Lance Armstrong moest in intensieve therapie na dopingbekentenis: “Niet exclusief voor mannen die in de oorlog vochten”

PTSS (posttraumatische stressstoornis) is vooral bekend onder het Engelse begrip PTSD, post-traumatic stress disorder. Mensen die een erge of beangstigende gebeurtenis hebben meegemaakt, lijden hier dan nog een hele periode onder wanneer ze kampen met een PTSS. Ze hebben nachtmerries, flashbacks of ontwikkelen een slaapstoornis.

Daar kreeg dus ook Lance Armstrong mee af te rekenen, zo geeft hij toe in de podcast ‘The Great Unlearn’. De Amerikaan viel begin 2013 van zijn voetstuk nadat hij in een interview met Oprah Winfrey toegaf dat hij gedurende heel zijn wielercarrière - waarin hij onder meer zeven keer de Ronde van Frankrijk won - verschillende dopingmiddelen had gebruikt. Al z'n zeges werden geschrapt en Armstrong werd verbannen uit het verleden en de toekomst van de wielersport.

“In een vingerknip ging ik from hero to zero”, aldus Armstrong. “Veel mensen vonden dat knap van mij. Vele anderen vonden dat grappig. En nog veel andere mensen vonden dat ik dat verdiende. Velen hadden gelijk. Persoonlijk vond ik het niet grappig, maar ik verdiende het zeker wel.”

De gevolgen voor Armstrong gingen heus wel verder dan het verliezen van zijn palmares. Verschillende partijen sleepten hem voor de rechter en eisten een schadevergoeding. Zo moest hij de Amerikaanse regering vijf miljoen dollar betalen omdat hij zich dopeerde in de periode waarin US Postal zijn ploeg sponsorde. “Er was een waslijst aan rechtszaken. Mijn inkomen ging van heel, heel hoog naar niks. Dan ontkom je niet aan PTSD.” Een posttraumatische stressstoornis, dus.

“Wanneer mensen dat woord horen, denken ze meteen aan mannen die in de oorlog gevochten hebben en daar vrienden verloren zijn, de dood in de ogen gekeken hebben of mensen vermoord hebben. Maar het is niet exclusief voor soldaten. En het is zeker ook niet exclusief voor mij.”

Hoewel Armstrong in 2014 nog zei nooit therapie gevolgd te hebben - “mijn therapie is fietsen, golfen en een biertje drinken” -, zegt hij nu dat hij dat wel degelijk deed. Mogelijk nadien, want Armstrong specificeert niet wanneer hij aan PTSD leed. Hij volgde naar eigen zeggen jarenlang ‘normale’ therapie, maar kwam dan tot de vaststelling dat hij iets nodig had wat “anders was en dieper ging”.

Armstrong zocht z'n heil in onsite, een instelling in Tennessee. Hij volgde er een therapie van vijf dagen. Kort dus, maar heel intensief. “Helemaal alleen, tien uur per dag. Als mijn vorige ervaringen met therapie als een pleister waren, voelde dit aan als een zware operatie.”