Het gaat hier om een testcase, want noch de professionelen van het woonzorgcentrum, noch de toneelgroep zelf hebben enige ervaring met het opvoeren van toneelstukjes voor een publiek van demente personen. "Daarom besloten wij om een korte, grappige improvisatie te brengen met als thema ‘Een lagere schoolklasje uit de jaren vijftig’", klinkt het bij Van Eyck. "Wij legden vooral de nadruk op beweging, korte eenvoudige zinnen en vooral: herkenbaarheid. Zoals weleer begon de schooldag op de speelplaats: zakdoek leggen, knikkeren en de reidans. Toen zuster Aldegonda de bel klingelde, gingen we allen als de bliksem in een rij staan om daarna samen naar het klasje te gaan. Na een vroom weesgegroetje oefenden we de tafel van twee en het lezen van nieuwe woordjes. Ook volgde er een zangles. Fouten werd bestraft met het opzetten van de ezelsoren. Aan de reacties van de bejaarden was te merken dat dit toneelstukje verre herinneringen opriep en heel herkenbaar was. Misschien was dit wel de eerste aanzet tot een jaarlijkse traditie."