‘Als leider verdien ik 80.000 euro per maand’: het leven in Curva Nord, de harde kern van Inter die Lukaku genadeloos zal uitjoelen

Zondag 29 oktober 2023 is een speciale dag voor de Curva Nord, de harde kern van Inter. Niet alleen wegens de terugkeer van de spits die hen heeft “verraden”. De datum roept ook een pijnlijke herinnering op. Tussen het oorverdovend gefluit door dwalen zondag de gedachten ongetwijfeld ook af naar ‘Lo Zio’. De Nonkel.

Op zaterdag 29 oktober 2022, precies een jaar geleden, maakt de Curva Nord zich op voor het competitieduel tussen Inter en Sampdoria. We schrijven 19.47u, een uur voor aftrap. Zo’n vijf kilometer verder, in het district Figino, wandelt Vittorio Boiocchi (69) onbezorgd naar zijn voordeur. Zijn veelbesproken capo-ultrà, hun ultieme leider, maakt zich op om de match op tv te bekijken.

Boiocchi heeft een lang strafblad. Hij heeft 26 jaar in de cel gezeten. Op zijn lijst van veroordelingen staan betrokkenheid bij internationale drugshandel, overvallen, afpersing, illegaal wapenbezit, diefstal en ontvoering. De politie verdenkt hem er ook van banden met drugskartels van de Siciliaanse en Calabrische maffia. Eentje voor de zwaarste lijst.

Omdat Boiochhi een stadionverbod heeft, mag hij zich niet in een straal van 2 kilometer rond het Giuseppe Meazzastadion (San Siro) begeven. Toch wordt hij er die zaterdagavond gespot. In de beruchte Baretto-bar, de vaste verzamelplaats voor de harde kern aan het stadion, heeft hij pinten gedronken.

Om kwart voor acht wordt hij op de stoep opgeschrikt door twee gemaskerde mannen. Een halfautomatisch geweer van 9mm wordt getrokken. Minstens vijf schoten worden gelost. Een ervan belandt in de nek, een andere in de borst. In een paar seconden is het gebeurd. De daders vluchtten op een motor. Een levenloze man blijft achter in een grote plas bloed.

Een ambulance is snel ter plekke, maar alle hulp komt te laat. Op weg naar het nabijgelegen ziekenhuis overlijdt Boiochhi. Op hetzelfde moment lichten in de noordtribune op San Siro mobiele telefoons op. Het nieuws komt binnen. Gezichten trekken bleek weg. Er rollen tranen. Hun leider is niet meer.

In het stadion valt een surrealistische stilte. In allerijl worden de striscioni, hun lange spandoeken, opgerold, vlaggen opgeborgen. Op die manier willen de ultra’s respect betuigen aan hun baas. Aan de rust loopt de sfeertribune op bevel zelfs leeg. De Curva is in diepe rouw.

Onderwereld

In politiekringen vermoeden ze een afrekening in het criminele milieu. Want de liquidatie van ‘de Nonkel’ is zeker niet de eerste professionele moord op een capo in Italië. Gezien hun banden met de onderwereld wordt de subcultuur van de Ultra’s er als een hardnekkig probleem beschouwd.

Ultra’s leven 24 uur op 24 met een passie voor hun voetbalclub. Ze zien zichzelf – niet geheel onterecht – als de enige constante, terwijl bestuurders, stafleden en spelers komen en gaan. De groepering is er eigenlijk een van tegenstellingen. Er is het geweld. Er zijn de tentakels van de georganiseerde misdaad. Er zijn de links met extreem-rechts.

Tegelijk hangt er onder de rebellen een sfeer van camaraderie. Er worden vriendschappen voor het leven gesloten. Er is de loyauteit aan de kleuren. En hun egalitair denken: iedereen is er gelijk. Op de tribunes danst en zingt de goedbetaalde advocaat naast de fabrieksarbeider. Samen zetten ze zich af tegen de gevestigde orde. De politiek, politie en ook de media worden gezien als deel van een systeem dat hen in een slecht daglicht wil zetten.

Vooral de Ultra’s van de grote clubs zijn machtig en gevreesd. Omdat ze met velen zijn, kunnen ze carrières maken en kraken: die van spelers, trainers en bestuurders, maar ook die van politici. Voor autoriteiten en voetbalclubs zijn ze eigenlijk al jaren een luis in de pels, maar toch houden clubleiders en machthebbers hen liever te vriend. Je hebt ze beter aan je kant dan tegen je.

Honderd criminelen uit Argentinië

Ronaldo, de Braziliaan, kreeg ooit een fluitend San Siro over zich na een transfer naar Inter-rivaal AC Milan. Door zijn naam te scanderen, besliste de Curva Nord ooit dat Luis Figo een strafschop zou nemen. Mauro Icardi ging ooit brutaal de confrontatie aan met de Interisti, nadat ze zijn shirt terug gooiden.

In een conversatie zei de Argentijnse probleemspits: “Met hoeveel zijn ze? Vijftig? Honderd? Tweehonderd? Neem mijn boodschap op en laat het hen horen. Ik zal honderd criminelen uit Argentinië laten overvliegen. Ze maken hen ter plaatse af.” In het stadion hingen beledigende spandoeken. En ook aan zijn woning verscheen er een met dreigende taal: “We zijn hier. We wachten op jouw Argentijnse vrienden.”

Ook voor Lukaku is het zondag geen primeur. Hij zal het moeten horen. Hij zal het nogmaals moeten lezen. De Curva Nord communiceert graag in slagzinnen. Via sociale media en via spandoeken. Sinds 2019 heeft Lukaku er al een aantal zien passeren. Door eigen toedoen is een liefdesverklaring voor de tweede keer omgeslagen in haat. Big Rom had beter niet in woord en daad trouw gezworen aan Inter en het clublogo gekust.

Een kampioenenmaker heeft zichzelf uit de geschiedenis gewist. Na zijn transfer van 113 miljoen in de zomer van 2021, naar Chelsea, stuurt de Curva een eerste boodschap de wereld in: “Beste Lukaku, een beetje meer eerlijkheid en transparantie hadden wij wel op prijs gesteld. We hebben je verwelkomd en verdedigd als een zoon, maar jij bewijst nu dat je zoals alle anderen bent. Je knielt voor geld. We wensen je al het beste toe. Zelfs al levert hebzucht niet altijd iets op.”

Wanneer hij in een ondertussen berucht interview met Sky Italia enkele maanden later om vergiffenis vraagt, volgt een keiharde repliek van de Curva: “Het draait niet om wie wegrent als het regent, wel om hij die blijft als het stormt. Daaaaaaaaag Romelu.”

Verontschuldigingen

Lukaku keert enkele maanden later toch op huurbasis terug naar Inter. De Curva Nord reageert met gemengde gevoelens: “We zullen nooit tégen Lukaku supporteren, maar ook niet achter hem lopen kwijlen. We zijn het verraad van Lukaku niet vergeten.”

Op de knieën herovert Big Rom weer de harten van zijn supporters. Op 7 april van dit jaar, na puntenverlies bij Salernitana, gaat Big Rom in ontbloot bovenlijf in discussie met teleurgestelde tifosi. In zijn eentje. Een handje gaat verontschuldigend de lucht in. Hij wisselt ook enkele woorden met Marco Ferdico, een van de drie orkestleiders die in het stadion de toon zet. Een actie die de ultra’s op prijs stellen: “Laat je gezicht zien. Het maakt niet uit of het goed gaat of slecht. Het gaat erom dat je je verantwoordelijkheid neemt. Bij pech en tegenslag zullen wij er voor je staan.”

Drie maanden later gaat een dolk door een supportershart. Inter trekt verongelijkt de stekker uit de onderhandelingen met Chelsea over Lukaku. Met slimme framing schuift de Italiaanse topclub alle schuld in de schoenen van Big Rom en advocaat Sébastien Ledure.

De Curva Nord kondigt haast meteen zijn wraak aan: “Degenen die je hebt verraden, zullen terugkomen om hetzelfde met jou te doen. Niet omdat ze daar zin in hebben, maar wel omdat dat in hun karakter zit. Ja, omdat jij, Romelu, ons allemaal hebt bedrogen. Zij die jou in moeilijke omstandigheden tot het uiterste hebben verdedigd. We stonden als één man achter jou toen de supporters (van Juventus, red.) jou beledigden.”

“Nu bedank je ons met een mes in de rug, zoals de beste Brutus dat zou hebben gedaan. Je hebt meermaals het clublogo gekust dat voor ons meer waard is dan ons leven. En nu verkoop jij jezelf aan de hoogstbiedende. Om je een kampioen te mogen noemen, moet je een man zijn. Dat ben je niet. Lukaku, addio infame.”

Na zijn transfer naar AS Roma blijft Curva-frontman Marco Ferdico in de pen kruipen om de “beruchte verrader” te viseren. Zo verschijnt aan het Stadio Olimpico in Rome plots een spandoek dat Lukaku viseert. Op Instagram volgt tijdens de interlandperiode een nieuw statement: “Het maakt ons niet uit wat je te vertellen hebt. Als je de ballen hebt (we betwijfelen het), kom je naar het Meazza waar Milaan op jou zal wachten.”

De terugkeer van Lukaku is de voorbije dagen serieus opgeklopt in de Italiaanse media. In Rome begrijpt één man er weinig van: coach José Mourinho. ‘The Special One’ is bij Inter eeuwig een held na de Champions League-triomf in 2010. Hij snapt niet dat een passant met één landstitel zulke haatgevoelens op kan wekken: “Is hij dan zó belangrijk geweest?”

80.000 euro per maand

‘Lo Zio’ maakt de terugkeer van Lukaku zondag niet meer mee, zijn opvolger evenmin. Ook de nieuwe capo van de Curva, Andrea Beretta, staat onder streng toezicht van justitie. Via handlangers houdt hij de touwtjes wel nog stevig in handen. Ultra-leider zijn is immers een lucratieve job, zo pochte Boiocchi een aantal maanden voor zijn dood: “Ik verdien zo’n 80.000 ballen per maand.”

Om te vermijden dat hun harde kern de boel op stelten zet, doen voorzitters er alles aan om hen te paaien. Uit telefoontaps van de politie blijkt dat Boiocchi per match zo’n 700 tot 800 tickets verhandelde. Hij controleerde parkings rond het stadion. En twee paninari, broodjeskramen, betaalden elk 10.000 euro per wedstrijd voor een standplaats. Het is niet geweten of de Curva Nord de activiteiten van ‘de Nonkel’ vandaag clandestien voortzet.