“Het lijken inderdaad detergenten die in het water zitten en voor een schuimtapijt zorgen. Maar in feite gaat het om een natuurlijk fenomeen”, zegt mariem bioloog Nancy Fockedey van het Vlaams Instituut voor de Zee (VLIZ).

“In zee leven microscopische kleine plantjes (algen). Eén van de vele algenfamilies is Phaeocystis of schuimalg. In het late voorjaar is er al veel zonlicht en warmt het zeewater al op. Het zijn de ideale omstandigheden voor deze plantjes om zich razendsnel te vermenigvuldigen.”

“Het water kleurt dan letterlijk groen, rood of bruin afhankelijk van de algensoort. We zeggen dan: ‘De bloei zit in het water.’ Deze microscopische kleine plantjes vormen kolonies. Dit zijn grote hoeveelheden die samenklitten. Ze hechten zich in een laag gelatine. Wanneer deze kolonies afsterven, wordt de gelatine door de golven tot schuim opgeklopt. De wind en de stroming voeren dat schuim naar het strand. Daarom lijkt het wel of het strand nu vol ligt met opgeklopt eiwit.”

In feite gaat het dus om iets heel onschuldigs, zegt de mariem bioloog van het VLIZ. Geen detergent dus. “Al heeft het toch wel iets met vervuiling te maken. Hoe meer meststoffen van de akkers via beken en rivieren in zee belanden, hoe beter de schuimalg kan groeien. Want de stikstoffen die in het mest zitten, geven de algen een duwtje in de rug. Voorlopig zorgt dat bij ons niet nog niet voor grote problemen”, zegt Fockedey. Het schuim is totaal onschuldig en verdwijnt vanzelf.