Op maandag 22 januari geven de twee ministers en de bakkersfederatie in de Brusselse Warande meer tekst en uitleg over de erkenning van de Limburgse vlaai als Beschermde Geografische Aanduiding (BGA). Het is het orgelpunt van 15 jaar studie- en lobbywerk.

Eind 2022 vroegen Vlaanderen en Nederland aan de Europese Commissie om de Limburgse vlaai als BGA te erkennen. Dat betekent dat enkel vlaaien die volgens bepaalde regels in Belgisch- of Nederlands-Limburg zijn gebakken, op termijn nog als ‘Limburgse vlaai’ mogen worden verkocht. Die vlaaien zullen dan ook het Europese BGA-logo krijgen. Andere BGA’s zijn bijvoorbeeld Geraardsbergse mattentaarten, het Brusselse grondwitloof en Jambon d’Ardenne.

Strikte vereisten

Peter Nulens van de vzw die de Limburgse bakkers verenigt, is al sinds 2009 bezig met dit dossier. Om het dossier met genoeg bewijzen over de faam van de Limburgse vlaai te staven, heeft die ook het archief van Het Belang van Limburg uitgeplozen. “Die artikels zitten ook in het dossier”, zei hij anderhalf jaar geleden in HBvL.

Bakkers die het BGA-label voor hun taarten willen, moeten zich wel aan een aantal regels houden. Zo is in het lastenboek de minimale hoeveelheid boter vastgelegd. In het gistdeeg mag een ei zitten, net als melk, maar dat moet niet. Eén bepaald recept is er niet. Elke bakker heeft zijn eigen geheimen.

De Limburgse vlaai moet minimaal 10 cm en maximaal 30 cm diameter hebben. De bodem van gistdeeg mag maximaal 1 cm dik zijn en moet stevig genoeg zijn om als taartpunt uit de hand gegeten te kunnen worden. De vlaai moet minstens 140 gram en maximaal 1.400 gram wegen, ongeacht de vulling. Die kan bestaan uit fruit (geen ananas of aardbeien), rijstpap, griesmeel, crème, pudding of suiker. De vlaai mag na het bakken niet worden diepgevroren.