Iedereen die Trump het voordeel van de twijfel gunt, zal dat berouwen

De aanname dat samenspannen van Trump met de Russen ongeloofwaardig is, moeten we opgeven. Hier is een goede vuistregel om met Donald Trump om te gaan: iedereen die hem het voordeel van de twijfel gunt, zal dat berouwen.

Dit gold voor cliënten en zakenpartners en crediteuren tijdens zijn hele zakelijke carrière. Dit gold voor de strooplikkers en opportunisten die hij tijdens de verkiezingscampagne paaide met kabinetsposten en daarna - o, laat maar zitten. Dit gold voor leden van zijn kabinet en zijn woordvoerders, wier pogingen hun baas te verdedigen en uit te leggen vrolijk worden ondermijnd door de baas zelf. En dit zou ook moeten gelden voor de Republikeinse leiders wier reputatie van rechtschapenheid helemaal door Trump is afgestompt sinds hij de kandidaat werd.

En nu geldt het ook voor mij.

Het voordeel van de twijfel dat ik Trump gunde, was beperkt - maar betrof een belangrijk onderwerp: ik dacht dat de directe samenspanning tussen Trumps kring van intimi en Russische functionarissen tijdens de campagne van 2016 relatief onwaarschijnlijk was - en dat de kans dat er ooit bewijs van zo'n samenzwering zou worden gevonden heel erg klein was. Veel van de gekheid rond Trump en Rusland, betoogde ik, had een normale verklaring - hij deed zaken met Russen en hij koestert nog steeds een jarentachtigvisie op samenwerking tussen de supermogendheden.

Dat betoogde ik zes weken geleden nog. Maar nu weten we dat de zoon van Donald Trump, zijn schoonzoon en zijn campagneleider een ontmoeting accepteerden waarin expliciet beloofd werd dat er schadelijke informatie over Hillary Clinton zou worden verstrekt als 'onderdeel van de steun van Rusland en zijn regering voor de heer Trump'.

Het bestaan van de ontmoeting leidt ons niet helemaal naar het 'maximale' scenario, waarin Trump zelf zich bewust was van Ruslands rol in het hacken van het Democratic National Committee en hij zijn medewerkers opdracht gaf samen te spannen met WikiLeaks en Russische inlichtingendiensten om de gestage onthulling van gehackte e-mails te plannen en hun impact te maximaliseren.

Zoals de ongelukkige Don jr. - de Fredo Corleone van een familie met een groot gebrek aan Michaels - tegenwierp: de Russische ontmoeting gebeurde vóór de WikiLeaks-onthullingen (zij het maar net). Dus het Trump-team ging er blijkbaar van uit dat het om aan Clinton gerelateerde vuiligheid ging - misschien sommige van de vermiste Clinton-mails waarvan Trump zelf al grappend ('grappend'?) Russische hackers opriep ze te publiceren, of direct bewijs van corruptie aangaande de Russische relaties van de Clinton Foundation.

Vanuit die halfverzachtende verklaring kun je op de tast je weg zoeken naar het anti-anti-Trump-verhaal: ze waren gewoon op zoek naar wat 'oppo', dienstig materiaal over Clinton waarover een buitenlandse regering misschien beschikte. Net zoals de Democraten in Oekraïne zochten naar bewijs van de duistere banden van het campagneteam van Trump.

Maar zelfs als dit technisch legaal is, ben je er nog niet. Ik ben niet zo'n Rusland-havik, maar de Russen hebben sterkere motieven dan een gemiddelde regering om de Amerikaanse democratie te ondermijnen. Dus van hen zulk materiaal aan te nemen, zou een integer campagneteam niet overkomen zijn. En áls de Russen wel met Clintons missende e-mails hadden geschermd, hadden Don jr., Paul Manafort en Jared Kushner moeten weten dat het materiaal wellicht gestolen was.

Maar op grond van de e-mails ging de jonge Trump er niet sceptisch maar enthousiast in, terwijl hij de vreemde formulering over Russische steun negeerde of accepteerde. En daarna loog iedereen over of 'vergat' - herhaaldelijk en consistent - de ontmoeting, tot het moment dat de pers de e-mails in handen kreeg.

Dus terwijl dit geen direct bewijs is dat de Amerikaanse president medeplichtig was aan een virtuele inbraak bij de tegenpartij in verkiezingstijd, moeten we wel de aanname opgeven dat zulk samenspannen een extreem of ongeloofwaardig scenario is. De mengeling van onervarenheid, onvoorzichtigheid en de lust tot samenzweren die oprijst uit de e-mails suggereert dat mensen in Trumps directe familie graag hadden samengespannen als de kans zich voordeed.

Bedenk dat dit allemaal relatief makkelijk naar buiten is gekomen, zonder rechterlijke bevelen. Er zullen dus waarschijnlijk nog veel ergere dingen naar buiten komen. En hoe meer er naar buiten komt, hoe slechter de presidentiële aanpak van oud-FBI-directeur Comey eruit ziet.

Uiteindelijk is impeachment een politiek proces, geen juridisch, en de Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden zullen waarschijnlijk geen afzettingsprocedure beginnen als er geen tape is van een telefoongesprek tussen Trump en Poetin met de woorden: 'Ja, ik wil dat je hun servers hackt, Vladimir.' De Congresverkiezingen van 2018 worden het de facto referendum over impeachment. En wat de president betreft: pas op voor dat Trump-tapijt, voordat je het weet wordt het onder je voeten vandaan getrokken.