André Gyselbrecht vroeg de psycholoog meermaals om raad en hulp. “Ik had het gevoel dat André Gyselbrecht ontredderd was, ook omdat hij bij de familie Saelens geen gehoor kreeg.” Toch duurde het een hele tijd vooraleer de beklaagde een klacht indiende tegen zijn schoonzoon. “Hij was bezorgd en wilde eerder al een klacht indienen, maar hij had respect voor het standpunt van zijn dochter.”

Meester Filip D’Hont wilde weten of die bezorgdheid terecht was. “Ik vond die feiten alleszins zeer ernstig, maar de kinderen waren wel al in behandeling. Zonder adequate controle op Stijn Saelens bleef het gevaar wel bestaan.” Uiteindelijk ondernam Maertens zelf actie door een verslag op te stellen. Dat verslag werd ook gebruikt bij het indienen van de incestklacht. Meester Johan Platteau wierp op dat politie of justitie de psycholoog dus hadden kunnen bellen. “Ik heb nooit enige vraag gekregen, ik heb van Elisabeth enkel vernomen dat het stuk neergelegd is.”

Ook de opvattingen van Stijn Saelens over de opvoeding van zijn kinderen, maakten Elisabeth Gyselbrecht ongerust. “Ik herinner me zeer goed dat ze vond dat haar kinderen onder de hoede van Stijn niet veilig waren. De kinderen moesten kruipen op ladders van metershoge stellingen. Of hij liet ze in de vijver spelen, terwijl hij zelf binnen was. Ze voelde zich niet op haar gemak als ze niet thuis was.” Saelens bleef echter heel overtuigd van zijn ideeën en normen. “Maar die normen waren maatschappelijk zeer afwijkend, ik heb toen voorgesteld om binnen het gezin te werken volgens de normen van Elisabeth. Het was de bedoeling van de therapie dat ze sterker en autonomer zou worden.”