"Wish POTUS a Happy Birthday", hoe Trump onze collega bestookt met e-mails

Els Ayels is VRT-journaliste en ze volgt de Amerikaanse politiek op de voet. 

Het leven zoals het is: de redactie. Ergens vorige week.

• Nieuwsmanager: "Zeg Els, volgende week verjaart Trump he.."
• Els: "Ik weet het, Melania heeft me net nog eens gevraagd om iets op zijn verjaardagskaart te schrijven".
• Nieuwsmanager: "?????" 

Sinds die laconieke -want voor mij weinig bijzondere- mededeling, verspreidt het gerucht zich als een lopend vuurtje onder mijn verbaasde collega's. Die verbazing bleek zo groot en zo algemeen dat ze uiteindelijk heeft geleid tot deze blog.

Opdat u, beste lezer, zich niet even gepasseerd, uitgesloten en een beetje afgunstig moet voelen als mijn werkmakkers, deel ik het volledige verhaal met u. 

Ja, ik krijg dus al wel eens een mail van Melania, om niet te zeggen dat Donald zelve me deze week ook nog uitnodigde voor een tête-à-tête. Niet voor het eerst. En hoewel ze beiden volgaarne beweren dat ik dat te danken heb aan mijn trouwe steun en zeer gewaardeerde vriendschap, zou het uitpluizen van onze persoonlijke correspondentie al snel aantonen dat het mailverkeer uitsluitend van hun kant komt.

Hoe geraak ik dan aan al die privileges? Simpel, ik heb me gewoon ooit eens aangemeld op de website van de Trump-campagne, zoals het een goed Amerika-specialist betaamt. En dus sta ik op de mailinglijst. Net zoals ik ook op die sta van de Clintons, de Obama's en alle andere Amerikaanse politici die de voorbije 15 jaar om één of andere reden de moeite waard waren om in de gaten te houden.

Want ja, voor er misverstanden ontstaan: ook Michelle heeft me 8 jaar lang, elk jaar een week gestalkt in de hoop dat ik door de knieën zou gaan en Barack wat elektronische kussen zou overmaken. En ook Bill stelde me al eens een diner bij kaarslicht voor.

De eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat de 16-jarige verliefde versie van mezelf zou gesprongen zijn voor die kans, en dat ik die versie maar moeilijk tot de orde geroepen kreeg. Vergeeft u het mij, wij vrouwen moeten nu eenmaal allemaal door die "foute mannen"-fase heen. 

Maar ik kon mezelf dus uiteindelijk wel beheersen en ik ben nog nooit op 1 van die voorstellen ingegaan. Waarom niet? Ik noem het de Catch 22 van de journalist. Je krijgt kansen die niet iedereen krijgt, of waar niet iedereen zich bewust van is, maar precies omdat je journalist bent, kan je er niet op ingaan.

De verjaardagskaart is nog het overwegen waard, je verliest niet meteen je onpartijdigheid door iemand een gelukkige verjaardag te wensen, denk ik. Dat zou al echt muggenziften zijn. Maar ik weet natuurlijk niet wat er op die kaart staat, waar ik mijn naam onder zet, en of ik daar wel mee geassocieerd wil worden. Dus ik riskeer het niet. 

Het etentje is nog een pak linker, want we hebben het hier over Amerikaanse politici, en die doen niks voor niks. Dat etentje is eigenlijk de prijs voor de winnaar van een wedstrijd. En om deel te nemen, moet je eerst een financiële bijdrage doen.

Wie betaalt, deponeert meteen ook zijn naam in een grote bak, waaruit "een onschuldige hand" de winnaar kiest die wordt overgevlogen naar Washington, voor "dinner and a picture with the president". Hoe interessant dat ook zou lijken voor een journalist, het zou deontologisch enigszins problematisch zijn als ik financiële steun verleen aan een politicus waarover ik verslag moet uitbrengen, niet waar? 

Dat brengt ons ook meteen bij de reden voor al die familiaire mails die elke dag opnieuw in mijn postvak belanden. Show me the money! Amerikaanse politici en partijen zijn onophoudelijk op zoek naar geld. Partijfinanciering door de overheid bestaat niet en wie in Amerika in het bestuur van één of andere schimmige organisatie wil geraken, krijgt daar niet alleen geen goed betaald mandaat voor, maar wordt meestal ook verondersteld zelf een deel van het kapitaal aan te brengen.

Amerika is een land van zeer weinig regels en overheid, van "trek uw plan". En dus zit er niks anders op dan jaar in, jaar uit, mensen die ooit één keer om God weet welke reden interesse in je hebben getoond, te smeken om wat aandacht. Sympathie. Maar liefst van al: cold hard cash. 

En dus krijg ik dagelijks zo'n 25 mails van de Rubio's, McCains, Clintons, Obama's, Palins, Sanders-en van deze wereld. Mails waarin alleen heel zelden iets staat wat de moeite van het lezen waard is. Mails waarin ze vooral proberen mijn ijdelheid en zucht naar erkenning te strelen, in ruil voor een dollar of twee.

Iemand zin in een verguld "Make America Great Again"-petje om in de kerstboom te hangen? Ik zeg maar iets. Als goeie vriend van de familie kan ik er zonder problemen aan geraken en krijg ik nog 20 procent korting. Dan kost het u nog geen 80 dollar, een buitenkansje! 

Maar we dwalen af. Wat ik eigenlijk wilde zeggen, is dus: ook u kan de president een gelukkige verjaardag wensen! Ik wil u dat recht niet ontzeggen, dus doe het gewoon, hier.

Oh en mocht u ooit zo'n etentje winnen, vergeet dan niet dat dat toch een beetje dankzij mij is. Laat me weten hoe het ging! Of nog beter: neem me mee. Alleen als een "plus one" gratis is, uiteraard.