Onze reporters bij Rohingya-slachtoffers: "Ze rukten mijn kind
uit mijn armen en gooiden het levend in het vuur"

Het is een lange tocht naar Shapori Dip, het havendorpje in het zuiden van Bangladesh waar veel Rohingya-vluchtelingen toekomen. Onze chauffeur bluft zich langsheen twee militaire checkpoints tot aan de Naf-rivier, die Myanmar van Bangladesh scheidt. Als de zon opkomt, doen we nog een stukje met een motorbootje en stappen we nog een dik half uur tussen de rijstvelden om één van de twaalf grensposten te bereiken. In de verte, over de Naf-rivier, stijgt de rook op uit de bergdorpjes van Myanmar. De genocide woedt in alle hevigheid.

Een militair wijst naar een groepje Rohingya, aan de rand van de rivier. "In het holst van de nacht toegekomen", zegt hij. "We moeten hen nog naar de kampen voeren." Maar voorlopig wachten ze met andere Rohingya die hier al een paar dagen verblijven op de oever. Zonder verzorging.

De groep is groot, wel zeventig mannen vrouwen en kinderen. De oudste is de tachtig voorbij, het jongste is een kind van tien dat zijn ouders vermoord zag worden en alleen wegvluchtte. "Al onze dorpen zijn platgebrand", zegt Abdul Havez, die met zijn vrouw op een plastic zeil zit. Hun jonge kinderen, doodmoe van de lange tocht, zoeken beschutting onder een paraplu. Ze liggen met hun hoofdjes op de enige rijstzak die het gezin nog heeft. Hoe het van hieruit verder moet, weet het gezin niet.

De verhalen van de Rohingya zijn vreselijk. Op de oever zit een vrouw, een moeder van drie kinderen. Ze sloegen op de vlucht toen militairen hun huis in brand staken. Het jongste kind, een kleutertje, kon zo snel niet lopen en werd ingehaald door een militair. Die pakte zijn machinegeweer en sloeg het kind het hoofd in. De vlucht naar de Naf-rivier, met in haar armen haar twee andere kinderen, gebeurde volgens de vrouw in een waas. Ze kan niet meer precies zeggen hoe ze het gehaald heeft.