“Ik zag een homokoppel hand in hand lopen, en elkaar omhelzen op straat. Ik was nog maar pas in ­België en ik had zoiets nog nooit ­gezien. Een hele dag heb ik met een grote smile op mijn gezicht rondgelopen.”

Dat was drie jaar geleden, en tot dan had Dee zich nooit vrij gevoeld. “Je leeft niet écht als je voortdurend iemand moet zijn die je niet bent, als je constant op je tellen moet passen.” Ze had een grote sprong gewaagd voor de verboden liefde. Was vertrokken uit Dubai, waar ze was opgegroeid, om in Caïro te gaan wonen, dicht bij haar Egyptische vriendin.

“Van oud op nieuw 2011-2012 hield ze een feestje thuis. Riskant, maar haar familie was met vakantie, dus leek het veilig. Tot haar broer binnenkwam en een verschrikkelijke ­ruzie begon. We moesten allemaal vertrekken, ik ook. Ik ging weg, omdat ze het vroeg en ik dacht dat het hen zou kalmeren. Maar de volgende ochtend kreeg ik telefoon. Mijn lief was dood teruggevonden op straat, vermoord.”

De broer van haar vriendin hing een verhaal op. Er was politieke ­onrust in Caïro, ze was aangevallen in de buurt van het woelige Tahrirplein. “Bullshit”, zegt Dee. “Ze zou me gebeld hebben als ze nog de straat opging. Daarbij, iemand van de familie heeft me verteld dat de ruzie met haar broer uit de hand is gelopen, maar dat dat is toegedekt.”

Op zwarte lijst

Dee keerde terug naar Dubai, maar werd daar de volgende veertien maanden vastgehouden door haar familie. De broer van haar lief had haar vader verteld dat ze lesbisch was, dus probeerde die haar te genezen. “Ha ja, want ik was ziek, bezeten, vervloekt. Ik raakte niet weg van het landgoed van mijn familie. Mijn vader had me op een zwarte lijst laten zetten, zodat ik geen paspoort kon krijgen zonder zijn toestemming. Uiteindelijk kon ik vluchten, en via Jordanië, Syrië, Turkije en Griekenland kon ik ­België bereiken.”

Maar zelfs hier moest Dee nog een jaar geheimhouden dat ze lesbisch was. Ze zat in asielcentra waar het voor velen taboe was, vrouwen met vrouwen. Intussen moest ze onze overheid ervan overtuigen dat ze écht lesbisch was, dat ze met reden op de vlucht geslagen was. Moest ze rare vragen beantwoorden als: hoe versier je een vrouw in een bar?

Nu woont ze in Antwerpen en werkt ze als tolk bij het OCMW. Ze is gelukkig. “Omdat het hier oké is om lesbisch te zijn, omdat niemand me hier kwaad zal doen, niemand me wil vermoorden.”

Vandaag stapt Dee mee op in de Antwerp Pride, die in het teken staat van mensen die op de vlucht zijn vanwege hun seksuele geaardheid. “Ik weet hoe het voelt”, zegt ze. “Ik zou het geweldig gevonden hebben: een holebigemeenschap die de hand uitreikt. Dat kunnen we nu doen voor holebivluchtelingen.”