Op het zwart-witbeeld is te zien hoe Ali de jongen kust in bed nadat hij is gestorven. “Zijn laatste handeling was er een om ons te redden”, zegt de 35-jarige vrouw. “Hij verloste ons van het onmogelijke besluit om de machines die hem in leven hielden al dan niet te laten uitschakelen. Als wij ervoor hadden gekozen om de toestellen uit te zetten, dan hadden we onszelf dat nooit vergeven”, klinkt het in de Britse krant Metro.

Na zijn dood bleven de ouders nog negen dagen bij het babylichaam in het Demelza Children’s Hospice in Sittingborne om in alle sereniteit afscheid te nemen. “Daarna brachten we Daniel mee naar huis en organiseerden we een afscheidsplechtigheid. “We zongen en lazen voor hem, praatten met hem. Hij was zo mooi. Hij was nog altijd een jongetje en het was fijn om hem te zien met alle buisjes rond zijn gezicht”, klinkt het.

Moeilijke eerste levensmaanden

Daniel kwam op 29 september 2015 ter wereld na een zwangerschap van 26 weken. Het kereltje sloeg zich door zijn moeilijke eerste levensmaanden, maar in april 2016 merkten zijn ouders vreemde vlekjes op zijn huid op. De diagnose was bikkelhard: leukemie en een neuroblastoom, een kwaadaardig kankergezwel op een zenuwknoop. Artsen gaven hem 68 tot 72 procent overlevingskans, maar het mocht niet baten.

Donoren sensibiliseren

Hoewel het na vier reeksen chemotherapie beter gin met het kindje en Daniel naar huis mocht voor zijn eerste verjaardag, sloeg de kanker na zeven maanden harder toe. De ziekte had ook het beenmerg getroffen en hij ontwikkelde het para-influenzavirus. Daniel had te weinig weerstand om de infectie klein te krijgen en kwam te sterven. Ali en Dan willen het verhaal van hun zoon vertellen om het bewustzijn rond bloed- en beenmergdonaties te verhogen. “Soms moest Daniel twaalf uur wachten op een transfusie, maar zonder donoren hadden we wellicht al veel eerder afscheid van hem moeten nemen.”