Aerts ging al een eerste keer in beroep, maar dat werd vrijdag afgewezen. Nu heeft hij nog de mogelijkheid om bij het TAS een tweede keer in beroep te gaan. Hij heeft hiervoor nog dertig dagen de tijd. Mochten er nog spectaculaire ontwikkelingen zijn in de zaak Bossuyt, dan kan Aerts die nog gebruiken.

“De procedure bij TAS is duur en tijdrovend. Aangezien de straf van Toon op 16 februari afloopt, lijkt het op het eerste gezicht weinig zinvol om in beroep te gaan. Maar het definitieve besluit is nog niet genomen“, zei Yannick Prevost, de manager van Aerts, daar vrijdag nog over.

“Anderhalf jaar heb ik op deze uitspraak moeten wachten“, schrijft een gefrustreerde Aerts. “Ik heb in die periode misschien wel 5.000 keer het woord Letrozole ingetypt op Google... hopend om toch bij het missende puzzelstukje uit te komen. Maar we vonden het niet. Waar kwam dat nu toch in godsnaam vandaan?”

“Ik weet nog altijd niet exact hoe dit in mijn lijf is terechtgekomen”, gaat hij verder. “Maar ik kan mezelf niets verwijten. Ik heb er duizenden euro’s tegenaan gegooid, bezocht verschillende universiteiten, liet meerdere rapporten schrijven door wetenschappelijke experten, ... ”

Vermoeden van onschuld

Maar Aerts kreeg nooit de kans om iemand van de UCI fysiek te spreken. “Alles verliep via mail of aangetekend schrijven. Wij steeds gebonden aan strakke deadlines om binnen enkele dagen te antwoorden, maar aan de andere zijde moesten we steeds weken, soms maanden wachten voor we iets terug mochten ontvangen.”

“Het is me de voorbije maanden ook duidelijk geworden dat het “vermoeden van onschuld” hier gewoon niet bestaat. Ik dacht nochtans dat dit een basisrecht was? We hebben alles wat we zelf wisten, zo transparant mogelijk proberen toe te lichten en wetenschappelijk proberen te onderbouwen.”

“Hier staan we dan. Na anderhalf jaar in een juridisch getouwtrek, nu als valsspeler afgeschilderd. Samen met mijn hele familie en omkadering plots tot losers bestempeld. Het doet pijn en het voelt niet juist”, sluit Aerts boos af.

Afgelopen vrijdag bevestigde de UCI het harde verdict: de tweejarige schorsing van Toon Aerts blijft gelden. Hierdoor mag hij pas op 17 februari weer deelnemen aan wedstrijden. Aerts kon volgens het tribunaal onvoldoende aantonen hoe het verboden product Letrozole Metabolite in zijn lichaam is terechtgekomen, waardoor hij niet in aanmerking kwam voor een strafvermindering.

Het integrale statement van Aerts:

“Ik was keihard aan het werken richting de eerste crossen. Het gevoel beterde met de week, het plezier kwam terug... En dan plots kreeg ik het bericht dat een dag later de uitspraak zou volgen.”

“En die kwam er. Terwijl ik in een groothandel verlichtingsarmaturen aan het kiezen was, stond de telefoon van mijn vriendin plots niet meer stil. Aan haar ogen zag ik voldoende. Nog voor ik de mail van de UCI doorkreeg of iemand kon spreken, werd de uitspraak wereldbekend gemaakt.”

“Anderhalf jaar heb ik op deze uitspraak moeten wachten. Ik heb in die periode misschien wel 5.000 keer het woord Letrozole ingetypt op Google... hopend om toch bij het missende puzzelstukje uit te komen. Maar we vonden het niet. Waar kwam dat nu toch in godsnaam vandaan?”

“Ik weet nog altijd niet exact hoe dit in mijn lijf is terechtgekomen. Maar ik kan mezelf niets verwijten. Ik heb er duizenden euro’s tegenaan gegooid, bezocht verschillende universiteiten, liet meerdere rapporten schrijven door wetenschappelijke experten, ... En in tussentijd bleef ik gewoon lopen, fietsen en lesgeven.”

“Nooit werd ik door de UCI uitgenodigd of heb ik de kans gekregen om iemand fysiek te spreken. Alles verliep via mail of aangetekend schrijven.”

“Wij steeds gebonden aan strakke deadlines om binnen enkele dagen te antwoorden, maar aan de andere zijde moesten we steeds weken, soms maanden wachten voor we iets terug mochten ontvangen.”

“Wachten, wachten, wachten... en ondertussen de wedstrijden zien voorbijgaan zonder mijn naam ergens in een uitslag terug te vinden. Ik denk dat men soms vergeet dat renners ook gewoon mensen van vlees en bloed zijn.”

“Het is me de voorbije maanden ook duidelijk geworden dat het “vermoeden van onschuld” hier gewoon niet bestaat. Ik dacht nochtans dat dit een basisrecht was? We hebben alles wat we zelf wisten, zo transparant mogelijk proberen toe te lichten en wetenschappelijk proberen te onderbouwen.”

“Hieruit bleek met 100% zekerheid dat ik geen bewust dopinggebruiker ben. Je hoopt dan minstens op gezond verstand van de mensen aan de overkant. Maar die is er gewoon niet. Het juridisch kader is heilig.”

“Qua persoonlijkheid ben ik door deze periode veranderd”, schrijft hij. “Ik was soms niet te genieten. Iemand die alleen met zichzelf en de zaak bezig was. Het vertrouwen in de mensheid wat kwijt...”

“Misschien door alles ook zelf een beetje een klootzak geworden. Mijn vriendin vertelde me meermaals dat ik niet meer die Toon was zoals vroeger. Maar ik moest wel. Ik moest me toch met hand en tand verdedigen tegen de mensen en de instantie die ineens vanuit het niets beweren dat ik doping had genomen.”

“Doping... waarom zelfs. Ik ben iemand die altijd wel tegen zijn verlies kon. Dat was gewoon extra motivatie om volgende week beter te doen. Ik was een renner die bijna wekelijks podia haalde, successen boekte en in elke cross wel een rol had in het wedstrijdverloop.”

“Ik leefde van wedstrijd naar wedstrijd. En plots, zou ik diegene zijn die doping heeft gebruikt? Ik heb nooit doping genomen en dat zelfs nooit overwogen. Ik ben veel slimmer dan dat.”

“Hier staan we dan. Na anderhalf jaar in een juridisch getouwtrek, nu als valsspeler afgeschilderd. Samen met mijn hele familie en omkadering plots tot losers bestempeld. Het doet pijn en het voelt niet juist.”