Hoe kwam de zege tot stand?

In een sprint met zeven. Die vluchtersgroep werd uiteindelijk volledig gevormd op nog geen acht kilometer van de streep. Met Benoît Cosnefroy won een van de twee topfavorieten. Voor de 28-jarige Normandiër was het al zijn vierde zege van het seizoen. Einde maart nog won hij Parijs-Camembert en eerder op het seizoen een etappe en de eindwinst in de Tour des Alpes-Maritimes.

Halenaar Dylan Teuns was de man die op de voorlaatste keer de Moskesstraat (31 km van de finish) een zware klop met de voorhamer uitdeelde. Alleen Truienaar Tim Wellens en de Nederlander Marijn van den Berg hadden een antwoord in huis. Het was voor de eerste keer sinds lang dat Alpecin-Deceuninck echt in een defensieve situatie werd gedrumd. Xandro Meurisse en Stan Van Tricht werden dan maar opgebruikt zodat Looienaar Quinten Hermans, Laurance en Bayer de finale konden rijden. De kloof was op 25 km van de streep slechts tien seconden groot, maar ineens was alle samenwerking in het peloton zoek. Tot frustratie van de uittredende winnaar Dorian Godon. Bingoal-WB kwam mee helpen maar voor de laatste keer Hertstraat (17 km) bedroeg de voorsprong een halve minuut. Decathlon-AG2R vlamde naar de laatste keer Moskesstraat (10 km), waar Quinten Hermans alleen de oversteek maakte naar de drie leiders. Aan de voet van de Holstheide (8,1 km) kwam Benoît Cosnefroy aansluiten. De samenwerking voorin was minder zodat ook nog Jefferson Cepeda en wat later ook nog Joseph Blackmore de sprong konden maken. De winnaar zat bij die zeven leiders. Met 19 seconden voorsprong trokken ze de laatste drie kilometer in. Op 2,5 kilometer ging Marijn van den Berg op zijn sokken weg links van de weg. Iedereen keek naar iedereen, maar uiteindelijk was het Blackmore die de kloof dicht vlamde en kregen we een sprint met zeven.

De Brabantse Pijl kwam qua koersontwikkeling traag op gang. Er was wel direct een halfslachtige poging van Sébastien Grignard en Fabian Weiss, maar het duurde dik 52 km vooraleer er echt afscheiding kwam. Eerst trokken neoprof Dylan Vandenstorme (Flanders-Baloise), Jens Reynders (Bingoal-WB), de Fransen Alan Riou (Arkéa-B&B) en Nicolas Debeaumarché (Cofidis), de Australiër James Whelan (Q36.5) en de Noor Anders Halland Johannessen (Uno-X Mobility) op pad. Jordi Warlop (Soudal Quick-Step) en Tomas Kopecky (TDT-Unibet) roken het gevaar en sprongen nog snel op de wagen. Meer dan een kleine twee minuten voorsprong kregen ze niet. Decathlon-AG2R La Mondiale zorgde ervoor dat er geen megakloof ontstond. Zodra we de buurt van een eerste keer de Hertstraat kwamen, kwam het peloton op toerental en kregen we voor het eerst de treintjes van Lotto-Dstny, Alpecin-Deceuninck en Decathlon-AG2R te zien. Er werd zo fors doorgetrokken dat na de eerste keer Moskesstraat (op 68 km van de streep) de vlucht ten dode was opgeschreven. Ben Hermans probeerde daarna iets op gang te brengen, maar Dries De Bondt zorgde ervoor dat dit verhaal niet doorging.

We kregen een waanzinnig spannende finale van dik zestig kilometer.

De eerste serieuze vlucht was die met de Noor Andreas Leknessund (Uno-X Mobility), de Franse neoprof Antoine Huby en Alec Segaert. De drie hardrijders vertrokken op 61 km van het einde.

Tien kilometer lang moesten ze boksen om een halve minuut voorsprong bijeen te harken, maar UAE-Team Emirates kwam dan voorin het peloton rijden. Antonio Morgado was op de Moskesstraat (51 km van de streep) de locomotief voor kopman Tim Wellens die meteen doortrok en het peloton deed scheuren en kraken.

Op 48 km van het einde verloren we voorin Alec Segaert, maar zijn plaats werd ingenomen door de Fransman Axel Laurance. Twee kilometer verder stoof Benoît Cosnefroy in de tegenaanval maar hij kreeg Sören Kragh Andersen op zijn duozit mee. Waarmee we met vijf leiders waren. Dat aantal werd verdubbeld met Alec Segaert, Frank van den Broek, Lawson Craddock, Dries De Pooter en Antonio Morgado. Maar op 41 km van het einde was de voorgift amper 17 seconden. Dus allemaal zeer behapbaar. In geen tijd kwam ook Stephen Williams voorin aansluiten. Een elftal ging de laatste twee ronden in met niet al te veel voorsprong op een door EF Education-EasyPost met vier stuks geleid peloton dat in no time de kloof dicht knalde. Alweer kruis erover op 37 km van het einde.

Wat deden de Belgen?

Dylan Teuns diende vrede te nemen met de tweede plaats. Benoît Cosnefroy kwam onhoudbaar uit zijn wiel. Hij was de rode draad door de finale van deze Brabantse Pijl, samen met ex-winnaar Tim Wellens.

Voor de Monegaskische Truienaar was het zijn laatste koers van het voorjaar. Wellens won geen enkele koers, maar was alomtegenwoordig.

Quinten Hermans eindigde zesde in de sprint met zeven. De veldrijder-wegrenner verspeelde net te veel krachten om alsnog voorin te komen, zodat zijn sprint niet zo scherp was als in een etappe van de Ronde van het Baskenland.

Sander De Pestel zat mee in de controle voor kopman Benoît Cosnefroy, maar hij waaide eruit toen hij op zestig kilometer van het einde vooraan lek reed.

Verder nog iets dat u moet weten?

Cofidis kreeg er maar vijf meer bijeengeraapt voor deze woensdagkoers. Zo schaars zit de Noord-Franse Worldtourploeg in de renners. Maar dat was dan nog moediger dan grotere teams als Visma-Lease a Bike, Lidl-Trek, of Bora-Hansgrohe die simpelweg niet inschreven in de plaats van jongere coureurs een kans te geven. Cofidis stond al voor de achttiende(!) keer aan de start van de Brabantse Pijl. Geen enkel team deed beter.