Alcatraz Metal Fest: de luidste gevangenis van het land

Kleine kindjes worden groot, ook in Vlaanderen Festivalland, waar in het zwaardere segment alsmaar meer zomerfestivals uit de schaduw van grote broer Graspop beginnen treden. De metaldag van de Lokerse Feesten was dit jaar uitverkocht, en ook in West-Vlaanderen floreert de metalscene. Enkele jaren terug dreigde Alcatraz nochtans nog kopje onder te gaan, toen het niet langer in Deinze mocht georganiseerd worden. Maar met een verhuis naar Kortrijk vond de organisatie er gelijk groene grond om stelselmatig te groeien. 

Het festival mocht dit weekend liefst 25.000 bezoekers ontvangen - een record. "Vrijdag kwamen er ook meer dan 2.300 buurtbewoners naar Ghost kijken, mensen die we speciaal hadden uitgenodigd", vertelt burgemeester Vincent Van Quickenborne. De Kortrijkse burgemeester is een trouwe metalfan. Hij liep er met een petje van het loodzware Obituary op, en is trots op dit festival. Elke groep die er kwam spelen, kreeg van de stad Kortrijk een mandje met streekproducten en twee flesjes Omer-bier aangeboden.

Alcatraz vierde afgelopen weekend zijn tiende verjaardag. Het werd een jubileum in stijl. Kans om je te vervelen was er niet - een gloednieuw tweede hoofdpodium gunde je oren geen moment rust. De ene groep stapte nog maar net het Prison-podium af of een volgende kwam het overdekte The Swamp al onveilig maken. En zo de hele dag door - non-stop. Het is een formule die op andere festivals al zijn vruchten afwierp, en nu dus ook in Kortrijk werkte.

Alcatraz was een totaalbeleving. De terreinen aan Sportcampus Lange Munte waren ingericht als een gevangenis waar de bewaker - de mascotte hier - je aan de ingang al begroette. Het festival ontleent zijn naam aan het roemruchte gevangeniseiland voor de kust van San Francisco. De festivalgangers vertelden iedereen dat ze "naar 't prison" gingen, waar ze opgesloten zaten met een resem uitstekende bands. Vooral tijdens de uitverkochte zondag oogde de affiche indrukwekkend.

Van woede naar kushandjes

De vier van het Amerikaanse Sacred Reich (★★★★☆) mogen dan enkel nog in de zomer optreden - de rest van het jaar runt bassende zanger Phil Rind een restaurant in Arizona; het was aan zijn indrukwekkende buikomtrek te zien - ze zijn nog niets van hun jeugdige woede verloren. Dertig jaar later klonk Ignorance nog altijd even furieus. Indrukwekkend ook hoe drummer Greg Hall de drumvellen geselde. Hier stond een groep die decennia geleden al waarschuwde voor de klimaatverandering ('Crimes Against Humanity'), en graag de eerste crowdsurfers en moshpits bediende. 

Na hun furieuze slotsong 'Surf Nicaragua' gooide Phil Rind kushandjes richting fans. "Jullie waren heerlijk", dankte hij het publiek. Hoe politiek en woedend de band op het podium ook was ("No truth, no justice…The American Way"), ernaast bleken ze erg benaderbaar. Ze stonden gewoon tussen het publiek, een praatje te slaan met een pilsje in de hand. Het typeerde de gemoedelijke sfeer van dit festival, waar iedereen tot dezelfde stam behoorde. En waar de luidsten het podium op mochten.

Transgender Mina

Life of Agony (★★★☆☆) uit New York was een buitenbeentje. Met hun zanger Keith, die zich enkele jaren terug liet omvormen tot transgender en nu als Mina Caputo door het leven gaat. Die hormonenkuur zorgde er niet alleen voor dat Caputo opnieuw de hoogste noten uit 'River Runs Red' en 'This Time' aan kon, maar bovenal dat ze met veel vertrouwen en levenslust op het podium stond. 

Caputo zocht vaak de eerste rijen op. Weg was het getormenteerde van deze frontvrouw: "Met je hart kan je de wereld veranderen", stelde ze. Het maakte een andere dynamiek dan vroeger, maar de energie spatte er nog steeds van af. 'Lost at 22' werd omgevormd tot 'Lost at 42' ("still got no fucking clue"). Ook mooi: niemand die ook maar een wenkbrauw optrok bij deze opvallende verschijning. Niets van negatieve commentaren. Zij die beweren dat hardrockers conservatieven en extremisten zijn, waren hier aan het verkeerde adres. Tolerantie heerste alom.

Zware grunts, grote circle pits

Trivium (★★★☆☆) is een graag geziene groep op dit festival. Een jongere band die nog niet aan een tweede leven of reünie toe is. Maar wel eentje die alsmaar meer fans vergaart, en zich er thuis voelde. Vlak voor hun optreden stonden de vier uit Florida nog te basketten in de backstage, op het podium combineerde het kwartet vooral complexe ritmes met technisch gitaarwerk. 

Frontman Matt Heafy stak graag zijn tong uit, zoals de Maori dat doen, en hij switchte zijn vocals constant tussen cleane zang en zwaardere grunts. Hij vroeg op zijn West-Vlaams "Hoe haat het?", en kreeg alsmaar grotere circle pits als antwoord. Bij slotsong 'In Waves' stond de hele wei mee te springen.

Overgevlogen icoon

David Vincent kwam speciaal uit de Verenigde Staten over om hier op het tweede podium van Alcatraz te komen optreden met I Am Morbid (★★★☆☆). Onder dat pseudoniem speelde de zingende bassist songs uit de eerste vier platen van death metal-iconen Morbid Angel. Zijn baardje mocht dan grijs zijn geworden, deze krasse knar toonde nog altijd tomeloos veel inzet. En songs als 'Visions From the Darkside' klonken even hels als vroeger.

Schild en vriend

Een groep die reuzensprongen vooruit zet, is Amon Amarth (★★★★☆). Misschien niet op plaat, maar zeker live. De melodische death metal van de vier Zweden werd stevig gesmaakt en kwam 's avonds goed tot zijn recht op het hoofdpodium. 

Kanjers van songs als 'Guardians of Asgaard' werden kracht bijgezet door een indrukwekkende show met veel rook, vuur en de hamer van Thor. Er kwamen twee als vikings verklede acteurs een gevecht simuleren (met schilden, maliënkolders en zwaarden), terwijl de band bleef verder spelen met zwiepende haren. Brulboei Johan Hegg had er zin in en liet de massa uit zijn indrukwekkende knuisten eten. Puberaal, maar erg entertainend.

Heropstanding van de gotiek

Afsluiter op het Swamp-podium was Paradise Lost (★★★☆☆). De Britse vaandeldragers van de gothic metal zijn al bijna drie decennia actief en nooit gesplit. Na een mindere periode is de groep aan een stevige heropstanding bezig. Ze brengen begin september met Medusa alweer een nieuwe plaat uit, en het kraakverse 'Blood and Chaos' was alvast veelbelovend. Er heerste op Alcatraz ook een mooie dynamiek tussen de gitaren van Gregor Mackintosh en Aaron Aedy. Zanger Nick Holmes (meer gekleed als architect dan metalzanger) begon zelfs opnieuw te grunten zoals tijdens de oude hoogdagen.  Dit Paradise Lost klonk zoals het hoort te klinken.

Energieke nu-metalpioniers

Korn (★★★★☆) zorgde in Kortrijk voor de feestelijke kers op de taart. De pioniers van de nu-metal houden een korte Europese tour die eindigt in het Britse Reading. In Kortrijk stond ouwe getrouwe Fieldy vrolijk te bassen, en het vijftal uit Bakersfield klonk bovendien erg hecht. Korn had een arsenaal aan lichten bij, als was het podium de landingsbaan voor een vliegtuig, en de band steeg ook snel als een jumbojet naar grote hoogtes met 'Falling Away From Me', ondersteund door een subsonische baspartij. 

Korn is een groep die zijn innerlijke demonen heeft afgeschud, en de energie die ze opbouwt fraai omzet in muziek. 'Got the Life' en 'Blind' kreeg tienduizend fans uitbundig aan het meeklappen. Het mooiste moment? 'Coming Undone', waar kundig een stukje 'We Will Rock You' van Queen in was gestopt, dat door iedereen werd meegebruld. "Jullie mogen jullie gelukkig prijzen met knappe festivals als deze, die àlle genres van metal programmeren", besloot zanger Jonathan Davis met een open doekje.

Alcatraz was een muziekfeest waar drie generaties broederlijk naast elkaar stonden. Waar de meegebrachte kampeerstoeltjes in een camouflagekleur waren gestoken. Waar er Harleys op het podium werden neergezet. Waar fans zich verkleedden als Asterix en Obelix (en hun vrouwen zich schaamden voor hun echtgenoten). En waar de pintjes even vlot binnen gingen als de uitstekende bands. Kortom, een blijver.