Op vrijdag 25 mei 2007 sloeg het noodlot toe bij Vicky Gosselé. De Bornemse, die begin jaren 90 furore maakte als zangeres van de dancegroep Plaza en later ook nog zong bij de coverband The Firm, kwam in Mariekerke (Bornem) in botsing met een andere wagen en werd weggeslingerd. Van het ongeval zelf herinnert ze zich niets meer. “Ik heb achteraf pas gehoord wat er precies is gebeurd. Door de klap ben ik honderd meter voorbij de eigenlijke aanrijding tot stilstand gekomen. Vlak bij de woning van een verpleegkundige. Zij heeft mijn hoofd een beetje bewogen omdat ze zag dat ik anders zou stoppen met ademen. Dat was een geluk of ik was ter plaatse overleden”, doet Vicky haar verhaal.

De Bornemse was er erg aan toe en werd in kritieke toestand naar het Middelheimziekenhuis in Antwerpen overgebracht. “Daar ben ik pas drie en een halve week later uit mijn coma ontwaakt. En daar is iedereen van geschrokken. Na mijn vierde dag coma hadden de artsen mij eigenlijk opgegeven. Dan zijn mijn ouders en partner bij de specialist geroepen en kregen ze te horen dat de kans bitter klein was dat ik het nog zou halen. Op dat ogenblik had ik amper nog hersenactiviteit. Maar blijkbaar heeft mijn levenslust en positiviteit het dan toch gehaald en ben ik wakker geworden. Ik ben nu eenmaal iemand die graag leeft (lacht). Ja, de dokters zijn er zelf van geschrokken dat het nog goed is gekomen. Een klein mirakel? Eigenlijk wel.”

Zeven hersenbloedingen

Maar uiteraard was Vicky na het ontwaken uit haar coma niet meteen weer de oude. “Ik heb eerst nog in een subcoma gelegen en nadien is mijn revalidatie gestart. Een revalidatie van meer dan een jaar. En eigenlijk moest ik helemaal van nul weer beginnen. Door het ongeval had ik zeven hersenbloedingen opgelopen. Ik zat in een rolstoel. Ik moest opnieuw leren spreken, leren stappen en moest zelfs opnieuw leren om mijn eten in mijn mond te steken, want ik stak alles naast mijn mond. Ook mijn zicht was niet goed. Ik zag alles dubbel en heb tot op vandaag ook nog steeds geen dieptezicht. Het ongeval is in mei gebeurd, maar ik heb tot in augustus in het Middelheim gelegen. Nadien mocht ik tijdens de weekends al eens naar huis en uiteindelijk kreeg ik toestemming om mijn revalidatie in Bornem voort te zetten.”

Ruim een jaar na het zware ongeval ging Vicky, die medisch afgevaardigde was, opnieuw aan de slag, maar heel snel kreeg ze haar ontslag. “Dat heeft me enorm veel pijn gedaan. Ik deed mijn job supergraag en had ook een zeer goede band met mijn klanten. Ik had een jaar lang gerevalideerd om terug te kunnen gaan werken. En om mijn leven van voor het ongeval gewoon te kunnen verderzetten.”

Jolle

“Ik wou het nadien over een heel andere boeg gooien en wou vooral mensen gaan helpen. Ik ben terug gaan studeren en mocht stage doen in een instelling voor kinderen met een beperking. Ik deed dat heel graag, maar ’s avonds was ik helemaal op. Ik kon geen pap meer zeggen. Tijdens die maand stage ben ik ook twee keer ziek geworden. En dat was niet van mijn gewoonte. Het was gewoon te zwaar voor mij en mijn lichaam en toen ben ik op invaliditeit gezet.”

En nu, 16 jaar na haar zware ongeval, staat Vicky voor het eerst aan de start van de Dodentocht. Een Dodentocht die ze zal meestappen als eerbetoon aan de ondertussen overleden Jolle Pauwels. Hij was een van de drijvende krachten achter de Dodentocht en ook brandweerman in Bornem. “Het was Jolle die mij uit mijn auto heeft gehaald, in 2007”, gaat Vicky met stille stem verder. “En ik heb met hem altijd een goede band behouden. Toen ik van zijn broer te horen kreeg dat hij ernstig ziek was, ben ik hem nog regelmatig gaan bezoeken. Eigenlijk was Jolle een geweldige man. Ondanks zijn ziekte klaagde hij niet en we lachten ook regelmatig. Hij vond het leuk dat ik bij hem op bezoek kwam. Zijn overlijden heeft me heel zwaar geraakt. Temeer omdat hij die Dodentocht van 2018 nog wou meemaken. Dat was zijn wens. Helaas is hij een dag eerder overleden.”

Veel getraind

Sinds het overlijden van Jolle ondersteunde Vicky mentaal de Jollestappers, een groep wandelaars die meestapten om hem te herdenken. Maar nu stapt Vicky dus ook mee. “En wetende dat ik nooit een stapper ben geweest. Maar ik ben 50 geworden. De ideale leeftijd om het eindelijk eens mee te maken. Ik heb het laatste halfjaar ook vrij veel getraind. Verschillende wandelingen van tien tot meer dan vijftig kilometer. Dus ik hoop dat ik mijn eerste Dodentocht tot een goed einde breng. Als het meezit en ik haal de eindstreep, dan ben ik er zeker van dat er eentje hierboven zal knipogen en zeggen dat heb je goed gedaan, Vicky. Ja, deze Dodentocht draag ik helemaal op aan Jolle.”