Philipsen maakte in de eindfase de sprong van het peloton naar een groepje met 13 vluchters. “Ik had het gevoel dat het een gevaarlijke kopgroep was”, deed hij uit de doeken, “dus besloot ik niet te wachten in het peloton en wilde ik me niet in de luren laten leggen. Helaas, zodra ik aansloot, hield de helft de benen stil.”

Drie km later volgde een samensmelting en uiteindelijk glipte een nieuwe kopgroep van vier weg, zonder Belgen. De achtervolging op dat kwartet liep mank. “We probeerden wel met de Belgische ploeg, maar we hadden gewoon net een mannetje te weinig.”

“Ik begrijp de andere landen niet”, aldus Milan Menten, “bijna niemand wilde zijn verantwoordelijkheid nemen. Nederland had net zoals wij niemand mee vooraan, maar ze werkten niet. Ook de Noren, nochtans met een snelle man in hun rangen en de wereldkampioen, hielpen niet echt mee. Dat is jammer, met één mannetje meer dichten we wel die kloof op de vluchters.”

Uiteindelijk kwam het peloton nog heel dicht in de laatste kilometer. “Maar we kwamen net te kort”, aldus Philipsen, “ik sprintte wel nog, maar wist dat het niet meer voor de medailles was. Dit is jammer en ik ben ontgoocheld. We kwamen naar hier voor een medaille, maar eindigen met niets. Er zat meer in op dit EK, maar helaas.”