De Oscars waren erg voorspelbaar: de favorieten pakten zonder uitzondering hun prijs. Maar wie kan het buiten de makers om eigenlijk schelen wie wint? Voor gewone stervelingen moeten de Oscars het hebben van de jurken, de acts, en van zijn humor.

Dat laatste kan je wel aan gastheer Jimmy Kimmel overlaten. Hij is intussen de langst zetelende talkshowhost in de VS (sinds 2003) en presenteerde de Oscars al voor de vierde keer. Hij is een insider, houdt het meestal relaxed, en hoogstens een beetje risqué.

Het publiek voor zijn neus neemt zichzelf gewoonlijk nogal ernstig en dus haalde Kimmel zichzelf regelmatig onderuit, te beginnen in een getrukeerd dialoogje met Barbie. Daarna zocht hij slachtoffers in de zaal die best tegen een stootje kunnen: Robert Downey Jr. was “al zo vaak high dat zijn nominatie niet eens een hoogtepunt kon zijn”. Emma Stone leek Kimmel even later een “prick” te noemen nadat hij Poor thingshad gereduceerd tot een seksfilm ... Comedy is een harde stiel, maar Kimmel hield er op zijn minst de vaart in.

Om het gezellig te houden verwees hij niet al te vaak naar de harde realiteit buiten de filmwereld. Tot bleek dat Donald Trump hem online al tijdens de show de slechtste host ooit noemde. Kimmel las Trumps post live voor en vroeg zich daarop af of ze in de gevangenis geen avondklok hadden?

Na jaren van crisis, waarin de Academy beschuldigd werd van discriminatie (#Oscarssowhite), de Oscar voor beste film eerst foutief werd uitgereikt aan La la land in plaats van Moonlight en Will Smith het nodig vond een beroemde klap uit te delen, was dit een rimpelloze, goeie editie. Kimmel teerde op zijn routineuze cool, de acts spetterden en de meeste sterren hielden hun handen thuis en hun dankwoorden kort.

Na de cinema zelf – het was een grand cru filmjaar – leken ook de Oscars terug waar ze ooit waren: nog steeds incestueus maar weer oogverblindend en vermakelijk. Met dank aan een wervelende versie van ‘I’m just Ken’ werd niet Barbie maar Trump bovendien de enige loser van de avond.