Zelfs als je niet vertrouwd bent met de carrière van Kris Kristofferson, ken je nummers die uit zijn pen kwamen gerold. Neem ‘Me And Bobby McGee’, legendarisch geworden in de coverversie van Janis Joplin. Of ‘Help Me Make It Through The Night’, opgenomen door zowat iedereen van Elvis Presley over Joan Baez tot Jerry Lee Lewis. En uiteraard ook ‘Sunday Mornin’ Comin’ Down’, in de Nederlandse vertaling als ‘Zondagmiddag Liliane’ een classic van Louis Neefs. Kristofferson – een oude eik uit hetzelfde countrybos waar ook Johnny Cash, Willie Nelson en Wylon Jennings wortel schoten- houdt daarnaast ook een succesvolle acteercarrière in stand, al concentreert hij zich in de herfst van zijn leven vooral op muziek maken en touren. In de Roma zag je een oude strijder die herinneringen ophaalde aan de vele veldslagen waar hij heelhuids was doorgekomen.

Kanttekeningen

Kristofferson is intussen op een leeftijd gekomen dat hij de dingen graag eenvoudig houdt: een stem, een akoestische gitaar, heel af en toe een mondharmonica. Maar vooral: een paar handenvol songs die door de jaren heen hun duurzaamheid bewezen hebben. Liedjes die vaak wijzer waren dan de man die ze schreef destijds. Alleen: na een bewogen leven heeft Kristofferson ze eindelijk bijgebeend, en zeker in deze spartaanse soloversies hadden ze nog aan ampleur gewonnen. Nochtans waren er wel wat kanttekeningen te maken bij de set. Zo bleek het gitaarspel van Kristofferson tamelijk rudimentair, skipte hij meer dan eens de outro van een nummer omdat hij die zich niet meer kon herinneren, en zat hij halverwege de set ook door zijn stem. “’t Is een raar gevoel voor een man van mijn leeftijd om mijn stem te verliezen alsof ik nog een tiener ben,” zei hij daar zelf over. Veel meer dan een kort dankjewel wilde hij ook niet kwijt tussen de nummers, en als er al eens een grap passeerde, was dat er eentje die hij op zijn negen jaar oude live-plaat ook al eens verteld had. Tel daar nog de vaststelling bij dat deze levende legende niet écht de behoefte voelde om veel variatie in zijn set te stoppen – vrijwel alle songs kabbelden op hetzelfde, halftrage tempo- en op papier kwam je op een sof uit.

Sympathiek soort gratie

Maar dat was niet hoe het aanvoelde als je erbij was. Nee, die gegroefde, uit leer gelooide stembanden hadden een aandoenlijke kwetsbaarheid, en bovendien straalde Kristofferson een sympathiek soort gratie uit. Dat hij zich niet tot small talk liet verleiden was even wennen in dit intieme kader, maar de songkeuze mocht er alleszins zijn, ook in deze zonder franjes vertolkte uitvoeringen.

‘Me And Bobby McGee’ – al meteen het derde nummer in de set- werd op herkenningsapplaus onthaald, en ook ‘Help Me Make It Through The Night’ schudde de handen van het al wat oudere publiek meteen los. De combinatie tussen songkeuze en leeftijd zorgde ervoor dat bijvoorbeeld ‘ Feeling Mortal’ en ‘From Here To Forever’ extra resoneerden. Het door Bob Dylan opgenomen ‘They Killed Him’ lag wat zwaarder op de hand, maar met het hilarische ‘Jesus Was A Capricorn’ kreeg het optreden weer een luchtigere inslag.

En het enige bisnummer – ‘Please Don’t Tell Me How The Story Ends’- onderstreepte dat Kristofferson besefte dat het wellicht de laatste keer was dat hij uitgebreid op tournee zou gaan. This could be our last goodnight together/ We may never pass this way again/Just let me enjoy ‘till its over/Or forever/ Please don’t tell me how the story ends. Je moest al van gewapend beton zijn om er de symboliek niet van in te zien.

Voor het geval deze woorden profetisch worden: zélfs met een uitgesleten stem en stramme vingers wist hij een gevoelige snaar te raken, iets wat een boel muzikanten met een veel ruimere technische bagage hem niet zouden nadoen.