Flessenwater bevat honderdduizenden minuscule plasticdeeltjes: “Veel meer dan eerdere studies waarnamen”

De onderzoekers analyseerden twee flessen water van drie Amerikaanse merken op de aanwezigheid van minuscule plasticdeeltjes. Met een extreem gedetailleerde vorm van visualisatie en een geautomatiseerde vergelijkingsmethode slaagden ze erin plasticdeeltjes van een aantal nanometers klein, een miljoen keer kleiner dan een millimeter, te identificeren.

De onderzoekers vonden 130.000 tot 240.000 plasticdeeltjes per liter water. De overgrote meerderheid, 90 procent, van die deeltjes zijn nanodeeltjes. Maar, stellen de onderzoekers, slechts 10 procent van de aangetroffen deeltjes konden geïdentificeerd worden als één van hun zeven onderzochte soorten plastic. De onderzoekers houden er daarom rekening mee dat er tot een miljoen plastic deeltjes aanwezig kunnen zijn in een liter water.

“Het onderzoek is een technisch hoogstandje, niet elke onderzoeker kan plastic nanodeeltjes identificeren”, zegt professor milieu en gezondheid Peter Hoet (KU Leuven). “Al is er wel een zekere mate van onzekerheid aan de metingen, het aantal onderzochte stalen is bijvoorbeeld beperkt, het is een eyeopener. Er zitten heel veel plasticdeeltjes in het onderzochte flessenwater, veel meer dan eerdere studies aangetroffen hebben.”

Onder de soorten plastic vonden de wetenschappers bijvoorbeeld PET- en PE-deeltjes, de stof waarvan de flessen vervaardigd zijn. Die deeltjes zijn dus mogelijk afkomstig van de flessen zelf, maar ook andere soorten plastic deeltjes zoals PVC en polyamide, die niet in de flessen gebruikt worden, zijn gevonden. Die deeltjes zijn wellicht tijdens het productieproces in het water terechtgekomen, of waren al in aanwezig van aan de bron. Polyamide, algemeen gekend als nylon, wordt bijvoorbeeld gebruikt in filters om water te zuiveren en zou dus ook vandaar afkomstig kunnen zijn.

Of de deeltjes schadelijk zijn voor de gezondheid is moeilijk te besluiten, zegt professor Hoet. De onderzoekers wijzen erop dat nanodeeltjes door de ‘biologische barrière’ kunnen breken en zo binnen cellen kunnen treden, iets wat microplastics niet kunnen. “Alles wat niet in water of andere voeding moet zitten, zou er uit voorzorg ook niet in mogen zitten, maar we weten nog te weinig over micro- en plasticdeeltjes om er conclusies over onze gezondheid uit te trekken”, stelt Hoet.

Het onderzoek geeft vooral aan dat microplastics eender waar te vinden zijn, besluit de KU Leuven-professor. “Het toont tegelijk dat er nog extra onderzoek nodig is, zodat we vergelijkingen kunnen maken met bijvoorbeeld water uit glazen flessen, kraantjeswater en water uit natuurlijke bronnen, waar geen industrieel proces aan te pas is gekomen.”