Vlaanderen, get your shit together

Het voorzittersdebat van Knack-Trends heeft haarscherp aangetoond hoe zwak de Vlaamse publieke opinie staat. En dat ligt echt niet aan de monsterscore die het Vlaams Belang zal halen. Misschien wel integendeel. Dat ligt aan de gezamenlijke, onweerstaanbare drang van de andere Vlaamse partijen om zichzelf bij iedere halve kans te castreren en de afgesneden testikels op een gouden schaaltje naar de andere kant van de taalgrens te dragen met de vraag of er nog geld moet zijn. Terwijl de Vlaamse pers daarbij haar rol als waakhond van de democratie inruilt voor die van slippendrager.

Want welke waakhond van de democratie blijft braaf kwispelstaarten wanneer de één na de andere partijvoorzitter doodleuk verklaart dat een Vlaamse meerderheid leuk is om hebben, maar ook niet meer dan dat? Een meerderheid in een democratie is geen fijn hebbedingetje. Het is er de basis van. En wie daar de neus voor ophaalt, moet de tanden van waakhond diep in zijn kuiten voelen. De Vlaamse pers doet het omgekeerde.

Ze begint vervaarlijk te grommen naar diegenen die ervoor pleiten. In welk soort regime worden landen bestuurd tegen de meerderheid van de bevolking in en glimlachen de media? Wanneer partijvoorzitters ongestraft kunnen zeggen dat mensen niet bezig zijn met democratie maar met  ‘koopkracht’ en ‘kinderopvang’, is dat krak dezelfde redenering waarmee een dictator zichzelf verantwoordt.

Politici zijn niet de eigenaars van de publieke opinie. Ze kunnen die niet verpatsen voor een bord linzensoep. Ze zijn er de dragers van. Ze (volks)vertegenwoordigen de publieke opinie. En dat is een rol die ze collectief hebben opgegeven tijdens dit intriest debat.

Partijlandschap

Het gaat dan niet eens meer op om te zeggen dat het democratisch probleem van België vervat zit in de federale structuren. Het democratisch probleem start al bij het Vlaamse partijlandschap zelf. We verwarren het begrip ‘coalitie’ met dat van een ‘coalition of the willing’. In dit geval is dat de ‘coalitie van de onverschilligen’. Onverschillig voor wat de Vlaming verwacht of eist.

Bij gebrek aan die democratische reflex pakte de pers dan maar uit met de uitspraak van N-VA-voorzitter Bart De Wever. ‘Ik antwoord heel duidelijk op de vraag over een coalitie met Vlaams Belang: ik eis een Vlaamse meerderheid in de federale regering en ik koppel daar de Vlaamse regeringsvorming aan. Dan kunnen de collega’s Vlaams ook niet meer op mij rekenen.’ Het werd vertaald als: ‘De Wever dreigt met een coalitie met Vlaams Belang’. Je kan het ook moeilijk anders interpreteren. Dat is exact wat hij gedaan heeft.

Maar zover zijn we dus gekomen in dit vreemde land. Wanneer politici collectief de Vlaamse democratie negeren en de macht de facto uitbesteden aan een Waalse minderheid die een beleid gaat voeren tegen de Vlaamse publieke opinie in, kraait er geen haan naar. Tenzij de haan over de taalgrens, die kraait van vreugde. Maar wanneer je aankondigt om een Vlaamse meerderheid op poten te zetten op Vlaams niveau, ben je aan het ‘dreigen’.

Nogmaals, ik geloof oprecht dat De Wever het ook bedoelde als een dreigement. Niets doet vermoeden dat hij uit overtuiging met het Vlaams Belang in zee wil. En ook dat demonstreert de Vlaamse bereidwilligheid om zichzelf eerst publiek te castreren voor je aan de onderhandelingen begint.

Is er overigens een zwakker excuus denkbaar dan: ‘Jij kan niet mee aan tafel, want dat wil Paul Magnette niet’. In een democratie moet ook Paul Magnette eten wat de pot schaft. En dat zou wel eens uit 30 procent Vlaams Belang kunnen bestaan. Hij hoeft die portie niet te lusten. Hij moet er wel rekening mee houden. Vlaams Belang wint de verkiezingen, maar Waals belang wint de regering?

Om het in het in mooi Nederlands te zeggen: Vlaanderen, get your shit together.