© Brecht Machiels

De opwindeikronieken: eerste voorronde Limbomania in Zutendaal bleek een bont allegaartje

The times they are a-changin’. Vroeger sprak je af aan een boom omdat je geen gsm had. Vroeger pikte je de 3Suisses van je ma om op lingeriefoto’s te geilen. Wilde je als beginnend bandje spelen, deed je mee aan een rockconcours. Nu doe je thuis je ding en deel je het met één knop aan heel de wereld. Het maakt de tijden voor Limbomania, inclusief de subsidieperikelen, er alleen maar spannender op. Voorronde 1 in De Kaller in Zutendaal bleek echter een bonte bedoening van jazz tot experiment en soul tot geschifte electronica. Met opvallend weinig frontmannen en frontmadammen.

Christof Rutten

CleoPatrick: goeie balans

Een West-Vlaming in Limbomania, maar drummer Dennis Mahieu had zijn Limburgse buddies van Rhinos Are People Too meegenomen. CleoPatrick zocht én vond een evenwicht tussen experiment en de betere gitaarriff. Geïnspireerd door Brian Eno’s Oblique Strategies lastte de groep een impromoment in - de tijd werd bijgehouden door een opwindeitje- , waarbij de groep mocht loos gaan. Dat gebeurde op beschaafde wijze, en daarna vielen ze moeiteloos netjes terug in het gareel. Lang niet slecht. Bij momenten wat Queens Of The Stone Age op hun meest freaky ogenblikken.

© Brecht Machiels

Pelican Bay: brave zieltjes

Dit Maasmechelse octet - zaterdag beperkt tot sextet - opende Limbomania met een vleug soul, funk en loungy pop. Muzikaal zat technisch alles snor: de mannen weten hoe ze moeten spelen. Nog een troef is de stem van zanger Alex, die met Regi ‘The Party Is Over’ inblikte. Goed dus? Mja, maar veel te braaf. Er zat geen enkele weerhaak in hun set en ogen en ballen mistten energie en charisma.

Trikona: jazz tussen dal en piek

‘A Love Supreme’ van Coltrane, it wasn’t. Maar toch: drie jonge gasten gebeten door het jazzvirus: vinden wij leuk. Moeilijke omstandigheden wel voor het Maaslandse trio op toetsen, contrabas en drums, want het publiek lulde ongegeneerd door hun dromerige jazz heen. Nu, er waren geen dalen, maar ook geen pieken. Wel een constante chill groove die het dansbaar maakte. Er was potentieel, maar ook nog groeimarge.

HUGS: shaky slackers

Met HUGS verzamelde Boris Willems uit Bilzen een bont allegaartje rond zich voor een set die allerlei kanten opwaaide. De instrumentale outro was het beste: een alsmaar opbouwende heavy riff. Daarvoor vingen we ook ergens een synthesizer van Mac DeMarco op, maar ook een shaky cover van New Order, soms vals gezongen en op z’n slackers gespeeld. Maar er was eindelijk een bandje met goesting. Je kon de schimmel van het repetitiekot nog ruiken.

Temal: carnaval op witte sokken

Soulwax in de kleuterklas. Mario Mathy in de Aldi. Giorgio Moroder aan de pijp in het Atlasgebergte. Om maar te zeggen: Temal zag er niet alleen weird uit, zo klonken ze ook. Er was een carnavalsjeik op bas, een drummer in islamitisch gewaad en de toetsenfrontman - geen zang - op witte sokken. Het laatste nummer was een mix van discobas en arpeggiogekte op toetsen, daarvoor had het iets van Liquid Liquid en EMG en co, maar dan een pak minder strak. Ideale afsluiter van een zatte fuif, zowel op de afterparty van een hippe expo als op een Turkse bruiloft onder hel TL-licht.

© Brecht Machiels

Electronetics: Next!

Afgaande op al het voorgaande is een frontman of frontmadam blijkbaar grotendeels passé, maar met het Truiense trio Electronetics stond er nog eens een zangeres op het podium. En hoe! Zonnebril, leren jekker, strakke gouden broek. Dit was menens. Maar daar hebben we dan ook alles mee gezegd: flauwe dancepop zonder ruggengraat die geen brokken gaat maken. Met het oog op de finalekansen willen we graag een nummer van De Raggende Manne citeren: ‘Nee’s niks’. Volgende.

Master Please: oppassen voor Oscar

Met een gebrek aan de juiste sfeer was het voor Master Please quasi onmogelijk om hun muziek – die het midden houdt tussen James Blake en Oscar & The Wolf – goed over te laten komen. Los daarvan was het fraaie gitaarspel bij dit duo hetgeen wat hun klank anders maakte. Nu: die Oscar-referentie was omdat het véél té letterlijk was. Maar toch… Een twijfelgeval dat duisternis en een aangepast decor verdient, en dan krijg je een heel ander verhaal.

SOS: meppen in korte broek

SOS is één drummer die live geram combineert met elektronica, een beetje postrock, een korte broek en een handvol grote gebaren. Hij mepte er niet bepaald naast en kreeg terecht luid applaus na het eerste nummer, maar net als een drumsolo in een show is het leuk voor even, maar niet boeiend genoeg voor een hele set.

De tweede voorronde van Limbomania vindt plaats in Jeugdhuis De Stip in Ham op zaterdag 30 september 2017. Catholic Gurls, FANTOOMPIJN, barrenofshape, KING LOW, Murphy, Access Unlocked, Sons Of A Wanted Man en Jungleproof geven er het beste van zichzelf. Bekijk hier alle foto’s van de eerste voorronde.

Aangeboden door onze partners

Hoofdpunten

Aangeboden door onze partners

Beste van Plus

Lees meer