Prophets of Rage op Werchter: de ideale festivalact... voor het jaar 1997
De nineties kwamen even op bezoek: deze cocktail van Rage Against The Machine, Audioslave, Public Enemy en Cypress Hill bracht een vermakelijke nostalgietrip. Maar soms een beetje suf.
"Make Belgium rage again", schreeuwde Chuck D. van Public Enemy, voor hij zich met de andere Prophets of Rage op 'Testify' van Rage Against The Machine stortte. 'Fuck Trump' stond er ook op Tom Morello's gitaar, evenals 'Arm the homeless'. De voorste rijen moshten zich een ongeluk.
B-Real van Cypress Hill zag er met zijn hoofddoek en zonnebril uit als een louche Arabische wapenhandelaar. Chuck beschikt tegenwoordig over een stevige buik. De revolutie is aan wat fitness toe.
Yup, dit verbond van drie RATM-leden en twee sleutelfiguren uit de Amerikaanse hiphop spuwt op het establishment zoals men dat ooit in de nineties deed: met crossovergitaren en lekker in het oor liggende eendimensionale slogans.
Tijdens 'Take The Power Back' liet Morello zijn gitaar bliepen als een kapotte sirene. We misten het snerpende geraas van de originele RATM-rapper Zach De La Rocha een beetje. Noch Chuck D. noch B-Real lieten hun raps ontploffen als molotovcocktails, zelfs niet met behulp van een megafoon. Hun stemmen zijn er niet woest genoeg voor. Of misschien zijn de mannen te oud om nog écht keet te kunnen schoppen?
Dit verbond spuwt op het establishment zoals men dat ooit in de nineties deed: met crossovergitaren en lekker in het oor liggende eendimensionale slogans
Na hun niet onaardige eigen single 'Unfuck The World' maakten de Prophets er een greatest hits-feestje van waarin RATM, Public Enemy en Cypress Hill op een hoopje werden gegooid. Een behoorlijk goed 'Bombtrack', een rockversie van 'Fight The Power', 'Insane In The Brain' uiteraard en 'Jump Around' van The House Of Pain (drie keer raden hoe het publiek daarop reageerde) bewezen dat de combi van rock en rap niet altijd belegen minkukels als Fred Durst heeft voortgebracht.
Voor de onlangs overleden zanger Chris Cornell werd een staande ovatie gevraagd. De band speelde een instrumentale versie van 'Like A Stone' van Audioslave (oftewel RATM en Cornell) en de grootste fans zongen het woord voor woord mee. 'Know Your Enemy' en ninetiesevergreen 'Killing In The Name' katapulteerden al wie zich weer zestien voelde tegen elkaar, met een goeie ouderwetse pogo tot gevolg.
Prophets of Rage was de ideale festivalact... voor het jaar 1997. Leuk, een beetje potsierlijk, wat suf soms maar al bij al een vermakelijke nostalgietrip.