Geen pensioen, wel een jacht naar grotere Afrikaanse roem: op zoek naar het eeuwige vuur in Hugo Broos

België eert zijn helden, maar in Afrika worden ze verafgood.

Het is een motto dat Hugo Broos zonder twijfel zal bevestigen. De voorbije tien jaar adopteerde het continent de Belgische coach in de galerij van meest succesvolle coaches.

Vooral zijn eindzege in de Afrika Cup van 2017 met Kameroen is memorabel en leidde tot een dagenlang volksfeest in het land.

Volgt er later deze week nog eentje in Zuid-Afrika met Broos als gevierde held? Onverhoopt loodste onze landgenoot de underdog naar een halve finale tegen Nigeria.

Eerst worstelden de Bafana Bafana zich door een verraderlijke groep, dan was er een straffe stunt tegen topfavoriet Marokko en vervolgens een thriller met goede afloop tegen Kaapverdië.

Wanneer het over Broos gaat, wordt overal zijn bijnaam van 'Witte Tovenaar' weer bovengehaald.

't Is toch bewonderenswaardig wat de ex-Rode Duivel op 71-jarige leeftijd allemaal nog verwezenlijkt.

Terwijl andere generatiegenoten al een tijdje genieten van hun pensioen kiest Broos ervoor om - vaak in moeilijke werkomstandigheden - naties in vervoering te brengen.

Hoe komt het dat het innerlijke vuur nog zo fel wakkert?

"Na de winst met Kameroen dachten we nochtans echt dat hij zou stoppen", lacht middelste dochter Kaat.

"Maar toen hij thuis zat, voelde je toch dat de honger er nog was om te blijven verderdoen. En dan kwam Zuid-Afrika..."

"Weet je, mijn papa is al van zijn kinderjaren bezig met voetbal. Hij ádemt de sport echt, het is zijn leven. Je ziet hem gewoon opklaren als hij erover kan spreken. En daarbuiten heeft hij geen grote passie of bezigheid. Voetbal is echt wel wie mijn papa is."

Zus Elke springt bij: "Zelfs mocht hij volgende week stoppen bij Zuid-Afrika ben ik zeker dat hij hier of in België nog iets zou doen in het voetbal. Al is het maar scouting of helpen bij de jeugd. Hij voelt zich nog te jong om thuis in zijn zetel te zitten en niks meer te doen."

Volgens Sven Vandenbroeck, de assistent van Broos bij Kameroen, speelde ook het eergevoel van de coach een rol in de beslissing om de Afrikaanse challenge aan te gaan.

"Zeker de keuze voor Kameroen was er eentje uit revanche. Ten opzichte van België, omdat hij hier nog moeilijk aan de slag geraakte en ze hem wat links lieten liggen. Maar toen was Hugo dus wel 8 jaar jonger. Voor Zuid-Afrika koos hij volgens mij omdat het een mooie uitdaging is."

Het is wel opnieuw een werkgever die niet om de hoek ligt. En dus heeft de job van Broos - een echte familieman, klinkt het bij iedereen - onvermijdelijk een impact op zijn privéleven.

"Het vraagt iets van hem én van mijn mama", merkt Kaat. "Want zij leeft niet in Zuid-Afrika. Ze zitten allebei dus vaak alleen en voor mijn papa is het vaak op-en af-reizen. Dat is dus niet evident."

Toch willen zijn dochters de succescoach allerminst een afwezige (groot)vader noemen.

"Bovendien maakt hij het altijd dubbel goed wanneer hij wel in België is", merkte Elke. "Door naar de voetbalwedstrijden van de kleinzonen te gaan kijken, of ze op woensdag af te gaan halen op school. We spreken dan ook vaak af met de hele familie om een glaasje te drinken of iets kleins te eten."

Kaat: "Persoonlijk heb ik, net zoals in mijn kinderjaren, nooit het gevoel gehad dat mijn vader afwezig was. Bovendien zijn er nu veel manieren om met elkaar in contact te blijven. (lacht) Zeker nu staat de WhatsApp-groep van de familie niet stil."

In de "Broosjesgroep" leeft het hele gezelschap momenteel intens mee met het sprookjesparcours van de pater familias.

"We kijken wel allemaal apart", grijnst Kaat. "Zeven jaar geleden met Kameroen zijn we enkel bij de finale samengekomen en we zijn toch wat bijgelovig. We willen het nu niet jinxen."

Alleen: wat volgt er straks ná de Afrika Cup? Een heldenontvangst in Zuid-Afrika lijkt een zekerheid, maar de toekomst van Broos is veel onduidelijker.

Gaat hij door bij de Bafana Bafana? Of trekt hij naar een nieuw Afrikaans land? Zijn naam valt bijvoorbeeld nu al bij Egypte, dat na een teleurstellend toernooi een nieuwe bondscoach zoekt.

"Ik ben benieuwd", aldus Vandenbroeck. "Gaat hij er nog een paar jaar aan vastplakken? Of toch stilaan aan stoppen denken?"

Kaat: "We hebben al een paar keer gedacht dat het de laatste keer was. Ooit zal hij stoppen en dan zullen we blij zijn om hem weer alle dagen thuis te zien. Maar beslist mijn papa om door te gaan? Dan zullen we hem eveneens steunen."