Politici moeten het goede voorbeeld geven

Open VLD heeft een nieuwe voorzitter. De waarnemend voorzitter, Tom Ongena, is voor een jaar bevestigd op een congres. Om dat mogelijk te maken heeft de partijtop echt wel spitsroeden moeten lopen, en heeft die nieuwe voorzitter ook een mea culpa moeten slaan.

De procedure waarbij de liberale partij afweek van het principe van de digitale verkiezingen van de voorzitter door alle leden, werd niet door iedereen gesmaakt. Maar het was van moeten, en dat vervelende moment hebben de liberalen zaterdag netjes doorgeslikt.

De Fransen zeggen: "Un moment de honte est vite passé", wat zoveel wil zeggen als "dit zal snel vergeten zijn". Maar goed, Tom Ongena haalt een score van 59 procent, weliswaar niet van alle leden, louter van het aantal aanwezigen op het congres, en dat geeft toch een andere glans aan een voorzitter.

En bovendien verliest de partij nog maar eens een Vlaams Parlementslid: Els Ampe zit voortaan als onafhankelijke in het Vlaams Parlement, onder de naam ELS, en dat staat voor "Economisch, Liberaal en Sociaal". Het betekent ook dat de Open VLD-fractie, na de verkiezingen van 2019 16 leden groot, intussen nog maar 14 leden telt.

Open VLD kan nu weer beginnen te bouwen aan de toekomst, in de eerste plaats de verkiezingscampagne. Al was het een veeg teken dat de liberale uitspraken die de meeste weerklank hebben gekregen dit weekend, van een liberaal kwamen die ostentatief afwezig bleef op het congres, oud-voorzitter Egbert Lachaert.

Die pleitte zaterdag in Humo voor een samengaan van Vlaamse partijen, in een front tegen Franstalige partijen, omdat "elke Vlaamse partij nog altijd denkt dat ze 2 procent kan winnen door op de anderen te kloppen." Om dat scenario te vermijden, wil Lachaert een aantal Vlaamse partijen verenigen, want "over thema's als werk, veiligheid, migratie, pensioenen en zelfs de staatshervorming kun je met de meeste Vlaamse partijen common ground vinden".

Lachaert lijkt de mosterd te halen bij N-VA-voorzitter Bart De Wever die één grote Vlaamse partij wil bouwen. De aanleiding die Lachaert aanbrengt om te pleiten voor zo'n Vlaams front kan zo uit de debatfiches van de N-VA komen. In Humo zegt hij: "Volgend jaar komen de Franstaligen ons om geld vragen. De Franstalige Gemeenschap en het Waalse Gewest zijn virtueel failliet." En dat is exact dezelfde redenering die Bart De Wever opbouwt: de precaire financiële toestand zou de Franstaligen mak als een lammetje moeten maken, hapklaar voor een volgende staatshervorming. 

Straks komt het Vlaams Parlement opnieuw bij elkaar, voor het laatste jaar van de legislatuur. En voor het eerst in lange tijd zou het parlement weer compleet kunnen zijn, want twee zieke parlementsleden komen terug. In de eerste plaats Sihame El Kaouakibi, voor het eerst in twee jaar - op haar verschijning na bij de opheffing van haar parlementaire onschendbaarheid - en dan Roosmarijn Beckers van Vlaams Belang die na een kankerbehandeling terugkeert. 

Voor Sihame El Kaouakibi is dat een terugkeer met klamme handjes, want ze noemde in een interview in De Morgen het Vlaams Parlement de "meest toxische werkvloer van Vlaanderen". Roosmarijn Beckers vindt het daarentegen een "ongelofelijk warme plek met meelevende collega’s over de partijgrenzen". Aan de reacties te meten van collega-parlementsleden, die er niet om liegen, kun je veronderstellen dat alvast Sihame El Kaouakibi geen warm welkom wacht.

Maar goed, in tegenstelling tot verleden jaar zal dat voltallige parlement wel een Septemberverklaring krijgen van minister-president Jambon. Zonder de splijtzwam van het stikstofdossier is de Vlaamse regering snel akkoord geraakt over haar begroting, en die wordt straks voorgesteld aan het Vlaams Parlement.

De zaak Conner Rousseau - als je die zo wil noemen - lijkt intussen achter de rug. Met wat bittere nasmaken voor de betrokkene, zeker na het nieuwe incident in Sint-Niklaas waar het parket onderzoek voert naar mogelijk "racistische uitlatingen" van de Vooruit-voorzitter. 

Op korte tijd zijn drie politici betrokken geraakt bij dronken incidenten. In twee van de drie gevallen, bij vicepremier Van Quickenborne en Conner Rousseau, wordt zelfs - opvallend genoeg - een pv opgesteld door de politie. Conner Rousseau zegt nu dat hij niet meer weet wat allemaal exact is gezegd, Vincent Van Quickenborne herinnert zich niet meer of hij wat luchtgitaar speelde of een plasgebaar maakte, en Theo Francken zei eenvoudigweg: 'Ik ben ook maar een mens." 

In het Engels is het spreekwoord leading by example, in het Nederlands geef je als leider het goede voorbeeld. Laat mij voor één keer Carl Devos citeren in Het Laatste Nieuws: "Wie in naam van en voor die burger bindende beslissingen wil nemen, verliest deels het recht om zich als gewone burger te gedragen." 

En dat geldt ook voor Vlaams Belang, de partij wier voorzitter Tom Van Grieken in De Zondag zegt dat hij Filip Dewinter minister wil maken, omdat het "leuk zou zijn om te zien hoe hij de communisten op stang jaagt". Want mensen op stang jagen - of dat nu politici zijn of niet - lijkt me echt niet de opdracht te zijn van een minister of van een politicus tout court.