Geen enkel concertverslag is objectief. En dit verslag al helemaal niet. Als tiener werd ik tijdens lange autoritten tussen Willebroek en Limburg door mijn vader muzikaal geterroriseerd door zijn zelf gemaakte verzamel-cd met enkel Neil Diamond-muziek. Het eerste nummer van die cd, Sweet Caroline, zong ik altijd uit volle borst mee. Daarna was de grap eraf: de muziek die daarna kwam stond even ver van mijn modieuze leefwereld dan schlagerzanger Christoff van een stek op Rock Werchter.

Maar openheid van geest komt met de jaren. Na de dood van mijn vader ben ik Neil Diamonds muziek bewust gaan ontdekken. Bij de laatste rit die ik maakte met de stokoude tweedehandswagen die mijn vader me veertien jaar eerder cadeau had gedaan, heb ik Neils muziek luid gedraaid, als een soort van eerbetoon aan een dierbare die er niet meer is. Met andere woorden: een concert van Neil Diamond is voor mij een emotionele gebeurtenis.

Stem schuift soms uit

Net daarom was ik zo ontroerd toen Neil donderdag in het Sportpaleis ‘Brooklyn roads’ zong, een nummer waarin hij met familiekiekjes terugkeek op zijn jeugd in Brooklyn. Een nummer waarin échte emoties centraal staan, zonder enige vlaag van jolige hoempapa-muziek. Diamond was hier op zijn best. Ook ‘September Morn’, een minder bekend nummer uit zijn oeuvre, was een hoogtepunt. Als Neil zijn ambitie voor Schlagerfestivals even in de koelkast steekt, krijg ik de krop in de keel.

Neil Diamond is ook op zijn 76ste nog steeds een groot artiest op het podium. Zijn pasjes zijn wel wat voorzichtiger dan vroeger, en zijn stem is niet meer in topvorm. De mooie korrel is er nog, maar zijn stem schoof in Antwerpen regelmatig uit en lang niet alle tonen klonken even zuiver. Maar goed, op mijn 76ste ben ik wellicht allang blij als ik er nog zo kwiek uitzie als de man die zondag een hele zaal meerdere keren wist in te pakken.

Senioren willen dansen

Het publiek in het Sportpaleis bestond vooral uit zestigplussers, waarvan een deel er duidelijk niet mee opgezet was dat de organisatie het had aangedurfd om in de frontlinie uitsluitend zitplaatsen te installeren. De fans op de eerste rijen lieten hun ongenoegen blijken door een groot deel van het concert recht te staan om te dansen. De senioren op het middenplein die wél wilden zitten, konden daardoor weinig van het concert zien.

Redenen tot dansen waren er overigens genoeg: van de meebrulklassieker ‘I’m a believer’, die Neil Diamond in de jaren zestig voor The Monkees schreef, tot hits als ‘Solitary man’ en ‘Red red wine’. Die laatste klassieker werd een hit in de versie van de reggagegroep UB40, maar die versie is een pak belegener dan de schwung die opa Neil eraan geeft.

The Flintstones

Het concert verloor halverwege iets te veel vaart, omdat Neil liefst een kwartier nodig had om zijn band voor te stellen. Ieder groepslid mocht een korte solo spelen, waarbij de blazers onder meer korte stukjes van de Belpopklassieker ‘Dominique’ van Soeur Sourire en – ik verzin het niet – ‘Meet the Flintstones’ van The Flintstones ten berde brachten. Plezierig, maar na een tijdje ook een beetje langdradig.

De finale van het concert was gelukkig wel de moeite, met mooie versies van ‘Holly holy’ en ‘I am… I said.’ En dan moest de lang verwachte uitsmijter ‘Sweet Caroline’ nog komen. Zowat alle senioren stonden recht, waanden zich op het Schlagerfestival en zongen mee alsof hun stembanden de volgende dagen een vakantie hadden gepland.

Ik moest terugdenken aan die verre autoritten naar Limburg, maar had helaas de indruk dat Neil de bezieling uit het lied liet sluipen. Hij maande het publiek naar mijn smaak iets te veel aan om vrolijk mee te zingen, waardoor de melodie en de tekst over het ontluikende liefdesverhaal in ‘Sweet Caroline’ ondergesneeuwd raakten.

Topavond

Maar als je na het optreden richting tram wandelt en honderden mensen ‘Sweet Caroline’ hoort zingen, weet je dat veel senioren een topavond hebben gehad. Zeker omdat ze er in de bisronde ook klassiekers als ‘Crackin’ Rosie’ en ‘Brother Love’s Traveling Salvation Show’ bij kregen.

Veel liedjes van Neil Diamond verdienen het om ook door jonge oren te worden gehoord. Wie de kans heeft om deze krasse knar nog eens live te zien, moet die zeker grijpen. En wie daarna het refrein van ‘Sweet Caroline’ niet meer uit het hoofd krijgt, moet één ding weten: de medische wereld staat verder dan ooit, maar oorwurmen vallen nog steeds niet te genezen. Gelukkig maar.