‘Het was zeer dom geweest van VTM om in mij te investeren om me daarna te kneden tot er alleen nog een mindere versie van mij overbleef’

“Ik ben écht gelukkig”, zal de voetbalcommentator en nieuwe copresentator van The Voice zich halverwege ons gesprek bedenken. “Ik heb het gevoel dat ik de juiste beslissing heb genomen. Na enkele maanden voelt het hier al echt als een thuis. En ik ben eindelijk ook gestopt met ‘bij ons op de VRT’ te zeggen.”

We zitten aan het raam in het voorportaal van zijn nieuwe thuis, de lobby van DPG Media in Antwerpen. Maar gisteren zat Aster Nzeyimana nog in Noord-Italië om er ’s ochtends samen met zijn partner Lize Feryn hun kledinglijn Melange te lanceren. “Daarna vlogen we meteen terug, want we werden ook nog op Qmusic verwacht en hadden nog een verjaardagsfeestje ’s avonds. Maar dit is nog niks: de rest van het voorjaar wordt pas écht druk. In februari gaat de Antwerpse pop-up van Melange open, en ik wil daar zelf veel tijd doorbrengen. Je wilt de ontwerpen nu eenmaal tot leven zien komen.

“De combinatie met The Voice en héél veel voetbal lijkt misschien gekkenwerk, maar het is goed zo: ik word toch maar onrustig van lege dagen. Zo’n lege dag voelt niet als ontspanning aan: ik moet íéts doen.”

Luieren is een talent dat je blijkbaar niet bezit. Heb je ooit al eens een dag met een pizza op de bank zitten schimmelen?

“Alleen als ik met een uit de kluiten gewassen kater worstel. (lacht) Ik kan wel heel goed vakantie nemen: in de zomer gooi ik me dan bijvoorbeeld op festivals en citytrips en vergeet ik wat werken is.

“Ik denk trouwens dat het alleen maar voor de buitenwereld druk lijkt: ik ben nog altijd meester van mijn eigen agenda. The Voice is een kort, maar krachtig spurtje. Melange maakt alles iets drukker, maar dat wilde ik zelf graag doen. En ik kies er ook bewust voor om voor Eleven Sports de Belgische voetbalcompetitie te blijven verslaan omdat mij dat een beter en geloofwaardiger commentator voor VTM maakt.”

Een eigen kledinglijn stond al even op de bucketlist. Is dat nu afgevinkt? Of droom je al van een tweede collectie?

“Vraag ons de eerste twee jaar vooral niet om een nieuwe collectie, want dat vreet echt tijd. Maar het zou ook zonde zijn om een mooi merk neer te zetten en het daarna gewoon weg te gooien. Lize heeft zelf ook een extreem druk jaar voor de boeg, maar vanaf 2025 beginnen we weer over nieuwe ontwerpen na te denken.”

Lize maakte op haar twaalfde al haar eerste kledij en bestiert met haar twee zussen ook al enkele jaren het handtassenlabel Atelier Feryn. Is zij de trekker van Melange?

“Lize kan ook heel goed tekenen. We hebben alles samen bedacht en uitgewerkt, maar zij zet onze ideeën veel beter op papier dan ik. Het idee is dan weer bij mij ontstaan. Melange is een antwoord op mijn persoonlijke verzuchtingen: ik wéét dat wat wij maken uniek is, want mocht het al hebben bestaan, ik was de grootste klant.

“Geloof mij, ik heb de markt afgespeurd naar genderless kledij, maar die vind je alleen bij de duurste designers. Enfin, we noemen het niet genderless. Het kind moet een naam hebben, maar het gaat eerder om de vrijheid om geen keuze te moeten maken. Bij ‘uniseks’ denk je ook snel aan vormeloze, saaie kleren, toch? Dat is bij ons echt niet het geval.”

Jullie zijn uiterst complementair, zo bleek nog maar eens bij dit project. Jouw relativeringsvermogen strijkt de plooien van haar perfectionisme glad, bedacht Lize in Knack. Kun je daar een voorbeeld op kleven?

“Het is handig om een perfectionist als Lize in de buurt te hebben. Alles is altijd tot in de puntjes verzorgd en ze denkt aan details waarmee ik helemaal niet bezig ben. Zie je die vergulde ‘M’ op de zijkant van mijn broek? Haar ideetje, ik was al lang tevreden met hoe het eruitzag. Maar dat betekent ook dat ze zich soms vastbijt en vastloopt op de allerlaatste details. Waarop ik met mijn relativeringsvermogen kom aanwaaien en haar probeer te temperen. (lacht) En omgekeerd heb ik haar nodig om alles vooruit te stuwen: zonder Lize geen Melange, maar zonder haar al zeker geen Melange in 2024. Als ik dit alleen had moeten trekken, was het waarschijnlijk 2034 geworden.”

Zijn er in de voorbije twee jaar echt geen twistpunten geweest?

“Nul. We maakten eind 2021 onze eerste schetsen, toen we op reis waren in Thailand. En de uiteindelijke ontwerpen liggen nog heel dicht bij het origineel. Sommigen hadden ons ervoor gewaarschuwd: zo intens samenwerken kan riskant zijn. Maar wij leven harmonieus samen: dat we ook harmonieus konden samenwerken, heeft mij dus eigenlijk niet verbaasd.

“Lize en ik zijn gewoon een goed team, op elk vlak. We kunnen een kat opvoeden. Een huishouden draaiende houden. En blijkbaar ook samen een bedrijf runnen. We zitten vrijwel altijd op dezelfde golflengte. Ik weet dat niet elk koppel zo in elkaar zit, en het is ook niet dé vereiste voor een lange, gelukkige relatie. Maar hey, als je het hebt, moet je het ook niet ontkennen.” (lacht)

Vind je dat de doorsneeman zich te saai kleedt? Aldus de journalist in een slobbertrui en een jeans die hij destijds gemakshalve tweemaal heeft gekocht.

“Ik vind niet dat de gemiddelde man zich te saai kleedt, maar ik vind wel dat ik niet altijd de mogelijkheid heb om me te kleden zoals ik dat wil. Want voor mij is het gros van de reguliere mannenkledij wél te saai. Dat is geen aanval op andermans kledingstijl. Want ik snap perfect dat sommigen naar mij kijken en denken: hoe loopt die Aster er nu weer bij? Ieder zijn ding.

“Maar ik vind mijn ding maar moeilijk in de rekken, omdat die al vol hangen met jullie spullen. Dat voelde wat unfair aan. Dus vandaar: Melange. Voor wie zich toch graag wat vormelijker, gewaagder en boeiender wil kleden en géén 2.000 euro voor een paar designerhandschoenen wil betalen.”

Hoeveel kost een paar handschoenen bij jullie?

“Wij zitten in het middensegment. Iedereen zegt dat we veel meer moeten vragen, maar het is nooit de bedoeling om hier grote winsten uit te halen. We hebben hooguit een kleine marge genomen om te zorgen dat we onze broek niet helemaal scheuren. Aangezien we alles zelf hebben gefinancierd, hebben we gelukkig geen investeerders die ons in de nek hijgen om een mooie meerwaarde te genereren. Het gaat ons echt niet om het geld. (droog) Al zou het wel kut zijn mocht de collectie echt niet verkopen.”

Jij hebt echt geen mercantiel kantje, hè. Je bent meer een aquariumvisje dan een haai.

“Ik ben er ronduit slecht in. Daarvoor kijk ik meestal naar Lize. Dankzij Atelier Feryn heeft ze de laatste jaren op zakelijk vlak veel bijgeleerd. Ze is ongetwijfeld ook nog te lief, maar ze is alvast er vele malen beter in dan ik.”

Ook jouw transfer verliep op een nette manier. Een ander had de zenders misschien tegen elkaar uitgespeeld.

“Dat was geen verstandige zet geweest. Met dergelijk gebikkel verbrand je meer bruggen dan je er bouwt, toch? En wat als VRT dan toch nog met een beter bod op de proppen was gekomen? Dan blijf je toch met de vraag achter: waarom hebben ze me dat dan niet eerder aangeboden, als ze me blijkbaar toch zo graag daar wilden houden?

“Ik heb negen jaar doodgraag op VRT gewerkt. Maar toen kwam VTM met een helder meerjarenplan waarmee ik echt graag aan de slag wilde. Dát heb ik wel uitgelegd op VRT, en ze hebben daar heel sportief op gereageerd. Wat nogmaals mijn vertrouwen in het bedrijf heeft bevestigd. Ik ga liever zo uit elkaar, dan dat ik met het gevoel blijf zitten dat ik iemands arm heb proberen omwringen.”

Heeft het je verbaasd hoe weinig stennis en consternatie het nieuws van jouw overstap vorig jaar teweegbracht?

“Ik vreesde meer gedoe en opiniestukken: de openbare omroep verlaten voor een commerciële zender is nooit een sympathieke move, hè. Want ‘het zal wel voor het grote geld zijn’. Nu ja, de omgekeerde beweging stuit ook telkens op kritiek. Want ‘met ons belastinggeld’. Ik denk dat iedereen in mijn geval gewoon de zet wel begreep: The Voice is nu eenmaal een upgrade van The Greatest Dancer en de Champions League blijft de Champions League. VRT mag zelfs niet meer bieden op die Europese rechten.

“De VRT heeft vele troeven, maar bij VTM kan ik de programma’s maken die ik wil maken, en de sport verslaan die ik wil verslaan. Als koersfanaat was ik beter bij de VRT gebleven. Maar mijn hart klopt nu eenmaal voor voetbal, grote shows en galamomenten. En daar is VTM zeer sterk in.”

Je verdient meer bij VTM dan bij VRT, gaf je zelf al toe. Maar laten we daar niet te lang bij stilstaan: ik wil hooguit weten op welke uitspattingen je je met dat eerste maandloon hebt getrakteerd.

(lacht) “Niks speciaal. Het geld zit allemaal in deze broek, en in de rest van onze collectie. Geld is voor mij nooit de grote drijfveer geweest, maar het was wel belangrijk dat ik meer zou verdienen dan bij de VRT. VTM heeft me initieel gecharmeerd met een plan, maar daarna moest er ook boter bij de vis komen. Omdat het een teken van appreciatie is. En omdat ik hier meer verantwoordelijkheden heb dan bij de VRT. Ik verdien nu beter, maar laten we ook niet doen alsof je bij VRT voor een aalmoes aan de bak moet. Je zou denken dat iedereen dat ondertussen wel weet, na die hele discussie over hoeveel bepaalde schermgezichten verdienen.”

Ben jij eigenlijk ambitieus? Ik twijfel.

“Ik ben blij dat je twijfelt. Ik heb een enorm eergevoel tegenover mijn werk, maar laaiende ambitie is mij vreemd. In interviews met Sporza-collega’s lees ik bovengemiddeld vaak hoe ongelooflijk ambitieus ze zijn, maar dat gevoel – een haast onvervulbare hunker naar meer en beter − herken ik dus niet. Het lijkt me ook een vermoeiende karaktertrek.

“Voor ik Extra Time destijds van Frank Raes overnam, liep mijn carrière bij VRT al een aantal jaren eerder gestaag en dat was ook oké. Anderen kwamen me wel vragen of het geen tijd was voor de volgende stap, maar ik wilde mezelf gewoon amuseren. En vandaag amuseer ik me ook enorm. Ik bedoel maar: ik mag de Champions League verslaan en grote shiny-floor shows maken, what’s not to love? De enige ambitie die ik heb, is om te allen tijde de beste versie van mezelf te zijn. Professioneel en privé. (denkt na) Daarom wil ik ook zo graag kinderen.”

Kun je dat even uitleggen?

“Ik zoek een soort van hoger doel in het leven, en religie zal ik het niet vinden. Mochten we kinderloos blijven, geloof ik dat er een moment komt – zo rond ons vijftigste – waarop we om ons heen zullen kijken en moeten vaststellen: we hebben de leukste feestjes afgeschuimd, de lekkerste restaurants bezocht en de mooiste reizen gemaakt… Maar waarom? Was dit het nu?

“Ik weet dat je voor kinderen ook veel moet opgeven, maar ik wil heel graag voor een ander leven. Dat lijkt me zo waardevol. Ik zie het nu al bij mijn petekindje: een simpele glimlach van hem vult mijn hart al. En dat is dan niet eens mijn eigen zoon. Ik wil alles proeven en meemaken, het vaderschap incluis.”

Heb je een timing in gedachten?

“Toen we net een koppel waren, leek 30 ons wel een mooie leeftijd om aan kinderen te beginnen. Nu zijn we plots 30 en kijken we naar elkaar: ‘Euh, nu dan?’ Ik denk dus ook niet dat het voor morgen zal zijn. Lizes twee zussen hebben samen zeven fantastische kinderen, maar als we in hele dag in dat gedruis hebben gezeten, rijden we ook graag in alle rust met z’n tweetjes terug naar Antwerpen. Voorlopig is dat een heel efficiënt voorbehoedsmiddel.” (lacht)

‘De enige ambitie die ik heb, is om te allen tijde de beste versie van mezelf te zijn’, zei je daarnet. Je lijkt daar dicht tegenaan te schurken. Je lijkt goed in je vel te zitten.

“Zeker. Niet dat ik de geheime code plots heb gekraakt: het heeft louter met ouder worden te maken. Het zal wel geen toeval zijn dat dat gevoel me rond mijn dertigste is overvallen. Ik maal steeds minder om kleine problemen en er zit steeds minder ruis op de lijn. Mijn leven is best hectisch, maar toch heb ik een enorme rust gevonden.

“Als jonge twintiger ben je zo hard bezig met wat een ander van je denkt. Je weet nog niet exact wat je wilt, maar je weet wel dat het stilaan moet gebeuren. Van dat soort stress ben ik ondertussen wel verlost. Ik ben er echt véél liever 30 dan 20. En ik kan me inbeelden dat 40 gewoon nog beter wordt. Tegelijk ben ik me er goed van bewust dat het leven voor mij al heel genereus is geweest.”

En dan valt het woord ‘zondagskind’ wel eens.

“Ik hou niet van die titel. Omdat het enigszins impliceert dat ik er amper eigen verdienste aan heb. Ook geluk moet je afdwingen. Grote tegenslagen zijn mij bespaard gebleven, ja. Maar ik heb wel hard gewerkt om te staan waar ik vandaag sta. En het had, ondanks al mijn moeite, ook een net-niet-verhaal kunnen worden. Soms moet je maar één verkeerde afslag nemen.”

Wie is jouw gps? Met wie bespreek je welke afritten je neemt? Lize? Jouw ouders?

“Mijn mama heb ik pas laat over mijn overstap ingelicht: dat had haar alleen maar stress gegeven. Maar een partner als Lize is op zo’n moment goud waard. Een goed lief houdt je nu eenmaal een spiegel voor. Terwijl het kolkt in mijn kop, luistert ze geduldig naar mijn geraas en geratel, om op het einde te concluderen: ‘Ik denk dat je je zó voelt.’ Ze kent me beter dan ik mezelf ken: zij ziet het wanneer mijn ogen oplichten en hoort het wanneer ik uitvluchten zoek om toch niet te springen. Het is heerlijk om zo’n levensgezel te hebben.”

VTM heeft de neiging om de randjes van zijn presentatoren wat bij te vijlen, bedacht de chef tv van Humo zich bij jouw overstap. Voel je je al glad gepolierd?

“Dat denk je aan het oude VTM. Het was ook zeer dom geweest van VTM om in mij te investeren – in mij en al mijn randjes – om me daarna te kneden tot er alleen nog een mindere versie van mij overbleef. Ze laten me zijn wie ik ben. En ik vind dat maar logisch ook. (denkt na) Jens Dendoncker hebben ze toch ook niet afgevijld?”

Fans van The Masked Singer stellen hun verwachtingen wel best even bij voor ze naar zijn nieuwe zaalshow trekken. Die telt beduidend minder TikTok-dansjes, en véél meer donkere grappen.

“Maar Jens kan op tv wel volledig zijn wie hij wil. Hij zet daar één facet van zijn persoonlijkheid in de verf, maar hij hoeft geen rolletje te spelen tegen zijn zin. En ik ook niet.”

An Lemmens, jouw cohost, kondigde je op Instagram als haar ‘nieuwe puppy’ aan.

“Ik weet ook niet waaraan het ligt, maar iedereen blijft me maar met honden vergelijken. (lacht) Ik ben ook jarenlang Lizes bruine puppy met lichte ogen geweest. Op haar telefoon welteverstaan. Als ik haar belde, verscheen er een grote bruine pup op haar scherm.

“Nu goed, los van de beestenreferenties, is het zeer fijn samenwerken met An. We zijn twee rustige mensen, die backstage ook van die rust kunnen genieten wanneer de coaches weer eens onderling aan het bikkelen zijn.”

Lemmens is ondertussen een shiny-floor-veteraan. Heb je al iets opgestoken van haar?

“Het is waarschijnlijk niet het eerste waar de gemiddelde Vlaming bij een VTM-presentator aan denkt, maar An is indrukwekkend talig. Taligheid betekent niet alleen ‘uitpakken met je woordenschat’, maar ook ‘efficiënt omspringen met taal’. Terwijl ik woeker met woorden – het debiet ligt altijd zeer hoog, zowel in het leven als in de studio – kan zij in een afgemeten tien seconden tot de essentie komen, zonder één woord te veel te gebruiken.

“Ik denk dat ze An ook in de montagecel liever hebben. Ik probeer bondiger te zijn, maar mijn presentaties moet je altijd weer bijknippen. Het is een handige eigenschap als voetbalcommentator – je moet het spannend houden en snel de juiste woorden vinden – maar ik ben toch wat jaloers op mensen die het beknopter kunnen. Frank Raes blonk daar in Extra Time ook in uit. Ik had altijd drie zinnen nodig voor wat hij in één zin kon.”

Op het eerste gezicht liggen The Voice en jouw voetbalwerk mijlenver uit elkaar. Maar eigenlijk gebruik je dezelfde vaardigheden, niet?

“Absoluut. Het voelt allemaal heel logisch, want voor voetbalverslaggeving en de presentatie van The Voice tap ik eigenlijk uit hetzelfde vaatje. In het voetbal heb je maar één kans: als de goal valt, blijven de woorden die je op dat moment uitspreekt aan het doelpunt kleven. Of niet, als je het heel slecht doet. Met The Voice is dat niet anders: de voorrondes zijn dan wel niet live, maar sommige momenten en emoties kun je niet hernemen. Pak je het verkeerd aan, is het moment weg.

(Denkt na) “Ik zou het vele malen lastiger hebben om pakweg Het verhaal van Vlaanderen te maken, dat is pas iets helemaal anders. Al wil ik ook op dat vlak graag progressie maken.”

‘In België wordt veelzijdigheid niet als een troef gezien’, bedacht Jonas Van Geel – acteur, zanger, deeltijdse Jordy - zich enkele weken terug in De Morgen. Ervaar jij dat ook zo?

“Ik heb het idee dat iedereen mijn − vermeende − spreidstand wel snapt. En er zal wel waarheid in Jonas’ uitspraak zitten, maar alles hangt af van over wie het gaat. Pakweg Gert Verhulst is extreem veelzijdig en dat pikt iedereen toch? Ik hou van mensen met meerdere laagjes. Al denk ik soms ook: hoe veelzijdig kun je zijn voor je steken laat vallen? Je kunt toch niet in alles uitblinken? Nu goed, sommigen kunnen dat ongetwijfeld wel. Bovenstaande is vooral een bedenking van iemand die níét in alles uitblinkt. Ik weet heel goed wat ik wel kan, en ik probeer dat gewoon uit te bouwen.”

Klopt het dat jouw ex-collega Filip Joos een heel diepe zucht slaakte toen je hem over The Voice vertelde?

(lacht) “Ook Peter Vandenbempt reageerde op een gelijkaardige manier. Ze werden zéér enthousiast van het idee dat ik de Champions League en de Rode Duivels zou mogen verslaan. En de rest? Tja. Voor mannen als Peter en Filip is voetbal nu eenmaal het hoogste goed. Hun raison d’être. Filip schrijft bijvoorbeeld ook geweldige columns, maar zelfs die hebben een voetbalinsteek.

“Ik snap dat: ik lees en bekijk ook al wat nog maar ruikt naar voetbal, al sinds mijn zesde. Maar ik zoek het ook graag breder, zonder dat dat iets afdoet aan mijn voetbalexpertise. The Voice maakt me zelfs een betere commentator: door af en toe – kort en krachtig – eens iets compleet anders te doen, trek ik daarna met een hernieuwde energie weer naar de stadions.”

Joos heeft natuurlijk ook een aangeboren aversie tegen show. Hij kan, naar eigen zeggen, niet faken. Maar jij hoeft het niet te faken bij The Voice.

“Filip is een van de puurste mensen die ik ken: hij kan geen toneel spelen. Ik vind het bijvoorbeeld heerlijk hoe hij weigert de kijkers te begroeten in Extra Time, omdat dat van hem een presentator zou maken. (lacht) We moeten die man, als natie, koesteren. We zijn allemaal in zekere zin pleasers en laten ons beïnvloeden door wat mensen of de media van ons vinden, maar hij heeft daar lak aan. Ik ken niemand die zo dicht bij zichzelf blijft.

“Een helder voorbeeldje: Filip kan en wil geen afscheid nemen van mensen. Dus heeft hij vriendelijk bedankt voor mijn laatste etentje met de collega’s. Hij wil de herinnering niet bezoedelen door een slecht afscheid of door te hard in het verleden te blijven hangen. We zien elkaar nog hè, maar zoiets haat hij dus met hartstocht. Ik heb die man heel hoog zitten.”

Het gevoel is wederzijds. Hij noemde jou ‘misschien wel de beste presentator van de komende twintig jaar’. Ik kan me inbeelden dat hij eens luid gevloekt heeft toen jij jouw vertrek aankondigde.

(ontwijkt de opmerking, met de glimlach) “Het is mooi hoe het met Extra Time gelopen is. Eerst Frank Raes, de oervader, tot die door de VRT te oud werd bevonden. Daarna het jonge veulen. En nu Filip, de man die altijd al de rode draad was, in elke aflevering.”

De kijkcijfers van Extra Time boeren jaar na jaar achteruit. Zit er sleet op de klassieke voetbaltalkshow?

“Tegelijk zie je in de luistercijfers van 90 Minutes, de voetbalpodcast van de VRT, de omgekeerde beweging. Ik merkte destijds al dat we daar iets in handen hadden: op straat werden we meer over die podcast aangesproken dan over Extra Time. Mensen zijn dus nog altijd geïnteresseerd in voetbal, maar het moest blijkbaar anders. De manier waarop velen voetbalanalyses tot zich nemen, is gewoon veranderd.”

De gloedvolle manier waarop elke voetbalcommentator over het medium praat, doet vermoeden dat jullie gewoon stiekem liever podcasts maken. Vroeger was zo’n studioshow dat wat het dichtst in de buurt kwam van met vrienden betaald over voetbal ouwehoeren. Maar nu blijkt dat er een format is dat nóg dichter bij die ongedwongen ervaring aanleunt.

(grinnikt) “Ik snap wat je bedoelt. In een artificiële tv-studio voelt het in vergelijking met een podcastzetel altijd wat meer als werken aan. Daar kan en mag nog net iets meer. Maar ik zie nog altijd een plek voor een sterk programma dat iets met beelden doet. Wat dat moet worden? Geen idee. We zitten momenteel op een gek kantelpunt en voor antwoorden moet je niet bij mij zijn, maar misschien eerder bij Sam Kerkhofs (onder andere presentator van voetbalpodcast MidMid, red.). Sam is behoorlijk visionair als het op de toekomst van voetbalgerelateerde media aankomt.”

Niet dat ik je nog meer werk wil aanpraten, maar kriebelt het nooit om ook te gaan schrijven, zoals Filip? Een bevlogen column is misschien nog het laatste wat op jouw palmares ontbreekt.

“O nee. Ik heb niet de beste pen. En al zeker niet zo’n meesterlijke als die van Filip. Als ik spreek, rolt het er zo uit, maar de juiste woorden op papier zetten, kost mij veel meer moeite. Ik ben meer de man van de tong.

“Met die uitspraak heb ik net bewezen dat ik het níét ben, zeker? (lacht) Ik denk dat we beter afronden voor ik het nog erger maak.”

The Voice van Vlaanderen, vanaf 26 januari elke vrijdag om 20.40 uur op VTM.