Als je het bij dit besluit houdt van de Hoge Raad voor Justitie (HRJ) kan je de boeken van de parlementaire onderzoekscommissie wel sluiten. Wie het gehele verslag leest krijg daar evenwel een geheel ander gedacht over.

De vastgestelde “disfuncties” zijn dermate ernstig en veelvuldig dat je er wél een bewijs kan uit halen. Bovendien gaat het niet enkel over “disfuncties”. Wanneer openbare ambtenaren overleg plegen om maatregelen te nemen tegen de wet is dat een misdrijf.

Het onderzoek door de HRJ faalt op dezelfde wijze als het onderzoek door de Bijzondere Kamercommissie Misbruik dat deed. De Kamercommissie stelde vast dat de toenmalige justitieminister actief tussen kwam in het lopend onderzoek, dat hij de scheiding der machten schond, dat hij een onwettige toegang tot de rechter creëerde en dat hij aan een commissie van de kerk de bevoegdheid van het parket over droeg om te oordelen over de strafbaarheid.

Wat moet je meer hebben als “hard” bewijs dat die minister op ernstige wijze zijn boekje te buiten ging? Waarom hij het deed is duidelijk op te maken uit het bereikte gevolg. Bij gebreke aan de teruggeven “overtuigingsstukken” kan er geen behoorlijk strafproces meer over worden gehouden.

In het besluit van de HRJ worden de vaststellingen evenwel geneutraliseerd door de bewering dat het allemaal “met goede trouw” gebeurde. Voor deze bewering is er echter in de onderzoeksverrichtingen zelfs geen begin van bewijs te vinden.

In het verslag van de HRJ wordt dezelfde “techniek” gebruikt. Zowat alle voorschriften die dwingend door de betrokken magistraten moesten worden toegepast werden miskend. Er werden zittingen gehouden waarop de slachtoffers die vroegen er bij te mogen zijn niet werden toegelaten.

De advocaat werd zelfs fysiek de toegang geweigerd. De voorzitter die zich voordien zelf had teruggetrokken kwam plots weer op het toneel. Hij miskende de uitspraken van zijn eigen Hof en van het Hof van Cassatie die oplegden dat de overtuigingsstukken op de griffie moesten worden bewaard en besloot tot de teruggave.

Wat deed de procureur-generaal die de wettelijke opdracht heeft te waken over de regelmatigheid van de procedure? Hij liet begaan en besliste, in plaats van het dossier voor te leggen aan het Hof van Cassatie, tot een schriftelijk bevel om de stukken terug te geven.

Dat in deze afhandeling niets regelmatig is verlopen werd in het besluit van de HRJ omgezet in de afwezigheid van een hard bewijs. Daardoor gaat de HRJ zijn bevoegdheid te buiten en wordt het besluit andermaal een miskenning van de eigen vaststellingen. Enkel de strafrechter kan immers dat bewijs beoordelen en die rechter is daar vrij in.

Als je het allemaal naast elkaar legt is het duidelijk dat er wat grondig mis is in zowel in de onderzochte feiten, het misbruik op zich, maar even goed in de wijze waarop zowel het Parlement als de HRJ er een besluit hebben over gemaakt.

Wat de misbruiken zijn bleek pijnlijk duidelijk uit het VRT-programma Godvergeten. Dat er ook sprake is van schuldig verzuim door de kerkelijke hiërarchie was daarin ook erg zichtbaar.

Door de vaststellingen van zowel de Bijzondere Kamercommissie als uit het verslag van de HRJ zijn ook de “disfuncties” van de gewezen justitieminister en enkele hoge magistraten bewezen. Wat belet deze instanties dan er een behoorlijk en duidelijk besluit uit te trekken?

A qui profite le crime?

Wie haalt er voordeel uit de bewering dat er geen “hard” bewijs is? Dat kan je op Kerknet lezen: “De Hoge Raad treedt daarmee de verklaring bij van het Federale Parket, dat al eind september 2023 in een uitvoerig persbericht beklemtoonde dat er geen enkele inmenging door de Kerk is geweest.”

Dit is de herhaling van het verhaal van de Amerikaanse kardinaal Theodore Edgar McCarrick. Omdat deze kardinaal als succesvolle fondsenwerver miljoenen dollars binnenbracht werd hij door drie achtereenvolgende pausen beschermd.

Paus Franciscus oordeelde evenwel dat een ingrijpender optreden tegen seksuele misdragingen nodig was. In een rapport van 400 pagina’s werd de opkomst en ondergang van de ontslagen Amerikaanse kardinaal geopenbaard.

Dat is wat van de huidige parlementaire onderzoekscommissie, die uiteraard moet worden verdergezet, kan worden verwacht. Daarom vroegen de slachtoffers ook om de gewezen justitieminister te horen en hem de vermelde vragen te stellen.

Daarom kan de commissie ook die documenten in beslag nemen die het federaal parket weigerde over te maken. Daarom kunnen ook de door de HRJ vermelde “strubbelingen” tussen de magistraten verder worden onderzocht.

Dit alles ontslaat het openbaar ministerie niet van de opdracht om te onderzoeken of er ook een misdrijf, namelijk samenspanning van ambtenaren, werd gepleegd. Voor dit misdrijf is het bewijs van overleg tegen de wet voldoende.

Dat dit overleg mogelijk ook nu nog gaande is maakt er een voortgezet misdrijf van, zodat de ernstige en samenlopende aanwijzingen uit het verleden ook nu nog aanwezig kunnen zijn.

Steun voor een nieuwe website

We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.

Steun hier