Beste Bart De Wever, uw paringsdans met Vlaams Belang is niet meer te harden

Beste Bart De Wever, u hebt, zo blijkt, meer gemeen met Regi dan u zou denken. Allebei bent u verantwoordelijk voor een paringsdans op het publieke forum die zó langdradig en oninteressant is dat veel waarnemers zichzelf nog liever met een hamer op het hoofd zouden slaan tot ze een staat van bevrijdende bewusteloosheid hebben bereikt, dan het vertoonde spektakel nog langer te moeten gadeslaan. De realityreeks die voorafging aan het huwelijk van Regi en Kristel miste de dwaze humor en zelfrelativering die dat soort televisie nodig heeft: de eigenwaan spatte van het scherm, de eindeloze herhaling van altijd dat kleffe gedoe was niet te harden. Dat men nu ook nog de wittebroodsweken op de buis zal serveren, noopt tot wanhoop. Net zoals uw dolle paringsdans met Vlaams Belang, dus: ook die is niet meer om aan te zien.

Ik steek dan ook graag een handje toe, door nu al te antwoorden op de vraag waarover pers en politiek nog maanden zullen zeuren en zaniken. Het antwoord is: ja. Ja, natuurlijk. Natúúrlijk zult u een Vlaamse regering vormen met de brigade van Tom Van Grieken, als de omstandigheden van dien aard zijn dat u niet anders meer kunt: als u een duidelijke meerderheid hebt en Vlaams Belang afgetekend de grootste is. U weet hoe dat zal gaan: Van Grieken zal N-VA het minister-presidentschap schenken en u moet voor de bijl. Op de knieën, mond open en slikken. Ik schreef het eerder, maar herhaal het graag, om het naïeve geloof dat u nooit Die Coalitie zult vormen, de kop in te drukken.

Daarmee zal uw levenswerk geheel in duigen vallen. De man die het Vlaams-nationalisme kwam bevrijden uit de klauwen van extreemrechts, en daar even zelfs in leek te slagen, zal extreemrechts uiteindelijk zelf aan de macht brengen. U bent de architect die zijn mooiste huis eigenhandig in brand steekt. De arts die zijn patiënt na een ogenschijnlijk succesvolle behandeling alsnog een overdosis insuline toedient. Geheel conform uw tragische visie op de geschiedenis zult u zo, na een spectaculaire opmars, noodlottig ten onder gaan. U betrad het podium als een dwarskop die kraak en smaak aan het debat toevoegde, u gaat de geschiedenis in als de prins van venijn en zelfbeklag, de politicus met de scherpste tong en de langste tenen, de man die de zwakke steevast op de éígen verantwoordelijkheid wijst, maar zelf Altijd en Overal de schuld van Alles aan Anderen geeft.

Behalve met Regi hebt u ook iets gemeen met Acid. Door hoog in te zetten en een werkstraf te weigeren, schreef magistraat Lieven D’Hooghe in De Morgen, haalde die zijn slag thuis: bij vrijspraak zou hij de held geweest zijn, na de relatief zware veroordeling is hij nu een martelaar. Alle ballen prijs. Hoe het ook uitpakt, u zult dat voorbeeld navolgen. Vermijdt u een machtsgreep door het VB: held. Moet u met Van Grieken live op televisie uw politieke huwelijk aankondigen: martelaar. Uw verdediging zal uit twee luiken bestaan. Eén: u offert zich op om te doen wat moet gebeuren – het maagdelijke VB verplichten om zelf de lakens eens vuil te maken. Twee: het is de schuld van de anderen – zij hebben u zover gedreven. Dat noemen we voortaan het Taylor Swift-argument.

Jawel, ik gooi er nog een wereldster tegenaan. Enfin, Walter Pauli deed dat woensdag, op Knack.be. Collega Walter, de Bob Dylan onder Wetstraat-analisten, ziet dingen die niemand anders opmerkt. In uw deelname aan het verkiezingsdebat van Knack en Trends hoorde hij zowaar de Swift-hit ‘Look What You Made Me Do’: “Een wanhopige kreet naar erkenning en respect: ‘Anders ben jij schuldig voor het monster dat ik dreig te worden.’” Walter heeft, zoals vaak, gelijk. Dreigen dat u in Vlaanderen zult besturen met het VB als de andere partijen u niet verzekeren dat ze geen Vivaldi II zullen vormen – kan het zieliger? En denkt u dat u zo ook maar één andere partij kunt beïnvloeden? Ik mag hopen van niet.

Misschien is hier het moment aangebroken, mijnheer De Wever, om nog een klein detail onder de aandacht te brengen: we moeten nog naar de stembus. Journalisten hebben de neiging om de handel in berenvellen al volop te becommentariëren nog voor het eerste schot is gelost. En elke verkiezing biedt een verrassing. Nu kunnen dat drie zaken zijn: een matige score voor het VB, een sterke voor Open Vld, of een combinatie van de twee. Als de Vivaldisten, zoals u ze noemt, een stevige meerderheid behouden, doen ze er goed aan om meteen te onderhandelen over een heruitgave. Jazeker, men zal zwaar moeten besparen én extra belasten, en dat wordt een gedoe, maar alles is beter dan een blokkering die jaren aansleept. Wie zal u nog vertrouwen, nadat u drie keer bewees dat er federaal met u niets aan te vangen valt? U stortte ons in de langste formatie ooit, slaagde er zelfs tijdens de pandemie niet in om een akkoord te sluiten, en toen u wel federaal bestuurde, kwam het tot een laffe evacuatie praecox. Dat werd afgestraft. Terwijl de regering-Di Rupo, die met de Vlaamse minderheid, in 2014 door de Vlaamse kiezer was beloond met extra zetels.

Het oeuvre van Taylor Swift telt veel songs over toxische partners: misschien moet Walter Pauli een speciale BDW-playlist op Spotify zetten. Hij mag er een snuifje Vlaamse canon in de vorm van Regi en Acid doorheen mengen.

Hier zijn die handjes!

Joël De Ceulaer, senior writer