ook nog eens een stevige inhoud. In deze song moet het hoofdpersonage kiezen tussen goed en kwaad. In de titelsong van de laatste plaat ‘The book of souls’ wordt dan weer stilgestaan bij de teloorgang van de Maya-cultuur.

Gitarist ziet niets meer

Iron Maiden speelde liefst zes songs uit ‘The book of souls’, en dat was goed nieuws. De plaat staat twee jaar na de release nog steeds fier overeind. Al mocht Dickinson uiteraard ook de sterren van de notenbalkhemel verkennen in klassiekers zoals ‘Powerslave’, het massaal meegebrulde ‘Fear of the dark’ en de oermetalklassieker ‘The number of the beast’.

En dan was er nog de show. Bruce Dickinson dwong gitarist Janick Gers plagerig tot een blinde gitaarsolo, door met de Engelse vlag voor diens ogen te wapperen. In ‘Powerslave’ rende Dickinson verkleed als slaaf over het podium en in de song ‘The book of souls’ duelleerde Dickinson met een Maya-figuur, waarna hij erin slaagde om het hart uit het Maya-lichaam te rukken en het in het publiek te gooien. Entertainment met een ernstige ondertoon dus.

Luid én mooi

Iron Maiden was in het Sportpaleis niet minder dan fantastisch. Veel jonge en oudere lui uit het publiek zongen de meeste teksten luidkeels mee, gooiden hun vuisten enthousiast in de lucht en kochten na afloop van het concert van pure blijdschap een extra t-shirt van hun favoriete band om deze mooie avond nog lang te kunnen gedenken.

Iron Maiden bewees in Antwerpen nog maar eens dat heavy metal niet alleen luid, maar ook mooi kan zijn.