Niet gewonnen, maar Vermeersch (2de) en Van Aert (8ste) hebben genoten van WK gravel:“Ik denk dat veel jongens ‘FOMO’ zullen hebben”

Matej Mohoric mag content zijn. Want, zegt Wout van Aert: “Goeie kans dat een wereldtitel gravel over tien jaar veel meer waard zal zijn dan vandaag.”

De Sloveen vond het nu al de max. “Ik zet dit op plaats twee in mijn carrière”, zei hij. “Vlak onder Milaan-Sanremo.” En dat uit de mond van iemand die ritten won in Giro, Tour en Vuelta. Mohoric is pas de tweede atleet die zijn naam mag bijschrijven op de erelijst - Gianni Vermeersch was vorig jaar de allereerste.

Mohoric was de verdiende winnaar in Veneto. Zowel bergop als in de afdalingen was hij de beste. Dat dit zijn allereerste gravelwedstrijd was, geeft een beetje een verkeerde indruk: Mohoric doet geregeld off road trainingen. “Ik ben opgegroeid in een bergachtige regio”, vertelt hij. “Als kind reed ik al over dit soort wegen. Ik doe het graag, maar voor wedstrijden had ik nooit tijd. Ik zou dit graag meer doen.”

Florian Vermeersch - geen familie van - was een mooie tweede. “Meer zat er echt niet in”, zei hij. “Ik wist dat Matej in het voordeel was op de stroken bergop. Ik ben een stuk zwaarder.” Had hij als ex-crosser dan geen voordeel op de technische stroken? “Niet echt. Ik voelde snel dat ik in de bochten niet de snelste was. De sterkste heeft gewonnen.”

De Oost-Vlaming was blij met zijn zilver. Om dezelfde reden die Mohoric en Van Aert aanhaalden: deze sport gaat enkel maar aan belang winnen. “Er staan nu al veel mooie namen aan de start. Ik ben benieuwd naar volgend jaar. Ik denk dat veel jongens ‘FOMO’ zullen hebben.” Fear of missing out, schrik om iets moois of belangrijks te missen.

Ook Wout van Aert zal in Leuven 2024 normaal gezien aan de start staan. Ook al verging het hem zondag minder goed. Eerst mechanische pech, daarna een valpartij. Ter info: renners kunnen enkel in een paar specifieke zones technische hulp krijgen, voor de rest moeten ze op hun eigen handigheid terugvallen. Op een bepaald moment lag Van Aert bijna twaalf minuten achterop en bengelde hij rond plaats 40. “Het zat allemaal wat tegen”, vertelde hij. “Eerst mijn zadel dat zakte, dan een valpartijtje en dan lek gereden. Die val en die lekke band waren twee keer mijn eigen schuld - een beetje onvoorzichtig geweest. Jammer genoeg kreeg ik die lek band niet snel gemaakt. Er was iets stuk aan het ventiel. Vanaf dan zat ik in de achterhoede.”

Maar toch: in een sterk tweede deel rukte Van Aert nog op naar de achtste plaats, op 8'21'’ van de winnaar. Niemand reed in de finale sneller dan hij. Van Aert: “Ik wist dat ik niet meer vooraan kon komen, maar ik wilde ook niet afdraaien. Ik ben in mijn eigen tempo van groepje naar groepje gereden. Ik eindig nog in de top tien. Uiteindelijk was het nog een mooie ervaring. Dit ligt me en ik heb ervan genoten.”

Aan de zijlijn keek Sven Vanthourenhout goedkeurend toe. De West-Vlaming is bondscoach op de weg en in het veld en was in Italië op prospectie. Hij is gecharmeerd door deze nieuwe discipline en wat hem betreft, is hij volgend jaar ook gravelbondscoach. “We zijn bij de Belgische wielerbond aan het bekijken welke rol er voor ons kan weggelegd zijn. Vandaag rijden de jongens allemaal in een Belgische trui, maar ze krijgen geen ondersteuning.”

Vanthourenhout kijkt dus naar de internationale wielerunie. “De UCI moet hier iets mee doen. Deze sport is populair en kan nog groeien. Waarom bijvoorbeeld niet de UCI-punten die je hier kan verdienen ook laten meetellen voor de UCI-ranking op de weg? Dan maak je de sport nog aantrekkelijker.”

Van Vermeersch mag het. “Maar ik hoop dat ze ook de eigenheid van gravel behouden: het avontuurlijke, de ontspannen sfeer, de massastart. Het is uniek dat een WK open is voor iedereen om deel te nemen. Dit is te plezant om veel te veranderen.”

KIJK OOK. Matej Mohoric: “Ik ben erg trots op deze prestatie”