Prins Charles is geen aristocratische scheefpoeper, maar een moderne Romeo

"I want to reincarnate as your tampon.” Dat zijn de woorden die Charles Philip Arthur George, prins van Wales en oudste zoon van koningin Elisabeth II, zich in 1989 liet ontvallen tijdens een telefoongesprek met zijn toenmalige concubine Camilla Parker-Bowles. Die kon haar geluk duidelijk niet op. “Oh, darling, what a wonderful idea!” jubelde ze tijdens het bewuste telefoongesprek. En ze voegde er nog aan toe dat hij in zijn volgende leven dan maar moest terugkomen als een hele doos tampons, “so you could just keep going”. Zelfs wijlen Benny Hill, de koning van de scabreuze scherts, zou het fijnzinniger verwoord hebben. Maar wat dan nog? Dat de liefde zich soms vertaalt in onbeholpen lyriek, maakt haar nog niet minder echt.

‘Yes, I finally do’

De amoureuze feiten op een rij. Charles en Camilla leren elkaar kennen tijdens een polomatch in 1970. Hun hersenen vullen zich spontaan met dopamine, maar de relatie bekoelt wanneer het paleis Charles erop wijst dat de op liefdesgebied nogal geroutineerde Camilla niet meteen bride material is. Wanneer Charles zich niet lang nadien bij de koninklijke marine meldt, gaat het koppel uit elkaar. Twee jaar later trouwt Camilla met leger­officier Andrew Parker-Bowles. Ze krijgen samen twee kinderen.

Ondanks het feit dat Camilla getrouwd is, blijven zij en Charles zich als corrosiebestendige magneten tot elkaar aangetrokken voelen: tegen het einde van de jaren 70 zien ze elkaar weer op regelmatige basis. 

Ondertussen wordt Charles in Buckingham Palace oncomfortabel vaak aangepord om een koninklijk nageslacht te verwekken. Wanneer hij in 1980 begint te daten met Diana Spencer – een negentienjarige freule met een verlegen oogopslag en een weinig compromitterende relationele stamboom – vraagt hij haar vrijwel meteen ten huwelijk. Na amper tien dates trouwen ze, drie jaar later hebben ze al twee kinderen.

Maar verliefd bloed kruipt waar het niet gaan kan: ook tijdens zijn huwelijk met Diana blijft Charles contact houden met Camilla. In 1986 – volgens sommigen al in 1982 – beginnen ze opnieuw een affaire. Charles beseft op dat moment dat hij nooit gelukkig zal worden bij de dertien jaar prillere Diana, Camilla is het beu dat haar leger­officier wel het woord fortification, maar niet het woord faithfulness begrijpt.

In 1992 lekt de verhouding van Charles en Camilla – tampon of geen tampon – uit in de Britse media. In 1995 scheidt Camilla van Andrew Parker-Bowles, een jaar later gaan ook Charles en Diana uit elkaar. In 1999, twee jaar na het ongeval van Diana, verschijnen Charles en Camilla voor het eerst samen in het openbaar. In 2005 staan ze hand in hand voor de ambtenaar van de burgerlijke stand. “Yes, I finally do.”

Een volmaakte puinhoop

Schrap in het bovenstaande relaas de woorden ‘paleis’, ‘media’ en ‘ongeval’ en vervang de namen Charles en Diana door iets minder iconische exemplaren en je hebt een liefdesverhaal zoals er vele zijn: boy meets girl, het mag niet zijn, boy meets another girl, ze trouwen veel te snel, boy is ongelukkig en kan eerste girl niet vergeten, boy en tweede girl scheiden, boy keert terug naar eerste girl en fluistert in haar oor dat hij haar nooit meer zal laten gaan.

Is dat emotioneel matuur gedrag? Nope. Maar een schande, dames en heren van de volksjury, is het evenmin. Het gebeurt wel vaker dat mensen zich realiseren dat ze met de verkeerde persoon getrouwd zijn en later met een knagend geweten de scheidingspapieren invullen. Ze beschadigen daarbij harten en doen traanklieren over­uren kloppen, maar een misdaad plegen ze niet. In normale omstandigheden kunnen ze hun toekomstige ex recht in de vochtige ogen kijken en zeggen: “Schat, vergeef me alsjeblieft, ik heb me vergist. Het ligt niet aan jou, maar mijn hart behoort iemand anders toe.”

Helaas is er in de gesloten instelling genaamd het Britse koningshuis nóóit sprake van normale omstandigheden. Koningin Elisabeth had weinig zin om publiekelijk te erkennen dat het huwelijk van haar troonopvolger een volmaakte puinhoop was en droeg Charles en Diana op om van hun echtelijke ellende ‘het beste te maken’. Resultaat: de afstand tussen beiden werd nog groter dan hij al was. Ze begonnen elkaar steeds lelijker verwijten toe te werpen, ventileerden hun persoonlijke miserie tegen bevriende journalisten en belandden uiteindelijk in een weinig verheffende media­oorlog.

In die strijd om de publieke opinie, door journalisten likkebaardend The War of the Waleses genoemd, had Charles geen schijn van kans. Natúúrlijk kozen de tabloids de kant van het meisje dat al glimlachend gletsjers kon doen smelten en níét die van het wandelende anachronisme dat vossenjagend door het leven ging. Natúúrlijk schaarden de Engelsen zich achter de ontwapenende vrouw die de schuld voor haar mislukte huwelijk bij haar ontrouwe echtgenoot legde en níét achter de wereldvreemde aristocraat die zijn stiff upper lip nooit eens gebruikte om ook zíjn kant van het verhaal te vertellen. Zeker na de dood van Diana werd Charles door zijn landgenoten gereduceerd tot een harteloze scheefpoeper die het leven van hun geliefde queen of hearts jarenlang tot een hel maakte. Een beeld dat ze twintig jaar na de feiten duidelijk nog altijd niet hebben bijgesteld.

Onverzettelijke minnaar

Maar wat iedereen lijkt te vergeten, is dat er ook een heel ander verhaal mogelijk is. Dat van Charles als – jawel – moderne Romeo. Als onverzettelijke minnaar die tegenkantingen en tragedies heeft getrotseerd om bij de liefde van zijn leven te kunnen zijn. U lacht? Wacht even. Toen zijn huwelijk met Diana ontspoorde en er zestig miljoen beschuldigende vingers zijn kant op wezen, heeft Charles het relationele advies van de queen mother en haar voltallige hofhouding naast zich neergelegd en is hij toch met Camilla blijven optrekken. Toen Diana overleed en de collectieve rouw van de Britten omsloeg in een collectieve afkeer van hem en Camilla, heeft hij er niet één keer aan gedacht om haar te dumpen. En ook toen hij tegen de zin van royalty­minnend Engeland een ring over de vinger van Camilla schoof, nam hij alle verwensingen voor lief en maakte hij duidelijk: ‘Sorry, mensen, she’s the one. Take it or leave it.’

Veel relaties overleven nog niet eens een verbouwing. Die van Charles en Camilla overleefde publieke hoon, massale vijandigheid en koninklijk verzet. Dat kan maar één ding betekenen: die twee zien elkaar fenomenaal graag. Terwijl de Engelsen zich blindstaarden op de amoureuze perikelen van Charles en Diana, speelde zich voor hun ogen een even ontroerend als episch liefdesverhaal af: dat van Charles en Camilla. Maar niemand die het zag.

Charles mag dan al onbezonnen met Diana getrouwd zijn en zich op weinig elegante wijze uit hun huwelijk gewurmd hebben, in wezen heeft hij niks anders gedaan dan – hoe pijnlijk dat voor Diana ook was – de vrouw van zijn leven volgen. Doorgaans bewonderen we mensen die allerlei vormen van oppositie weerstaan en onverstoorbaar voor hun jeugdvlam blijven kiezen. Wel, het wordt tijd dat we erkennen dat Charles – ondanks zijn Looney Tunes-uiterlijk – een van hen is. Hij was misschien ontrouw aan Diana, maar nog veel meer was hij trouw aan Camilla. En aan zichzelf.

Ter attentie van mijn vrouw en alle andere Diana-volgelingen: misschien is de twintigste verjaardag van haar overlijden een mooi moment om over jullie hart te strijken en Charles eindelijk te vergeven. Als Diana dat niet lang voor haar dood zelf al leek te kunnen, kunnen jullie het ook.