Het tafereel sprak boekdelen. De podiumceremonie was net afgelopen. Met het brons om zijn nek gaf Van Aert enkele obligate interviews. Over zijn derde plek was hij snel uitgepraat. “Ik kon mijn tempo in de slotfase niet vasthouden. Jammer.” Heel nuchter kwam het eruit. Tot de journalist van de Nederlandse NOS dat andere onderwerp van de dag aansneed. Nathan Van Hooydonck. En wat dat met Wout van Aert deed? Plots zag je Van Aert op zijn lip bijten, om er vervolgens stamelend aan toe te voegen: “Sorry, ik heb het er heel moeilijk mee.”

Het gedwongen afscheid van Nathan Van Hooydonck hakte er bijzonder zwaar in bij Wout van Aert. Bijna drie jaar waren ze ploegmaats bij Jumbo-Visma. Van Hooydonck was zijn luitenant in de klassiekers, tweemaal wonnen ze samen de Tour met hun ploeg, begin deze maand reden en wonnen ze nog samen de Tour of Britain. Van Aert had er maar één woord voor over dat net Van Hooydonck dit alles overkomt: “onrechtvaardig”. “Natuurlijk ben ik blij dat Nathan er nog is”, sprak hij. “Ik besef echt wel dat dat het belangrijkste is. Zijn leven heeft de afgelopen week aan een zijden draadje gehangen. Maar dit blijft heel droevig nieuws. Het moet voor hem een enorme klap zijn dat hij zijn passie niet meer kan beoefenen. Nathan heeft al zoveel tegenslag gehad. Als ook dit dan van het ene op het andere moment zo van je wordt afgepakt, dat voelt ontzettend brutaal.”

Modelprof

Wat het voor Van Aert extra moeilijk maakte: net Van Hooydonck was voor hem altijd een modelrenner. Professioneler had je niet. “Je kon er een huis op bouwen”, knikte Van Aert. “Gaf je hem een opdracht mee, kon je er op rekenen dat hij zich helemaal zou smijten. Sterker: je wist bijna honderd procent zeker dat hij ze perfect zou uitvoeren. Als we ergens in een goede positie moesten zitten en dat lukte, was dat heel vaak aan Nathan te danken. Hoe hij zich altijd weg cijferde voor anderen, hoe hij vrede had met die rol, hoe hij onze overwinningen mee beleefde: dat was superknap om zien. Nathan leefde meer voor zijn vak dan ik. Ik heb het af en toe nodig om alles eens los te laten, Nathan had dat veel minder. Ik kan echt niets negatiefs over hem zeggen – oprecht niet.”

Van Aert zocht troost in de wetenschap dat de loopbaan van Van Hooydonck dan wel voorbij is, maar dat hij “gelukkig wel een tweede kans in het leven krijgt”. “En als hij met dat hulpmiddel voortaan een gezond leven kan leiden,” verwees Van Aert naar de ingeplante defibrillator, “dan moeten we de geneeskunde daar gewoon dankbaar voor zijn. Ik hoop echt dat Nathan heel snel van het vaderschap zal kunnen genieten en zijn leven weer kan oppakken. Maar dat maakt het niet makkelijker om dit te aanvaarden. Ik verlies misschien wel mijn beste ploegmaat en zeker een van mijn beste maten in het peloton.”