“Als ik het vuur tegemoet ga, ben ik meestal voorzichtig, maar nooit bang. Dit was de eerste keer dat ik echt bang was”, vertelt Whitley aan The Sun. “Je begint na te denken over je familie en je geliefden, maar tegelijk moet je doordoen want je hebt de plicht om mensen te helpen.

Eenmaal binnen ging Whitley van verdieping tot verdieping, hoger en hoger. “Het was de hel. Het was gek. Van alle kanten hoorde ik geschreeuw. Ik hoor het nu nog altijd, het voelt aan als een droom. De schreeuwen waren zo verschrikkelijk omdat ik wist dat iedereen hulp nodig had, maar ik ze niet kon zien. Ik denk dat ik ze nooit ga vergeten. ”

Leon herinnert zich dat hij voorbij de vierde verdieping niets meer kon zien. “Het was moeilijk, want er was overal rook. Je kon alleen maar dingen horen. Luide knallen. Dingen die vielen. Mensen die schreeuwden.”

“We wilden iedereen wel helpen, maar konden het fysiek gewoon niet. Op een bepaald moment waren we echt over de vloer aan het kruipen omdat we anders duizelig werden. Het duurde zo lang om omhoog te geraken in het gebouw, dat ons zuurstofniveau met de minuut slinkte. We hebben wel veel andere brandweerlui kunnen helpen die mensen naar beneden droegen.”

Onderzoek

De brandweerman uit Zuid-Londen vindt het goed dat er een onderzoek komt naar de oorzaak brand en naar waar het precies fout liep bij de hulpverlening.

“Ik vind het echt erg voor al diegenen die het niet gehaald hebben. Mensen verdienen antwoorden. Ik heb bijvoorbeeld niet eens brandalarmen horen afgaan. Brandweerwagens stonden veel te ver geparkeerd omdat ze niet dichter konden. Het kon allemaal veel beter gebouwd zijn. Dit had echt niet mogen gebeuren. Nooit, nog in geen miljoen jaar, had ik gedacht dat ik dit te zien zou krijgen op mijn job.”

“Deze verschrikkelijke ramp heeft me nog meer respect en bewondering gegeven voor mijn collega’s. We hebben het niet makkelijk gehad.”