Zelf gaf hij zijn hele carrière les in het Sint-Pietersinstituut in Turnhout, maar sinds hij met pensioen is, mogen drie scholen een beroep op hem doen, zijn eigen school, basisschool Sint-Franciscus en Sint-Pieter Zevendonk. “Wie het eerst belt, heeft me”, zegt Jan. En zo is hij ongeveer het hele jaar door bezig. “Ik doe vooral de korte vervangingen. Daarvoor vinden de scholen moeilijk iemand, onder andere omdat het minder goed betaald is. Maar daar let ik niet op. Een vol uurrooster wil ik ook niet meer. Dus af en toe een paar dagen invallen is ideaal.”

Op de speelplaats toezicht houden doet Jan niet meer. Dat is te vermoeiend. En hij geeft ook alleen maar les. Vergaderingen, rapporten, dossiers… daar hoeft hij zich niet mee bezig te houden. “Gelukkig”, zegt hij, “want al die zaken maken het voor jonge leerkrachten extra moeilijk. Hun planlast is zwaar.”

LEES OOK. Leerkrachtentekort blijft groot probleem: “Het is erger dan vorig jaar, die zij-instromers waren geen onverdeeld succes” 

Van krijt- naar digitaal schoolbord

Maar is voor de klas staan in deze tijden ook niet moeilijk? Er is toch veel veranderd in het onderwijs? “Ja natuurlijk is er veel veranderd, ik heb mijn hele leven met krijt op een bord geschreven, en nu heb ik een interactief schoolbord. Dat is een groot verschil. In het begin was zo’n bord gebruiken een heel gedoe, maar de nieuwste generatie digitale borden is heel gebruiksvriendelijk. Gewoon je HDMI-kabel aansluiten en je kunt beginnen, als je de wachtwoorden van de verschillende bordboeken kent.”

Jan Janssens kent er duidelijk iets van. “Mijn broer was programmeur en hij zei altijd dat het onderwijs niet mee was met de opkomst van de computer. Dat kon ik niet goed verdragen. Daarom ben ik lessen beginnen te volgen. Ik ben een beetje computerverslaafd, maar dat komt me op school goed van pas.”

LEES OOK. Soetkin stapte van de journalistiek in het onderwijs: “Ik had nooit gedacht dat lesgeven emotioneel zo zwaar zou zijn”

Is het ook niet moeilijker omdat de kinderen veranderd zijn? “Dat kan zijn, maar ik heb daar tijdens mijn korte vervangingen niet zo veel last van. Kinderen blijven kinderen en ik blijf meester Jan. Ik denk dat ze respect hebben voor mijn grijze haren. Ze luisteren nog altijd graag naar mijn verhalen. Ze proberen me altijd op mijn vertelstoel te krijgen. Ze hebben niets liever dan dat ik vertel. Dat doe ik vaak, want dat doe ik graag.”

Jan maakt zich grote zorgen over het lerarentekort. “Dramatisch is het. Er is al vele jaren een tekort aan mannen die lesgeven, nu zijn er gewoon geen lesgevers meer. Dus, zo lang de gezondheid van mij en mijn vrouw het toelaat en zo lang ik het graag doe, steek ik een handje toe. Met alle plezier.”