Kamping Kitsch Club, waar pronken met borsten en piemels de norm is

Een stijve penis priemt naar de middagzon. Met ontzag tuurt het toestromende volk naar de metershoge pilaar. Op het spandoek dat aan de balzak hangt, spuit een opengesperde vulva witverlies in het rond. Dit is Kamping Kitsch Club. Hartelijk welkom in Kortrijk!

In de schaduw van de gezwollen geslachtsorganen staan Justine, Lynn en Bettyla te giechelen. “We zien er lekker margi uit vandaag”, kirt Justine.

Hoerenkleren

Het is maar wat je ‘marginaal’ noemt. Bij de bezoekers zie je vooral heel veel fluo kleuren en luipaardmotieven, goedkope pruiken en kledingstukken die thuishoren in de categorie ‘erotisch ondergoed’. Slechts enkele mannen houden zich aan de dresscode van onderlijfje, korte broek en witte kousen in slippers. Niemand geeft de indruk dat hij een bestaan leidt aan de zelfkant van de maatschappij. Vandaag betekent ‘marginaal’ gewoon ‘trashy’. Enfin, zeg maar érg trashy. De voil jeanetten uit Aalst zouden hier uit de toon vallen als burgerlijke manwijven.

“Normaal gaan wij nooit zo gekleed”, benadrukt Betylla. Zij en haar twee vriendinnen schminkten zich overdadig en hulden hun lijven in hoerenkleren. Ze verwerkten het nodige fluo in hun outfit – uiteráárd. Hun look komt het best tot zijn recht wanneer ze met hun borsten zwieren, en dat doen ze onophoudelijk.

Comfortzone

“Om 10.30 uur zijn we ons beginnen te verkleden”, zeggen de vrouwen. “We hebben meteen ook al wat gin-tonics gedronken, want de drank is hier zo duur. We zijn een beetje tipsy, ja.”

“Het is geestig dat je hier naar niets moet omkijken, dat je jezelf kunt zijn”, kraait Justine.

“Hela, wíj zijn niet onszelf”, protesteert Betylla.

“Ik zit ver uit mijn comfortzone”, knikt Lynn. “Ik ben mama van twee kinderen.”

Justine haalt haar schouders op en brult: “Hoe vettiger, hoe prettiger! Hoe meer pieten en tetten, hoe beter!”

Reusachtige anus

Kamping Kitsch Club ontstond zeven jaar geleden in Knokke, Vlaanderens meest mondaine badstad. Het decadente verkleedfeest bleef groeien en week vorig jaar uit naar Kortrijk, evenmin een stad met een marginaal imago. Thans is het circus neergestreken op een bedrijventerrein naast de E17, tussen de windmolens die het landschap domineren. De molenwieken krijgen concurrentie van afgeleefde caravans die hoog boven de grond op stellingen staan. De Kortrijkse bourgeoisie zul je hier vandaag niet zien, of ze heeft zich uitstekend vermomd.

Mannen nemen een aanloop en met een tijgersprong floepen ze een reusachtige aars in. Twintig meter verder staat een heer rustig te pissen, terwijl iedereen z’n klokkenspel ziet. Niemand neemt er aanstoot aan. Misschien is hij wel verlegen, want alle urinoirs zijn rijkelijk voorzien van porno uit de harige jaren zeventig en tachtig. Toen een foef nog een foef was.

Klokkenspel

Wanneer je toekomt op Kamping Kitsch Club, zijn je normen en waarden de weg kwijt. Je moet ze hercalibreren. Welk gedrag is hier wenselijk en wat is grensoverschrijdend? Als vrouwen opzichtig met hun borsten pronken, mag je er dan een beetje naar staan kijken of moet je een vriendelijk complimentje geven?

Johnny en Marina – heus niet hun echte namen – nodigen alvast uit om te kijken. Zijn broek houdt zijn klokkenspel ternauwernood op zijn plaats, zijn achterwerk staat bloot aan de elementen. Haar borsten hebben alle vrijheid in het doorzichtige textiel dat moet doorgaan voor een kledingstuk. Enkel haar tepels vinden beschutting achter wat zwarte plakkers. Hun haar fonkelt van de glitters, hun ogen stralen van contentement.

“Nu zijn we wie we echt zijn”, grijnst Marina. Johnny knikt: “Hier worden geen oordelen geveld.” Maar één keer Kamping Kitsch Club per jaar is voldoende. “Anders zou het unieke ervan zijn”, zegt Marina.

Auto's in brand

Zanger Geert nadert het einde van zijn set, de hele tent staat te springen op de prefabdreunen van zijn culthit ‘Kangoeroe’. De kale entertainer gooit er een nummer bovenop in Engels dat het Verenigd Koninkrijk niet meer binnen zal mogen na de Brexit. Dat laait het enthousiasme geenszins: mensen dansen zelfs op de tafels. “Van de security moet ik vragen om niet op de tafels te gaan staan, dat is gevaarlijk!”, zegt Zanger Geert. “Awoert!”, antwoordt het publiek. Bij het volgende nummer danst de héle tent de polonaise op de tafels, niemand staat nog op de begane grond.

Zanger Geert zal geen potten breken in de hitparade, maar op Kamping Kitsch Club eet de massa uit zijn hand. Ten gronde zijn we allemaal beesten, iedereen heeft trash in zijn hart. Die rommel moet er vroeg of laat uit, anders knabbelen frustraties aan onze ziel. Laat je remmingen varen en het feest ontploft. Hier geldt maar één regel: schaamte is een zonde.

“Drie jaar geleden was het wel een stuk cooler”, monkelt een insider. “Het was kleiner, maar veel extremer. De mensen gingen veel verder, er werden op het terrein zelfs auto’s in brand gestoken. Nu ja, dat kun je niet volhouden, hé.”

Vlezige decadentie

Dat heb je met exponentiële groei, dan sneuvelen de scherpste kantjes. In Knokke paste er 3.000 man op het terrein, Aalbeke zat vorig jaar aan zijn limiet van 6.500 bezoekers en vandaag lopen er 20.000 marginalen rond op Kamping Kitsch Club XXL.

Toch blijft zotternij de kern van het gebeuren. Op de CirQ Stage signeert komiek William Bouva gratis en voor niets vrouwen- en mannenborsten. Zijn collega David Galle vraagt wie een bakje kattenvoer wil opeten voor 400 euro. Het is een omgekeerde veiling: de prijs daalt naarmate meer gegadigden hun hand opsteken, uiteindelijk schrokt een jongedame het blik leeg voor een plastieken prul ter zogezegde waarde van 50 euro.

Op de weide portretteert een fotografe de vlezige decadentie. Ook haar eigen lichaam is gehuld in fluo roze en luipaardprints, dat alles afgewerkt met een button die roept: “We masturbate.”

“Hoe slettiger, hoe beter”, zegt ze. “Ja, dat lijkt vrouwonvriendelijk, maar als je er als vrouw volledig in meegaat, is het bijna…” Feministisch? “Ja, eigenlijk wel”, knikt ze.

Verstandelijke capaciteiten

“Schaamte mag hier niet, je deelt alles met iedereen”, filosofeert een West-Vlaamse bakker. “We zijn hier één marginale familie.”

Het is marginaal dóén, niet zijn. Mannen spaarden genoeg haartjes voor een pornosnor bij elkaar, maar je weet haast zeker dat die er ’s anderendaags weer afgaat. Het moet allemaal ironisch blijven, dat marginale. Tegelijk is de feestvreugde authentiek: niemand heeft hier enig maatschappelijk aanzien te verliezen. Ook alle crewleden hebben zich verkleed – of ontkleed, de grens is hier moeilijk te trekken.

Wat een klein beetje wringt, als je heel even te weinig bier hebt gedronken, is het besef dat een deel van de artiesten op de affiche mogelijk niet alle lagen ironie juist inschatten. “Sommigen denken dat ze hier écht heel populair zijn”, merkt iemand op die achter de schermen meedraait in de showbizzwereld. Waar eindigt de adoratie en begint het uitlachen?

Corpulente dj's

Toch kun je er niet omheen dat het publiek zijn helden koestert. Ook dit jaar zijn Marcel en Vicky recht uit hun sociale woning naar het podium gevoerd. Het publiek juicht en joelt voor de dj’s. In de ogen van terugkerende bezoekers heeft het morsige duo een goddelijke status verkregen, terwijl het ook maar eenvoudige mensen zijn die worstelen om te overleven.

Hier kan iedereen zijn pretentie overboord gooien en net dát verklaart volgens organisator Johnny Overdrive het succes van het festival. Hij is ervan overtuigd dat er ook hartchirurgen en rechters rondlopen op zijn feest. “Iedereen heeft er nood aan om zich te smijten”, zegt hij. “Hoe serieuzer je job is, hoe wilder je tekeergaat. Rechters smijten zich nog het hardst van al.”

Hij betwist dat het een marginale bedoeling is. “Neen, dit is gewoon hoe iedereen erbij loopt op een camping”, beweert hij.

Moddercatch

Johnny draagt zelf een zwart T-shit, een extreem korte zwarte broek met roze print en witte kousen in zijn slippers. Nou, op een camping heb ik nog nooit zo iemand zien rondlopen. In de backstage van Kamping Kitsch Club staan er wel tenten, maar ze liggen vol opblaaspenissen.

In de backstage van het hoofdpodium staat de familie van Johnny. Het zijn mensen uit Knokke die niet van het OCMW leven. Mama rookt fijne sigaretjes, papa draagt een stijlvolle pet en een hawaïhemd. Hij heeft nog net de tijd om te verklaren dat hij trots is op zijn zoon, vóór zoonlief het gebrek onderbreekt.

Een man die eruitziet als een veertigjarig Jommeke dat in de marginaliteit is verzeild, sleurt me mee naar een minivrachtwagentje. Dit is Xavier Cloet, de directeur-generaal van CirQ, het collectief dat vooral berucht is wegens zijn performances tijdens de Gentse Feesten. “We moeten naar het moddercatch!”, zegt hij. Ook Johnny wil mee. Hij holt naar het versnellende wagentje en kan zich nog net aan de zijkant vastklampen. De chauffeur grijpt Johnny’s short zo stevig vast dat diens fluit vrolijk wappert in de wind. Op dit festival is het de normaalste zaak ter wereld.

Een stel enorme borsten

Op de CirQ Stage kronkelen twee dames in een modderbad – ze dragen enkel een slipje. “Alle mannen voor het podium: gelieve jullie handen in de lucht te steken, want we zien enkele mensen aftrekken. Dat is niet de bedoeling!”, meldt één van de presentatoren. Johnny tovert zijn smartphone te voorschijn en schaamt zich niet om foto’s te nemen. “En ondertussen sterven kinderen van de honger”, sneert David Galle.

Plots wordt de wedstrijd onderbroken. Dietwin de Jodelaar verschijnt in lederhosen op het podium en neemt de show over. De naakte dames dansen lustig mee. Ook jodelen is een teken van decadentie.

In een andere hoek van het terrein wacht een lange rij bij een witte tent. Af en toe treedt een groepje mensen naar binnen. Even later stappen ze naar buiten met een foto waarop hun gezichten prijken rond een stel enorme borsten. Het zijn de mammeloezen van Hot Marijke, de bekendste prostituee van Vlaanderen. De hele dag ligt zij op een bed in een snikhete tent te poseren tussen al haar bewonderaars. “Ik denk dat ik al 250 of 300 mensen over de vloer heb gekregen”, zegt ze. Ze vindt het fantastisch. “Ik ben nu aan het werken, maar als ik niet zou worden betaald, zou ik tussen het volk staan. Het is hier zo over the top dat het weer leuk wordt.”

Moedeloos

Natalie, die werkt voor het gerecht, en Jana, een nagelstyliste, gingen op de foto met Marijke. “Mijn borsten zijn wel mooier, en echter”, vindt Natalie. “Ook de mijne zijn beter”, verkondigt Jana. “En groter.” Ten bewijze laat ze haar prammen zo stevig schudden dat het aardmagnetisme even overstuur geraakt.

“Alles kan, alles mag hier”, weet Natalie, die een fijnmazig net-topje draagt boven haar roze bh. Mág alles? Even later zie ik hoe Kortrijkse flikken een man in de boeien slaan. Hij heeft zich nauwelijks verkleed, dan vráág je erom natuurlijk.

In de backstage van de CirQ Stage schudt Xavier Cloet moedeloos het hoofd. “Dit is het einde van het Romeinse Rijk”, zucht hij. “Je moet hier niet beginnen over de vluchtelingencrisis. Iedere keer dat er op ons podium iemand wordt gepijpt, denk ik: de wereld gaat vergaan. Daarjuist ís er gepijpt op ons podium. Ik heb gewacht, maar de wereld kan blijkbaar nog wel wat aan.”

Short tot onder zijn oksels

Naast het podium zit een een meisje half bewusteloos in een tuinstoel. Ze braakt op haar eigen arm. Twee meter verder schrokken Marcel en Vicky vers gebakken frikandellen naar binnen. Vicky geeft haar twee hondjes ook een stuk. Zo is het leven, altijd en overal. Op Kamping Kitsch Club zie je gewoon meer fluo.

Het festival gaat zijn laatste uur in. Op het hoofdpodium staat een massa volk te dansen, onder wie Kortrijks burgemeester Vincent Van Quickenborne. De liberale metalfan loopt voor de gelegenheid rond op slippers, boven zijn short draagt hij een wit onderlijfje. Rond zijn nek hangt een ketting met een dollarteken. Iemand giet drank in zijn broek en dat vindt de politicus grappig. Al heeft hij liever niet dat je foto’s neemt terwijl hij een blik bier balanceert op zijn voorhoofd. Van Quickenborne likt aan zijn schouder, steekt zijn kop in een condoom, frunnikt aan een vrouw haar billen, trekt zijn short tot onder zijn oksels en waggelt als een gestoorde over het podium.

Verhevenheid

Inderdaad, Johnny heeft gelijk: de mensen met de meest serieuze baan gaan het wildst tekeer. Al zou je het Van Quickenbornes voorganger niet zien doen. Stefaan De Clerck heeft dan wel een ideaal hoofd om een pint op te balanceren, zijn verhevenheid is legendarisch. Al is iedereen in de Westraat ervan overtuigd dat De Clerck stiekem rondloopt in slippers met witte kousen.

Johnny drukt zijn kop tussen de borsten van de rozige celebrity Joke Van de Velde, er vliegen een paar vuurpijlen omhoog en hop, het feest zit erop.

Dit is het enige festival waar je zonder schaamte mag zeggen dat je komt voor de sfeer en niet voor de muziek. Maar wát een sfeer.