"Als ik wegging, zou hij me iets aandoen"

Het is nu acht jaar geleden, dat Frederik* (50) op straat aan de praat raakte met zijn buurvrouw. Een keurige, opgewekte moeder met drie dochters. Frederik werd verliefd, hield van haar kinderen en de twee begonnen een relatie. Maar al na drie maanden kwamen de eerste barsten in hun relatie. “Ik had wel al gemerkt dat er iets niet normaal aan haar was”, vertelt Frederik. “Carine kon hysterisch worden om ogenschijnlijk banale dingen. De kinderen die wat te luid speelden of iets morsten, ik die vijf minuten later thuis was van het werk omdat ik onderweg nog getankt had... Vreemd, maar ik dacht dat het wel zou overgaan. Ze had het als alleenstaande moeder nu eenmaal niet makkelijk gehad. Dat zei ze toch altijd. En ik geloofde haar.”

Maar het ging van kwaad naar erger, ten huize Frederik. Of beter: ten huize Carine. Want het was zij die de plak zwaaide. “Carine controleerde àlles. Ze had volmacht over de rekeningen, financieel had ik niets te zeggen. Ze chanteerde me, dreigde dat ik haar kinderen- die ik heel graag zag- niet meer zou mogen zien. Na een tijd bleef het niet meer bij dreigen en begon ze me ook fysiek te mishandelen. Ze beet me, sloeg, krabde. We waren een halfjaar samen en ik was ondertussen zò bang voor haar geworden dat ik haar niet meer durfde te verlaten. En zij waande zich onfeilbaar. Eens je beseft dat iemand in staat is om 's nachts uw huis in brand te steken... (stil). Vluchten was ook zo simpel niet, mijn huis was naast het hare. Ze dwong me om te trouwen. Ik zei 'ja' voor de burgemeester, terwijl mijn hoofd zo hard 'neen' schreeuwde. We kregen samen nog twee kinderen. De jongste, tjah... ook daar heeft ze me toe gedwongen.”

Frederik kon met zijn angst en verdriet nergens terecht. Zijn ouders wisten wel dat er iéts was, zijn broer vermoedde ook het een en ander, maar voor vrienden en familie leken de twee het perfecte paar. “Geen vuiltje aan de lucht. Van zodra we het huis verlieten- we hadden zowat elk weekend iets te doen- was ze terug haar opgewekte zelf. Ze was zo slim. Ik vergeleek haar met een weerwolf. Ze kon zo makkelijk veranderen. Steevast was ik vooraf de les gespeld. Bijtwonden? Dan moest ik maar lange mouwen dragen. Schrammen in mijn gezicht? Schuld van de puppy. Op de duur leer je zelf ook liegen.”