MATCHVERSLAG. Genk plaatst zich pas na 147 minuten én strafschoppen voor groepsfase Conference League: “Ging druppel teveel zijn als het niet zou lukken”

De laatste strohalm moest gegrepen worden in de heksenketel die het Yeni Adana Stadion heet. Het volume van de speakers stond tot het maximum opengedraaid en toch konden de 33.000 thuisfans de opzwepende Turkse klassiekers overstemmen. En dan moeten we het nog hebben over die veelgenoemde hitte. Alsof er een warm, vochtig deken over je heen werd gegooid, zo voelde het donderdagavond in Adana.

De beginfase goed doorkomen, dat was de opdracht van Genk. Want de thuisclub, gecoacht door oud-topspits Patrick Kluivert, zou aangevuurd door die fanatieke aanhang, gaan stormen. Zo probeerde Demirspor het ook te doen. En maar drukken. Tegelijkertijd kreeg Genk de nodige ruimte om zelf te voetballen. Net als vorige week in Limburg leverde dat een aangenaam kijkstuk op, met kansen over en weer.

Vooral Alieu Fadera, de gedoodverfde opvolger van Mike Trésor, prikte in de beginfase. Twee keer trok de Turkse defensie aan de noodrem. Een strengere ref had misschien ingegrepen, maar deze Spanjaard liet doorspelen.

Het was voetballen in de loopgraven, daar in Adana. Perfect geïllustreerd door het bebloede shirt van Vandevoordt. Hij kreeg bij een een-op-een de knie van Erdogan tegen het hoofd en moest zijn flinke snee de rest van de match verstoppen onder een tulband.

Door het voorval kregen we tien minuten extra tijd en daarin zou het nog flink tegenzitten. Een voorzet van Sari belandde op de arm van Hrosovsky. Een penalty was het verdict van ref Munuera. Vandevoordt wist de strafschop van Ndiaye aanvankelijk nog te pakken, maar was in de herneming kansloos. 1-0. Het 2-1-voordeel van in de heenwedstrijd was uitgewist.

Zonde en zuur, want Genk had mogelijkheden in de eerste helft. Telkens ontbrak de laatste pass bij Oyen, Sor, maar ook El Khannouss. Na rust, in een duel dat alsmaar chaotischer werd, gooide Wouter Vrancken Bonsu Baah en vervolgens Arteaga, Heynen en Tolu in de strijd.

Even leek een opsteker in de maak. Oyen kon de bal ontfutselen in de zestien van Demirspor en meteen daarna werkte Stambouli hem tegen de grond. Het contact was (te) licht, toch wees de Spanjaard naar de stip. Al snel werd hij naar het scherm geroepen en draaide hij zijn beslissing om. Het stadion brulde het uit van euforie.

Naarmate de minuten vorderden, oogde Demirspor vermoeider en vermoeider. Zowat elke minuut bleef een speler op de grond zitten. Genk kreeg alsmaar meer grip op de match. Bonsu Baah schoot eens in de handen van de ingevallen doelman Karacic, invaller Tolu schampte zijn kopbal en El Khannouss legde te weinig kracht in zijn schot.

Maar één moment was voldoende en dat moment Genk greep niet in de elf minuten extra tijd die nog eens werden toegevoegd, ondanks dat Luca Oyen ‘m op zijn schoen had. Vanop een meter of vijf trapte het Genkse jeugdproduct hoog over. Kort daarna schilderde Arteaga een voorzet op het hoof van Tolu. De Nigeriaan raakte de onderkant van de lat. Het zat ook niet mee.

Verlengingen moesten uitsluitsel brengen. Daarin kreeg Oyen al snel een grote kans, maar het schot dat hij produceerde was veel te slap. Ook met het hoofd kon Oyen Karacic niet verslaan. Demirspor haalde al kruipend de strafschoppenreeks. Belhanda, die nog net op zijn benen kon staan, trapte de derde voor de Turken tegen de paal. De Limburgers scoorden alles.

En zo haalde Genk dan toch de Conference League. Een opsteker na al die klappen, van die dramatische titelmatch tegen Antwerp tot de uitschakelingen tegen Servette Genève en Olympiakos, die het de voorbije maanden incasseerde.